<div class="html-content text-body-2 topic-content" style="caret-color: #000000; color: #000000; font-style: inherit; font-variant-caps: inherit; -webkit-text-size-adjust: auto; box-sizing: border-box; -webkit-font-smoothing: antialiased; margin: 0px; padding: 0px; border: 0px; font-family: 'Open Sans'; font-stretch: inherit; line-height: 24px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap; word-break: break-word;" data-v-e6845112="" data-v-3e6b2ebe="">Hallo allen, Al een lange tijd weten mijn man en ik dat wij kinderen willen, we zeiden vanaf het begin van onze relatie tegen elkaar dat we dat in de toekomst graag zouden willen. Nu ik 32 ben en we ruim 8 jaar samen zijn begint het steeds meer een onderwerp en wens te worden. We zijn er “praktisch” klaar voor, hebben een stabiele en goede relatie, een mooi huis, beide een vaste baan en we hebben begin dit jaar besproken dat we deze zomer zouden stoppen met anticonceptie. Echter nu dit dichterbij komt begint er bij mij een onrustig gevoel te ontstaan. Ik vind het ineens spannend en eng om te stoppen met anticonceptie en begin te twijfelen of ik het wel aankan, of ik het wel wil, over hoe heftig zwangerschap en bevallen gaat zijn en of we toch niet even moeten wachten (alleen weet ik dan ook niet waar op; wat als ik nooit denk “dit is het moment!”?). Dit alles terwijl ik twee maanden geleden nog bezig was met uitzoeken hoe je snel zwanger wordt en keek naar de beste zwangerschapsvitamine en kinderwagens en dergelijke aan het zoeken was. We hebben ook al namen en af en toe kijk ik naar inrichting van een babykamer. Als ik ons over 10 jaar voor mij zie, zie ik ons ook zeker als ouders. Toch ben ik ineens terughoudend / nerveus en daar word ik onzeker van.. is dit koud water vrees / de angst voor het onbekende en herkennen jullie dit? Of is dit een signaal dat ik er eigenlijk nog niet klaar voor ben? Het houdt mij enorm bezig... ik ben benieuwd naar jullie gedachten hierover. Liefs</div><p> </p><div class="card-info flex centered-children" style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: inherit; font-style: inherit; font-variant-caps: inherit; font-weight: inherit; letter-spacing: normal; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px; -webkit-tap-highlight-color: rgba(26, 26, 26, 0.301961); -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; text-decoration: none; box-sizing: border-box; -webkit-font-smoothing: antialiased; margin: 15px 0px; padding: 0px; border: 0px; font-size: inherit; font-stretch: inherit; line-height: inherit; vertical-align: baseline; display: flex; align-items: center;" data-v-3e6b2ebe=""> </div>
Angst voor onbekende?
- Onderwerp starter Gebruiker10259510
- Startdatum
Heel herkenbaar hoor en ik denk ook wel heel normaal..
Bij beide zwangerschappen gehad. Ik vond stoppen met anticonceptie ook echt een dingetje en enorm spannend.
Maar bij ons is t allemaal goed gekomen.
Succes!
Bij beide zwangerschappen gehad. Ik vond stoppen met anticonceptie ook echt een dingetje en enorm spannend.
Maar bij ons is t allemaal goed gekomen.
Succes!
Heel normaal en voor mij heel herkenbaar, ik was 33 toen ons kleintje werd geboren. Ik hoor mezelf nog tegen de buurvrouw zeggen met mijn dikke buik: het is zo onomkeerbaar he? Als je nieuwe baan niet leuk is zoek je een andere. Bevalt je nieuwe huis in het dorp niet dan ga je terug naar je oude stad,.. maar dat kindje is voor altijd! ? Ik vroeg me ook af of ik er wel klaar voor was en of ik het wel kon. En nu kan ik niets anders zeggen dan dat mama zijn het allerleukste en mooiste is dat er is. Ik hoop dat het je gegund is om snel zwanger te worden en dat je dit ook mag ervaren!
Herkenbaar hoor, had ik ook! En toen het "raak" was vond ik het ook wel even spannend. Daarna eigenlijk maanden niet (wel of alles goed zou gaan) en nu met 33 weken bekruipt me toch af en toe het "kan ik dit allemaal wel" en "nooit meer met z'n tweetjes" gevoel. Maar zoals m'n man zei: "natuurlijk kunnen wè dat" en "nee maar straks zijn we met z'n drietjes dat is nog veel leuker!" En daar houd ik me dan maar aan vast. Je kunt niet in de toekomst kijken en ergens ben je er denk ik nooit klaar voor qua gevoel. Gewoon omdat je niet weet waarvoor precies je dan klaar moet zijn..
Dank voor jullie reacties! Ik vind het nog steeds heel spannend, fijn om te horen dat jullie dit herkennen.
Andere verhalen / tips zijn uiteraard nog welkom
Andere verhalen / tips zijn uiteraard nog welkom
Heel herkenbaar!! Toen ik in de tweede maand al een positieve test had, raakte ik in paniek. Dat was niet de bedoeling! Het hoorde gemiddeld een jaar te duren! Ik dacht dat ik vast geen goede moeder zou zijn, dat ik nooit meer samen met mijn man zou zijn, dat al mijn vrijheid weg zou zijn, etc. Maar het is zo leuk om moeder te zijn! Tuurlijk, het leven verandert en soms kan ik m'n dochter wel achter het behang plakken, maar we hebben zoveel pret met z'n drieën! Elk schaap in het weiland is magisch, elke sticker die ze kan opplakken is een feest, elke keer dat mijn dochter gekke bekken trekt aan de eettafel liggen we in een deuk! Mijn dochter is inmiddels bijna 2 en ik beval binnen een paar weken van ons zoontje. Precies dezelfde enge gedachten had ik trouwens toen ik van hem zwanger raakte. Ik denk dat het bij het proces hoort. Ik hoop voor jullie dat het snel raak mag zijn ?