Angst

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb sinds twee dagen soms angst dat het niet goed gaat. Dit is begonnen doordat er een rouwadvertentie in de krant stond voor een baby die na 39 weken dood geboren was.
Ik voel de baby nog gewoon bewegen maar ik kan het niet meer uit mijn hoofd krijgen.
Ik kan daar ook heel erg ver in gaan. Ik heb zelfs een andere naam voor het kindje verzonnen mocht het mis gaan.

Heeft een van jullie dit ook al eens gehad????

p.s.: Sorry voor dit negatieve bericht maar ik moest het even kwijt
 
Hoi Pebbles,
Hoewel het geen leuk bericht is wilde ik er toch even op reageren.

Ik ben nu zelf zwanger van de tweede, bij de eerste was ik alleen de eerste drie maanden bang, nu heb ik nergens last van.

je kunt er het beste maar niet zo bij stil staan denk ik want je hebt toch geen invloed op dingen die wel of niet gebeuren, het levert jou een hoop stress op die je kind ook voelt.

Misgaan kan het altijd, niemand heeft garantie op een lang en gelukkig leven dat geld niet alleen voor een baby maar voor ieder mens.

Kun je er met je man/vriend over praten, zou ik wel doen.
En trouwens als je zwanger bent kun je toch al minder hebben en grijpen dingen je sneller aan dan normaal.

Als er geen afwijkingen zijn zou ik me maar geen zorgen maken, heb je al een pretecho laten maken? erg leuk!

Succes ermee
 
Ik herken wel heel veel van wat je zegt.
Daarom lees ik ook geen verhalen meer over miskramen en alles wat er verder nog mis kan gaan.
Want ik ging me alleen maar meer zorgen maken.
Ben nu 29 weken zwanger en nog bekruipt me de angst weleens.
Maar ik probeer gewoon ook zoveel mogelijk te genieten.
Er zijn zoveel zwangerschappen die goed gaan, en eigenlijk maar zo weinig die na de eerste 3 maand nog misgaan.
Vertrouw maar een beetje op je lichaam. En probeer er vooral van te genieten.

 
ik snap het wel ja,als ik van die nare dingen lees denk ik ook steeds;zie je wel ook na drie maanden kan er van alles gebeuren.en straks als het kindje er is ook...denk ik steeds weer aan mogelijke wiegedood...ik vind het heerlijk die babytijd enzo maar toen ik een jaartje verder was was ik wel een stuk geruster.niet dat er dan niks kan gebeuren...


net zo'n onzekere mama.
 
lieve pebbles.

ik herken het wel die angst wat je zegt.
ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik de kleine met 18 wk meer en drukker voelde dan nu met 20wk. dan lig ik in bed en ga ik ook spookverhalen bedenken...ik denk dat heel veel wel een angst hebben, alleen moet je zorgen dat het niet de overhand krijgt, dat is zeker niet prettig voor je zelf.
ik hoop dat je het een beetje van je af kunt zetten en probeer zo positief mogelijk te denken...dat doe ik ook..hihi
vooral genieten van de mooie momenten.
liefs van sandy
 
Hallo Pebbles
Tijdens je zwangerschap heb je altijd zorgen. Doe je dit wel goed of dat. Kan dit nog wel of niet. Stel dat...... Om jezelf niet gek te maken is het beter om dit van je af te zetten hoe moeilijk ook. Ik heb dit van dichtbij meegemaakt en het is heel erg maar je kan niet daar altijd mee bezig zijn. Sommige mensen zullen het verdringing noemen maar dit is niet het geval. Als je zelf zwanger bent moet je proberen te genieten van je lichaam en baby hoewel dat niet altijd even makkelijk is. Je hebt er niets aan om in een depressie te raken aangezien dit versterkt word door je hormonen. Later krijg je spijt dat je er teveel mee bezig bent geweest terwijl je zwangerschap juist zo mooi moet zijn.
Je moet daarnaast niet vergeten dat je altijd ongerust zal blijven dat hoort bij moederschap. Het is het belangrijkst om daarmee om te gaan op een goede manier. Wanneer je dit niet doet doe je jezelf en kind te kort.
Heel veel succes.
 
hoi pebbels,
wat herkenbaar, ik heb t ook, zo las ik van de week een advertentie van een babytje dat na 2 dagen was overleden en dan trek ik me dat ook erg aan en begin ik me ook zorgen te maken, maar zoals de rest ook al beschrijft is dat niet reeel, je ziet alleen maar zulke advertenties en leest alleen maar zulke verhalen, terwijl er per dag zoveel baby's geboren worden waarbij t wel goed gaat! dus dat probeer ik me ook maar steeds voor te houden, maar ik begrijp je heel goed, ik kan daar nl ook best ver in gaan, zoals mijn man vragen over hoe je in zo'n geval zou handelen, bijv cremeren of begraven, gelukkig weet hij me dan weer erop te wijzen hoe klein zo'n kans is en dat je zo niet moet denken, dus ik probeer gewoon te genieten en t van me af te zetten en dat is eigenlijk ook de enige tip die ik je kan geven, maar je bent dus niet de einige die dit heeft. gr fie
 
Ik maakte me tijdens mijn zwangerschap ook steeds zorgen over de baby, en nu eigenlijk nog hoor. Maar het ging een stuk beter vanaf het moment dat ik hoorde dat een kennis van ons na 5,5 maand zwangerschap bevallen was van een prachtige dochter, 960g licht, die na een week al zelfstandig ademde!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan