Eerst en vooral geen iddee of het hier hoort of ergens anders...
En een waarschuwing voor andere, kan het misschien best heftig ervaren worden ! Dus gevoelig --> lees dan misschien aub niet.
Ik maak deze forum even aan, om eerst en vooral van mij af te kunnen schrijven. Aangezien ik het nergens aan iemand anders kwijt kan, momenteel...
Het is een lang verhaal voor de geïnteresseerde dankje wel om te lezen en even een luisterende oor te bieden.
In 2018 hebben Ik en mijn man samen gekozen om de natuur zijn gang te laten gaan. En dus voor een kindje te gaan. Mijn wens was ooit om een "groot, levendig " gezin te hebben.
En ja hoor in 2018 raakte ik zwanger.
Wat vol vreugde was liep na 4 maand slecht af. En dus bevallen van Ons vlindermeisje. Het was een heel zware periode.
Echter werd ik nadien terug zwanger.... en had ik enorm angst... dit resulteerde dat er naast het vruchtje een bloedklonter is gevormd... ik kreeg verplichte rust.. en tja dat deed ik echter wel. Al was dat enorm moeilijk voor me ( ben een buiten persoon, met eigen paarden enzo) . Echter ga ik niet tot de veel details gaan hoe alles echt liep, maar het komt er op neer dat er een courtage moest uitgevoerd worden, dus liep niet helemaal goed ( +- 3 maand) . Nadien hebben we nog een miskraam gehad, vroeg in de zwangerschap. Dat verliep vanzelf.
Uiteindelijk in 2020 zwanger van ons regenboogkindje , jammer genoeg liep de zwangerschap ook niet helemaal lekker. En werdt er beslist om hem via keizersnede op 36 weken er uit te halen. Dit wegens dat hij al in groei een maand achter stond in de buik. En ze het risico verder niet wouden nemen. Ons zoontje is geboren op 1,775 kilo en heeft nog een hele periode op de neonatologie gelegen, tegen dat hij mee moogt naar huis. Eenmaal thuis met hem ging het bergafwaarts. We werden onder toezicht gehouden door meerdere instanties, en deze instanties zeiden beiden dat hij meer melk moet drinken. Resultaat was dat ik na een tijd elke dag met de fles in zijn mond liep ( ja ik weet het, achter af gezien, is het mijn fout, had ik maar niet geluisterd..) . Kortom hij begon de fles te weigeren. En weer naar ziekenhuis hij heeft een dik jaar eigenlijk met maagsonde gelopen. Probleem echter was niet enkel zijn eten. Maar hij werdt continu ziek. Ale onderzoeken zijn uitgevoerd maar vinden niets speciaal.
-- om dit stuk even korter te maken -- doordat hij continu ziek werdt, en daardoor slechter at. Hebben we met de kinderarts besproken wat het beste voor hem is. En op het ziek zijn, was het antwoord simpel een warmer klimaat.
En nu voor je kind doe je gewoon alles.
Dus ja verhuizen dan maar.
En ja hoor, we zijn voor een deel al verhuisd. Op dit moment is dit al bijna een jaar. En ik zeg bewust voor een deel. Aangezien onze eerste woning nog niet verkocht is. Kunnen we jammer genoeg nog niet alles officeel verhuizen.
Maar sinds dat ons zoontje verhuisd is gaat het ontzettend goed met hem. Tja eten blijft een moeilijk puntje. Maar hij kan gewoon lekker buiten spelen en ravotten, en noem maar wat op. Dat is gewoon weg heerlijk!
Echter is de situatie niet zo makkelijk, aangezien mijn man vaak op en af moet wegens ons ander pand...
Na ons regenboog heb ik nog een miskraam gedaan, ook deze liep gewoon vanzelf en natuurlijk.
Echter nu een dik half jaar geleden... liep het radicaal fout... en dit om even cru te zeggen in een "vreemd land ". Ik had weer een miskraam. En weet wel wat er ondertussen me te wachten staat...
ik ben niet helemaal alleen hier... mijn eigen moeder is mee verhuisd aangezien ze haar klein zoon graag wilt zien opgroeien.
Maar eerlijk? Door de vele miskramen en het fout aflopen. Durf ik het gewoon niet te zeggen, en wil ik het liefst voor mij en mijn partner houden tot als ik verder ben.
Nouja zoals eerder gezegt liep het deze keer radicaal fout... ik schaam me deels voor de situatie toen... kortom verloor te veel bloed... veel te veel...
De ambulance is gebeld en in spoed naar ziekenhuis. Ik zal het nooit meer vergeten.. hoe ik me toen op " tafel " me voelde.
-- ook hier denk ik dat ik niet in details hoef te gaan? --
Kortom, ik voelde me zo slecht. Zo slecht dat het voelde als ik nu mijn ogen toe doe. Dan komen ze niet meer open... zo voelde ik me letterlijk.
En dat was voor mij een best enge ervaring... maar oke ben er door gekomen.
Conclusie van heel dit is eigenlijk heel simpel... ik weet heel snel al wanneer ik zwanger ben, merk de veranderingen zo snel op... maar ook weet ik wanneer het fout loopt...
Buiten deze keer! Ja hoor ik ben zwanger...
Heb geen iddee, hoever ik al ben... ik ben er achter gekomen omdat ik last had van brandend maagzuur. Had een positieve test zwangerschap test vast...
Eerlijk ik heb zo een bang.... verder heb ik niet veel symptomen... zoals andere keren. Eenige waar ik last van heb is ja hoor elke dag buikpijn... en dat is voor in mijn geval geen goed teken...
Dus kortom loop ik met zo een angst rondt. Niet weten wat ik moet doen. Niet weten bij wie ik terecht kan om er over te praten.
