Alweer een jaar geleden...

M

mima2010

Het is alweer een jaar geleden dat mijn zwangerschapsverlof afliep en dat ik weer "moest" gaan werken. Een verlof die héél anders verliep dan verwacht...
Na 41 weken zwangerschap hebben wij een prachtige dochter gekregen maar door complicaties tijdens de bevalling (ws. gescheurde placenta) heeft ze enorm bloedverlies gehad én zuurstoftekort. Dat ze uberhaupt nog kunnen leven is een wonder te noemen!
In het zh hebben ze er alles aan gedaan om haar er enigzins bovenop te krijgen maar na 2 dagen hopen, hopen, hopen maar weinig vooruitgang hebben we afscheid moeten nemen...
Ze stierf in onze armen, de eerste keer dat we ze vast konden houden...

Tijdens mijn verlof dus geen beschuit met muisjes maar bloemstukken en visite met lood in de schoenen die niet weten wat ze moeten zeggen...

Nu ik terugkijk op deze periode ben ik er aan toe er eens met anderen over te praten...

Hopelijk lees ik wat van jullie.
 
heel veel sterkte in deze tijd!
ik kan er niet over mee praten maar weet wel hoe de visite zich kan voelen!
het is een tijd voor herrineringen aan je zwangerschap en om aan de toekomst te denken!
 
Ach meid wat een vreselijk verhaal. Zo lang gedragen en dan nog niet in je armen mogen houden. Wat moet dat intens verdrietig zijn. het lijkt me bijna onmogelijk om dat te verwerken.
Blijf er over praten, desnoods met een deskundige want het lijkt me niet niks om zoiets mee te maken.
Ik hoop dat jullie een moment krijgen dat jullie een nieuwe zwangerschap aandurven en dat het dan goed zal gaan, want dat is jullie van harte gegunt. Niet dat dat de plek inneemt van jullie dochter, want die zal er altijd zijn.... maar om je moedergevoelens ook te kunnen uiten en die nare periode enigszinds over te kunnen doen met nieuwe fijne herinneringen.

Sterkte meid.... dikke knuffels!
 
wat een heftig verhaal!
wat kan het toch oneerlijk gaan in het leven.
hoe gaat het nu met je?
heeft alles een plaats kunnen krijgen?
ik hoop dat je er nog veel over kan praten met vrienden en familie en vooral met je man.
veel sterkte dikke knuf Dango
 
Dank jullie wel voor de fijne reacties.
Mijn man en ik zijn er samen ontzettend sterk uitgekomen, maar toch is het voor hem anders dan voor mij. Op zijn werk wordt er niet meer naar gevraagd, zelfs niet op de verjaardag van ons meisje... Ik werk met alleen maar vrouwen die ontzettend lief voor me zijn, ook heb ik veel steun aan mijn lieve familie en vrienden. En toch is het fijn om eens met "vreemden" te praten, ik vind dat dat niet persé een deskundige hoeft te zijn, die weet alles uit 'n boekje en (meestal) niet uit de praktijk, dat is mijn mening.
Vanaf oktober vorig jaar proberen we al opnieuw zwanger te raken... Zonder resultaat en dat maakt het allemaal extra frustrerend!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan