<p>Hoi dames,</p><p>Ik weet even niet onder welke categorie ik mijn verhaal kan plaatsen vandaar een nieuw topic. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen en een beetje moed in kunnen praten oid. Ben in ieder geval al blij dat ik even mijn verhaal van me af kan typen.</p><p>Mijn man en ik hebben een grote kinderwens en maart dit jaar hadden we het idee er wel klaar voor te zijn. Mijn man wel iets meer dan ik maar ik had elke keer maar de gedachte: het lukt vast niet direct dus ik vind het wel oke! </p><p>Na poging 1 was het dan toch direct raak. Mijn man helemaal blij, ik een beetje in shock maar uiteindelijk kunnen relativeren en toch heel erg blij! Voor ons de eerste keer en ik had geen flauw idee hoe nu verder dus direct de verloskundige maar gebeld. Samen hadden we een afspraak gemaakt voor 9 mei. </p><p>Ik voelde me echt zwanger. Mijn energieniveau is nog nooit zo laag geweest. Sporten hield ik bijna niet meer vol, erg veel honger en ontzettende emotie wisselingen. Mijn man wist ook niet wat hem overkwam 
. 2 dagen voor de echo voelde ik me opeens erg goed. Ik kon weer meekomen met sporten en had voor mijn gevoel iets meer energie. Verder niet zoveel achter gezocht. Toen was daar die ochtend van de eerste echo. We waren als eerste die ochtend aan de beurt. Gelukkig zag de verloskundige dat ik ontzettend zenuwachtig was en ze stelde voor om maar direct een echo te maken. Het bleef voor mijn gevoel wel een half uur stil en ik floepte er uit: Het is niet goed he?! Ze vertelde dat ze niet duidelijk een kloppend hartje kon vinden. Ze dacht eerst iets te zien maar kon het later niet weer terug vinden. Het kindje zat qua lengte precies goed op wat het die 8 weken zou moeten zijn. We hebben nog een inwendige echo gemaakt en daar precies hetzelfde geval. Ze dacht eerst iets te zien en later niet. Uiteindelijk nog naar het ziekenhuis geweest en daar was toch echt de conclusie dat het niet meer leefde. </p><p>Het is nu nog maar 3 maanden geleden en naar mijn idee heb ik het redelijk een plekje kunnen geven dat het niet goed is gegaan. Ik heb mijn lichaam de tijd gegeven om zich te herstellen en mijn cyclus is direct weer mooi op gang gekomen. Nu inmiddels netjes 2x ongesteld geweest. </p><p>Mijn probleem is momenteel dat ik volgens mij een angst voor seks heb ontwikkeld oid. Sinds de miskraam hebben we nog geen seks weer gehad. Ik wil wel maar elke keer als het moment daar is dan klap ik helemaal dicht. Dan schiet er vanalles door mijn hoofd, dingen zoals: vorige keer hebben we seks gehad, ik ben toen zwanger geraakt en daar is een hele negatieve ervaring uit gekomen. Dit wil ik niet! Onze kinderwens is echt enorm en we willen allebei echt weer voor een 2e poging gaan. Alleen moet je daarvoor wel seks hebben natuurlijk.... </p><p>Herkent iemand dit, ik voel me echt lonely op dit gebied! </p>
. 2 dagen voor de echo voelde ik me opeens erg goed. Ik kon weer meekomen met sporten en had voor mijn gevoel iets meer energie. Verder niet zoveel achter gezocht. Toen was daar die ochtend van de eerste echo. We waren als eerste die ochtend aan de beurt. Gelukkig zag de verloskundige dat ik ontzettend zenuwachtig was en ze stelde voor om maar direct een echo te maken. Het bleef voor mijn gevoel wel een half uur stil en ik floepte er uit: Het is niet goed he?! Ze vertelde dat ze niet duidelijk een kloppend hartje kon vinden. Ze dacht eerst iets te zien maar kon het later niet weer terug vinden. Het kindje zat qua lengte precies goed op wat het die 8 weken zou moeten zijn. We hebben nog een inwendige echo gemaakt en daar precies hetzelfde geval. Ze dacht eerst iets te zien en later niet. Uiteindelijk nog naar het ziekenhuis geweest en daar was toch echt de conclusie dat het niet meer leefde. </p><p>Het is nu nog maar 3 maanden geleden en naar mijn idee heb ik het redelijk een plekje kunnen geven dat het niet goed is gegaan. Ik heb mijn lichaam de tijd gegeven om zich te herstellen en mijn cyclus is direct weer mooi op gang gekomen. Nu inmiddels netjes 2x ongesteld geweest. </p><p>Mijn probleem is momenteel dat ik volgens mij een angst voor seks heb ontwikkeld oid. Sinds de miskraam hebben we nog geen seks weer gehad. Ik wil wel maar elke keer als het moment daar is dan klap ik helemaal dicht. Dan schiet er vanalles door mijn hoofd, dingen zoals: vorige keer hebben we seks gehad, ik ben toen zwanger geraakt en daar is een hele negatieve ervaring uit gekomen. Dit wil ik niet! Onze kinderwens is echt enorm en we willen allebei echt weer voor een 2e poging gaan. Alleen moet je daarvoor wel seks hebben natuurlijk.... </p><p>Herkent iemand dit, ik voel me echt lonely op dit gebied! </p>