Hallo allemaal, ik lees al een poosje mee op dit forum en reageer af en toe.
Nu wil ik graag zelf wat kwijt hier.
Op dit moment ben ik 33+3 zwanger en ik word steeds angstiger.
Ik ben heel erg bang dat mijn kindje (meisje) een aangeboren afwijking heeft.
Ook ben ik bang voor een kindje met het syndroom van Down.
Ik droom er zelfs over. (ik geloof normaal gesproken niet in droomuitleg, alleen voedt het mijn angst wel) Ik weet dat het vreselijk klinkt omdat je blij moet zijn met elk kind en natuurlijk ben ik dat ook maar regelmatig overheerst de angst.
Ik kan nu niet meer echt genieten omdat ik steeds denk: wat als...?
Mijn vriend en ik hebben er overigens rond de 10 weken bewust voor gekozen om geen nekplooimeting iod te doen omdat we dat toen niet nodig vonden. (kans ik zeer klein dat het kindje iets heeft, welke keuze maak je als je een verhoogd risico hebt etc)
Achteraf had het misschien toch iets meer rust gegeven bij mij. Mijn vriend heeft er overigens alle vertrouwen in dat het gewoon allemaal goed is en probeert mij, heel lief, zoveel mogelijk gerust te stellen.
Toch heb ik zoiets van: zou mijn 'moederinstinct', voor zover dat bestaat, mij alvast willen waarschuwen? Of is deze angst normaal en heeft iedere as moeder dat in meer of mindere mate?
Zijn er vrouwen die deze angst ook hebben of er regelmatig over nadenken?
Bedankt!
Kim
24 jaar
Nu wil ik graag zelf wat kwijt hier.
Op dit moment ben ik 33+3 zwanger en ik word steeds angstiger.
Ik ben heel erg bang dat mijn kindje (meisje) een aangeboren afwijking heeft.
Ook ben ik bang voor een kindje met het syndroom van Down.
Ik droom er zelfs over. (ik geloof normaal gesproken niet in droomuitleg, alleen voedt het mijn angst wel) Ik weet dat het vreselijk klinkt omdat je blij moet zijn met elk kind en natuurlijk ben ik dat ook maar regelmatig overheerst de angst.
Ik kan nu niet meer echt genieten omdat ik steeds denk: wat als...?
Mijn vriend en ik hebben er overigens rond de 10 weken bewust voor gekozen om geen nekplooimeting iod te doen omdat we dat toen niet nodig vonden. (kans ik zeer klein dat het kindje iets heeft, welke keuze maak je als je een verhoogd risico hebt etc)
Achteraf had het misschien toch iets meer rust gegeven bij mij. Mijn vriend heeft er overigens alle vertrouwen in dat het gewoon allemaal goed is en probeert mij, heel lief, zoveel mogelijk gerust te stellen.
Toch heb ik zoiets van: zou mijn 'moederinstinct', voor zover dat bestaat, mij alvast willen waarschuwen? Of is deze angst normaal en heeft iedere as moeder dat in meer of mindere mate?
Zijn er vrouwen die deze angst ook hebben of er regelmatig over nadenken?
Bedankt!
Kim
24 jaar