Ben zo bang...
En een waarschuwing voor andere, kan het misschien best heftig ervaren worden ! Dus gevoelig --> lees dan misschien aub niet.
Ik maak deze forum even aan, om eerst en vooral van mij af te kunnen schrijven. Aangezien ik het nergens aan iemand anders kwijt kan, momenteel...
Het is een lang verhaal voor de geïnteresseerde dankje wel om te lezen en even een luisterende oor te bieden.
In 2018 hebben Ik en mijn man samen gekozen om de natuur zijn gang te laten gaan. En dus voor een kindje te gaan. Mijn wens was ooit om een "groot, levendig " gezin te hebben.
En ja hoor in 2018 raakte ik zwanger.
Wat vol vreugde was liep na 4 maand slecht af. En dus bevallen van Ons vlindermeisje. Het was een heel zware periode.
Echter werd ik nadien terug zwanger.... en had ik enorm angst... dit resulteerde dat er naast het vruchtje een bloedklonter is gevormd... ik kreeg verplichte rust.. en tja dat deed ik echter wel. Al was dat enorm moeilijk voor me ( ben een buiten persoon, met eigen paarden enzo) . Echter ga ik niet tot de veel details gaan hoe alles echt liep, maar het komt er op neer dat er een courtage moest uitgevoerd worden, dus liep niet helemaal goed ( +- 3 maand) . Nadien hebben we nog een miskraam gehad, vroeg in de zwangerschap. Dat verliep vanzelf.
Uiteindelijk in 2020 zwanger van ons regenboogkindje , jammer genoeg liep de zwangerschap ook niet helemaal lekker. En werdt er beslist om hem via keizersnede op 36 weken er uit te halen. Dit wegens dat hij al in groei een maand achter stond in de buik. En ze het risico verder niet wouden nemen. Ons zoontje is geboren op 1,775 kilo en heeft nog een hele periode op de neonatologie gelegen, tegen dat hij mee moogt naar huis. Eenmaal thuis met hem ging het bergafwaarts. We werden onder toezicht gehouden door meerdere instanties, en deze instanties zeiden beiden dat hij meer melk moet drinken. Resultaat was dat ik na een tijd elke dag met de fles in zijn mond liep ( ja ik weet het, achter af gezien, is het mijn fout, had ik maar niet geluisterd..) . Kortom hij begon de fles te weigeren. En weer naar ziekenhuis hij heeft een dik jaar eigenlijk met maagsonde gelopen. Probleem echter was niet enkel zijn eten. Maar hij werdt continu ziek. Ale onderzoeken zijn uitgevoerd maar vinden niets speciaal.
-- om dit stuk even korter te maken -- doordat hij continu ziek werdt, en daardoor slechter at. Hebben we met de kinderarts besproken wat het beste voor hem is. En op het ziek zijn, was het antwoord simpel een warmer klimaat.
En nu voor je kind doe je gewoon alles.
Dus ja verhuizen dan maar.
En ja hoor, we zijn voor een deel al verhuisd. Op dit moment is dit al bijna een jaar. En ik zeg bewust voor een deel. Aangezien onze eerste woning nog niet verkocht is. Kunnen we jammer genoeg nog niet alles officeel verhuizen.
Maar sinds dat ons zoontje verhuisd is gaat het ontzettend goed met hem. Tja eten blijft een moeilijk puntje. Maar hij kan gewoon lekker buiten spelen en ravotten, en noem maar wat op. Dat is gewoon weg heerlijk!
Echter is de situatie niet zo makkelijk, aangezien mijn man vaak op en af moet wegens ons ander pand...
Na ons regenboog heb ik nog een miskraam gedaan, ook deze liep gewoon vanzelf en natuurlijk.
Echter nu een dik half jaar geleden... liep het radicaal fout... en dit om even cru te zeggen in een "vreemd land ". Ik had weer een miskraam. En weet wel wat er ondertussen me te wachten staat...
ik ben niet helemaal alleen hier... mijn eigen moeder is mee verhuisd aangezien ze haar klein zoon graag wilt zien opgroeien.
Maar eerlijk? Door de vele miskramen en het fout aflopen. Durf ik het gewoon niet te zeggen, en wil ik het liefst voor mij en mijn partner houden tot als ik verder ben.
Nouja zoals eerder gezegt liep het deze keer radicaal fout... ik schaam me deels voor de situatie toen... kortom verloor te veel bloed... veel te veel...
De ambulance is gebeld en in spoed naar ziekenhuis. Ik zal het nooit meer vergeten.. hoe ik me toen op " tafel " me voelde.
-- ook hier denk ik dat ik niet in details hoef te gaan? --
Kortom, ik voelde me zo slecht. Zo slecht dat het voelde als ik nu mijn ogen toe doe. Dan komen ze niet meer open... zo voelde ik me letterlijk.
En dat was voor mij een best enge ervaring... maar oke ben er door gekomen.
Conclusie van heel dit is eigenlijk heel simpel... ik weet heel snel al wanneer ik zwanger ben, merk de veranderingen zo snel op... maar ook weet ik wanneer het fout loopt...
Buiten deze keer! Ja hoor ik ben zwanger...
Heb geen iddee, hoever ik al ben... ik ben er achter gekomen omdat ik last had van brandend maagzuur. Had een positieve test zwangerschap test vast...
Eerlijk ik heb zo een bang.... verder heb ik niet veel symptomen... zoals andere keren. Eenige waar ik last van heb is ja hoor elke dag buikpijn... en dat is voor in mijn geval geen goed teken...
Dus kortom loop ik met zo een angst rondt. Niet weten wat ik moet doen. Niet weten bij wie ik terecht kan om er over te praten.
Ben zo bang...