hallo allemaal.
Ik denk ik ga toch ook eens reageren op dit forum, aangezien ik er haast nooit over praat. En het zo maar eens kwijt moet typen, want typen gaat makkelijker als praten ihihi !!!
Ik ben sinds vandaag 28wkn zwanger, en ik ben soms zo bang dat ik het helemaal verkeerd ga doen straks als de kleine er is. !
ik wist dat ik zwanger was bij 4.5 week en kon het absoluut niet geloven en heb daarom ook gelijk 3 testen laten doen, toen uit eindelijk echt bleek dat ik zwanger blijk te zijn kon ik absoluut niet van het idee genieten of was ik ook niet blij. Terwijl ik altijd zo graag zwanger wilde zijn. Ik dacht er toen de tijd elke dag aan om mama te worden , en hoe het dan zou zijn om een kleintje te hebben.Ik werd er enorm vrolijk van .
Op 28april is de zwager van mijn vriend in coma geraakt door een ernstig auto ongeluk en uiteindelijk helaas overleden op 30juni. Een dag na het ongeluk heb ik een zwangerschaps test gedaan.Maar daardoor hebben we natuurlijk ook totaal of bijna niet kunnen genieten.
Kort nadat het ongeluk gebeurd was moest ik ook naar het ziekenhuis omdat het niet goed ging met mij qua uitdrogings verschjinselen etc.
Ik kreeg medicijnen mee waardoor ik ging hyperventileren, het was paracetamol met codeine, het klinkt misschien een beetje gek. Maar daardoor voelde ik me lichaam haast niet meer en ben ik enorm angstig geworden en heb mijzelf ook aangemeld bij de Cirkel , dat is een speciale kliniek voor angstige mensen en mensen die hyperventilatie hebben tijdens de zwangerschap. Het heeft mij wel geholpen. Maar uit eindelijk kwamen er nog zoveel dingen naar boven , ook vanuit het verleden. Heb mijzelf ook aangemeld bij een psyhiater en psygoloog omdat het niet meer ging en in juli heb ik ook nog is een eet probleem opgebouwd, daardoor durf ik niet meer alles te eten en denk ik dat alles slecht is of dat er wat ingedaan is. Ik eet alleen wat ik zelf heb gekocht of heb gekookt ( ja ook dat klinkt als echte gekkenwerk ) maar het is echt erg omdat je zelf weet dat het gekkenwerk is dat je het denkt, maar toch blijf je het denken. sinds die tijd zit ik met hyper ventilaties en angst aanvallen. Zelf zo erg dat mijn vriend mij absoluut niet meer alleen kon laten, zelfs niet voor 5 min. Gelukkig ben ik dat al wel aan het verbeteren en gaat dat gelukkig de goeie kant op. Ook de hyperventilaties en de angst aanvallen zijn minder. Maar toch kan ik mij tot op heden niet helemaal ontspannend bij het idee dat ik moeder word. En kan ik soms nog steeds angstig worden en denken dat het totaal verkeerd gaat straks. Ik heb ook al besproken dat ik absoluut geen medicijnen wil gebruiken tijdens de bevalling, maar ook daar heb je soms niet altijd wat over te zeggen. Dat maakt mij dan ook angstig en paniekerig. Soms ben ik zo bang dat ik mezelf een beetje gek maak , ik bedenkt me eigen dan ineens dat ik misschien in de steek word gelaten door me vriend, of dat me kleintje niet van me zal houden of af zou stoten, of ik de kleine?
Mijn vriend zegt dat ik niet zo negatief moet denken en moet denken aan positievere dingen. Daar heeft hij wel gelijk in, maar geloof me het is zo moeilijk om dat te doen. Gelukkig heb ik wel al betere dagen en kan ik soms wat beter genieten. Maar dat is zeker niet makkelijk. Ook hebben we een probleem met huisvesting, we zitten tijdelijk bij zijn zus omdat we we een huis zoeken nu al ong een half jaar. ( ook erg lang verhaal om uit te leggen ) En hier maak ik ook van alles mee, het is niet prettig om zwanger te zijn en niet je eigen plek te hebben. Ook hebben we de meubels van de babykamer nog niet, want de leverancier doet moeilijk. Terwijl we al een aanbetaling gedaan hebben en we zijn al bezig vanaf begin augustus om de meubels te krijgen. Ja tis veel wat tegen zit, en ik wil natuurlijk niet alle negatieve dingen gelijk op dit forum zetten. Maar afentoe word je knetter gek. Zelfs nu ook gebeuren er zoveel dingen en lijkt alles tegen te zitten en soms zou ik de moed wel willen opgeven. Maar dan bedenk ik me eigen wel dat ik sterk moet zijn voor mijn kleintje in me buik. En hoop ik dat alles toch nog goed komt voor die tijd.Maar ondanks dat ik bang ben verheug ik me echt wel op me kleintje, ik voel hem al echt zo vaak schoppen of de hik hebben. En dat gevoel is niet te omschrijven zo mooi.
Zo dit was een vrij lang verhaal, hopelijk niet al te ingewikkelt en begrijpen jullie het min of meer. Het heeft mij wel enorm geholpen en opgelucht dat ik het even van me af kon schrijven.
