angst

Misschien een beetje laat, omdat ik er al een tijdje mee rondloop, maar ik moet het echt even kwijt.

Heel mijn zwangerschap heb ik hier geen last van gehad, maar nadat de kraamverzorgster weg ging is het begonnen: angst!
Ik bne echt overal bang voor!  Dat ik Anne achter de auto laat staan en haar vergeet in de auto te zetten en dan wegrijdt met de vreselijkste gevolgen van dien. Dat ik haar in het zwembad loslaat en dat ik daar pas een uur later achter kom. Dat ze uit haar bedje valt. Dat ze niet vast zit in de wandelwagen en eruit valt. Dat ik op haar ga zitten enz enz.
Allemaal met de vreselijkste aflopen. Ik word er knettergek van en kan mezelf er nog veel gekker mee maken.

Hebben jullie dit ook? Ik heb weleens gehoord dat vrouwen dit tijdens hun zwangerschap hebben, maar ik heb er toen helemaal geen last van gehad.
HELP....


Natasja
 
Hoi hoi,

Goed van je dat je het eventjes opschrijft, maar je bent echt niet de enigste hoor die dat heeft.
Ik had het tijdens alle zwangerschappen en dan was het heel heftig en nu heb ik het ook nog soms..........dat ik 1 van de 3 vergeet en nog meer van die rare gedachten.
Ik heb het er eens met de huisarts over gehad want ik dacht dat ik gek aan het worden was.....het was een hele normale reactie want je hebt iets gekregen waarover je een hele verwoording hebt en dat wil je met hart en ziel beschermen. Zo heeft hij mij dat uitgelegd, was overigens een fijn gesprek.
Maar als je nog meer erover wilt delen kom maar op ik lees en luister naar je, want ik begrijp maar al te goed hoe je je voelt.

Groetjes van Mieke mv 3 boefjes
 
Ik had dat bij Kyna ook heel erg, dan was ik bang dat ik op haar hoofd zou gaan zitten of staan, of dat ik met haar van de trap zou vallen. Je zou dan denken dat dat je voorzichtiger maakt, maar Kyna is ook wel eens bijna van de commode gevallen en haar buggy is een keer blijven hangen in de treinrails, waardoor zij voorover kiepte...
Nu bij Lynn heb ik het meer andersom, ik ben niet meer bang dat ik haar wat per ongeluk aandoe, maar anderen!
 
ik heb het niet zo sterk dat ik overal bang voor ben maar ik heb het met brand....
ik was een keer alleen thuis, mijn vriend was net gaan voetballen en die had alvast afbakbroodjes voor mij in de oven gedaan, maar de oven stond op magnetronstand ipv ovenstand....
nou om een lang verhaal kort te maken....
ik stond ondertussen te douche en daardoor hoorde ik pas laat de rookmelder, kon niks meer zien, moest ook nog mijn badjas pakken, en uiteindelijk was ik beneden en toen was de deur op slot en in alle paniek kon ik natuurlijk mijn sleutels niet vinden...
nou ja niet echt een toffe ervaring dus maar alles is gelukkig goed gekomen....
nu ben ik dus bang dat er een keer brand uitbreekt en dat ik dan nina vergeet ofzo....
als ik savonds in bed lig denk ik er altijd wel een keer aan...het is ook weer niet zo dat ik ervan over de zeik ga ofzo maar het zit wel vaak in mijn hoofd...
groetjes marleen..
 
Hoi Natasja,

Als je er last van hebt en je hebt het gevoel dat je het niet alleen kunt oplossen, is het dan geen idee om eens langs de huisarts te gaan. Het zijn ook klachten die kunnen duiden op een postnataledepressie, ik ken veel mensen die dat gehad hebben. Maar dat kun jij natuurlijk alleen zelf aanvoelen. Dat je er over praat is al heel goed denk ik. Maar denk wel aan jezelf, dat je er niet aan onderdoor gaat.

Sterkte,
Nienke
 
Hoi allemaal!

Ik ben blij te horen (lezen) dat ik niet de enige ben. Ik was daar een beetje bang voor, waarom weet ik ook niet.
Op dit moment is mijn vriend al 5 weken thuis. Hij is ziek, maar de dokter is zo lekker vaag tegen hem. Straks gaan we weer naar de dokter. Ik heb het idee dat het sindsdien alleen maar  erger is geworden. Ik hoop dat hij snel beter is en ik weer in een eigen ritme kom. En misschien is naar de huisarts gaan wel een goed idee. Ik maak mezelf soms echt helemaal gek, al komt het misschien nu ook wel door het verzorgen van manlief en onze kleine meid.

Groetjes,
Natasja
 
Terug
Bovenaan