Bedankt. x
Ik denk ik ga toch ook eens reageren op dit forum, aangezien ik er haast nooit over praat. En het zo maar eens kwijt moet typen, want typen gaat makkelijker als praten ihihi !!!
Ik ben sinds vandaag 28wkn zwanger, en ik ben soms zo bang dat ik het helemaal verkeerd ga doen straks als de kleine er is. !
ik wist dat ik zwanger was bij 4.5 week en kon het absoluut niet geloven en heb daarom ook gelijk 3 testen laten doen, toen uit eindelijk echt bleek dat ik zwanger blijk te zijn kon ik absoluut niet van het idee genieten of was ik ook niet blij. Terwijl ik altijd zo graag zwanger wilde zijn. Ik dacht er toen de tijd elke dag aan om mama te worden , en hoe het dan zou zijn om een kleintje te hebben.Ik werd er enorm vrolijk van .
Op 28april is de zwager van mijn vriend in coma geraakt door een ernstig auto ongeluk en uiteindelijk helaas overleden op 30juni. Een dag na het ongeluk heb ik een zwangerschaps test gedaan.Maar daardoor hebben we natuurlijk ook totaal of bijna niet kunnen genieten.
Kort nadat het ongeluk gebeurd was moest ik ook naar het ziekenhuis omdat het niet goed ging met mij qua uitdrogings verschjinselen etc.
Ik kreeg medicijnen mee waardoor ik ging hyperventileren, het was paracetamol met codeine, het klinkt misschien een beetje gek. Maar daardoor voelde ik me lichaam haast niet meer en ben ik enorm angstig geworden en heb mijzelf ook aangemeld bij de Cirkel , dat is een speciale kliniek voor angstige mensen en mensen die hyperventilatie hebben tijdens de zwangerschap. Het heeft mij wel geholpen. Maar uit eindelijk kwamen er nog zoveel dingen naar boven , ook vanuit het verleden. Heb mijzelf ook aangemeld bij een psyhiater en psygoloog omdat het niet meer ging en in juli heb ik ook nog is een eet probleem opgebouwd, daardoor durf ik niet meer alles te eten en denk ik dat alles slecht is of dat er wat ingedaan is. Ik eet alleen wat ik zelf heb gekocht of heb gekookt ( ja ook dat klinkt als echte gekkenwerk ) maar het is echt erg omdat je zelf weet dat het gekkenwerk is dat je het denkt, maar toch blijf je het denken. sinds die tijd zit ik met hyper ventilaties en angst aanvallen. Zelf zo erg dat mijn vriend mij absoluut niet meer alleen kon laten, zelfs niet voor 5 min. Gelukkig ben ik dat al wel aan het verbeteren en gaat dat gelukkig de goeie kant op. Ook de hyperventilaties en de angst aanvallen zijn minder. Maar toch kan ik mij tot op heden niet helemaal ontspannend bij het idee dat ik moeder word. En kan ik soms nog steeds angstig worden en denken dat het totaal verkeerd gaat straks. Ik heb ook al besproken dat ik absoluut geen medicijnen wil gebruiken tijdens de bevalling, maar ook daar heb je soms niet altijd wat over te zeggen. Dat maakt mij dan ook angstig en paniekerig. Soms ben ik zo bang dat ik mezelf een beetje gek maak , ik bedenkt me eigen dan ineens dat ik misschien in de steek word gelaten door me vriend, of dat me kleintje niet van me zal houden of af zou stoten, of ik de kleine?
Mijn vriend zegt dat ik niet zo negatief moet denken en moet denken aan positievere dingen. Daar heeft hij wel gelijk in, maar geloof me het is zo moeilijk om dat te doen. Gelukkig heb ik wel al betere dagen en kan ik soms wat beter genieten. Maar dat is zeker niet makkelijk. Ook hebben we een probleem met huisvesting, we zitten tijdelijk bij zijn zus omdat we we een huis zoeken nu al ong een half jaar. ( ook erg lang verhaal om uit te leggen ) En hier maak ik ook van alles mee, het is niet prettig om zwanger te zijn en niet je eigen plek te hebben. Ook hebben we de meubels van de babykamer nog niet, want de leverancier doet moeilijk. Terwijl we al een aanbetaling gedaan hebben en we zijn al bezig vanaf begin augustus om de meubels te krijgen. Ja tis veel wat tegen zit, en ik wil natuurlijk niet alle negatieve dingen gelijk op dit forum zetten. Maar afentoe word je knetter gek. Zelfs nu ook gebeuren er zoveel dingen en lijkt alles tegen te zitten en soms zou ik de moed wel willen opgeven. Maar dan bedenk ik me eigen wel dat ik sterk moet zijn voor mijn kleintje in me buik. En hoop ik dat alles toch nog goed komt voor die tijd.Maar ondanks dat ik bang ben verheug ik me echt wel op me kleintje, ik voel hem al echt zo vaak schoppen of de hik hebben. En dat gevoel is niet te omschrijven zo mooi.
Zo dit was een vrij lang verhaal, hopelijk niet al te ingewikkelt en begrijpen jullie het min of meer. Het heeft mij wel enorm geholpen en opgelucht dat ik het even van me af kon schrijven.
Bedankt. x