Angstig moment!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Ik moet even mijn hart luchten hier want ik heb me gisteren weer wat meegemaakt!!! Ik heb een zoon Arjan en hij is 10 weken oud , ik heb hem gisteren een fles gegeven net zolas altijd en wou hem laten boeren toen hij opeens zijn adem weer inhield ( gebeurde ook met de spuitjes die hij gekregen heeft ) en ik was helemaal alleen en het was een erg raar gezocht. ik dacht wat moet ik nu doen hij reageerde nergens op heb toen zijn pamper afgedaan en met de blote billen op het aanrecht gezet en zo een schrikreactie teweeg gebracht wat hem weer deed ademen. Vervolgens gooide hij zijn hele fles er weer uit en erg expolsief ook door zijn neus. Toen dat achter de rug was was hij wel erg wit om zijn snoetje en heb ik toch maar een verpleegkundige gebeld ( de vorgie keer was er een verpleegkundige bij ) die zei bel toch maar even de dokter en dat heb ik gedaan ben vervolgens nog snel naar dokter gelopen ( heb geen auto ) en heb de andere bij een oppas gedumpt daar aangekomen heeft ze alles nagekeken maar er was nikds bijzonders dit deden baby's wel vaker!!!!!!! Wie weet hier wat meer over of heeft dit ook zelf meegemaakt????


groetjes rennie
 
hoi,

Ik kan je niet helpen, maar wat moet jij dan schikken zeg! En wat goed van je reactie vermogen. Sorry maar ik denk dat je niet genoegen met nemen met het antwoordt van de arts, lijkt me niet iets normaals. Stel dat het gebeurt tijdens de nacht en je hebt niks door? Ik wil je niet nog meer laten schikken, maar goed ik moest er gelijk aan denken. of beter gezeg wil er niet eens  aan denken. Ga voor een extra opinie (of hoe heet dat?) na een andere arts zoals de kinderarts in ziekenhuis.

veel sterke,

grt suuz mv Joshua 8-2 -07
 
Geen genoegen mee nemen. Het zal wel niet ernstig zijn, maar "dat hebben babies wel vaker" klinkt een beetje raar. Mijn dochtertje had na haar geboorte ook een aantal van dat soort momenten (gelukkig waren we in 't ziekenhuis) dus ik weet hoe bang je bent geweest. Ik zou doorvragen aan arts, cb etc. Succes en hou ons op de hoogte.
liefs
 
Hoi,

toen ik je verhaal las, bedacht ik opeens dat Laura dat ook deed bij haar prikjes en de oppaskindjes vroeger bij mijn moeder huis ook. Alleen duurde dat niet zo lang. Laura ging weer ademhalen toen ik rustig tegen haar sprak, volgens mij doen ze dat wel eens als ze heel boos zijn, maar ik heb nog nooit zelf meegemaakt dat het lang genoeg duurde om de luier ook af te trekken. Dat duurt wel erg lang, zeg. Ik denk dat ik dan ook wel even heel angstig zou zijn. Als je het niet vertrouwd, moet je er gewoon de volgende keer weer mee naar de dokter gaan, of je gaat tussendoor en je verteld dat je er toch niet helemaal gerust op bent. Als "patient" (bij gebrek aan een beter woord) heb je er namelijk altijd recht op om doorverwezen te worden, wat je huisarts ook zegt en als moeder weet je heel goed of er iets met je kind aan de hand is. Artsen willen soms wel eens denken dat moeders te bezorgd zijn. Toen ik nog in het ziekenhuis werkte, dacht ik er soms ook wel zo over, maar ja, toen was ik nog geen moeder en alleen maar verpleegkundige! Ik heb ook al een keer bij het cb gezeten toen Laura twee weken was, omdat ze een droge luier had gehad de hele nacht en ieder uur aan de borst wilde. Dat was gewoon een regeldag en ze deed een enorme plas toen ik haar luier daar af deed, maar ja, toen was ik er al. Aan de ene kant schaamde ik me, maar aan de andere kant kan je met zo'n hummel niet te hard naar de dokter lopen.

Groetjes Ilona
 
Hoi, wel schrikken inderdaad.
Ik weet niet meer waarom mijn dochter het had of hoe oud ze precies was (ze is nu 4), maar zij heeft ook wel eens van die momenten gehad, vooral na een huilbui. Dan gooide ze haar armpjes in de lucht, verstarde helemaal en haalde inderdaad geen adem meer. Mijn tip is om je kindje dan even in het gezichtje/neusje te blazen. Hiervan krijgen ze ook een soort schrikreactie en beginnen ze dus weer te ademen (en rustiger te huilen, waarna ze wel weer troostbaar zijn). Gelukkig heeft mijn dochter hierbij nooit zo heftig gespuugd, dus of het hetzelfde is, weet ik niet. Wellicht heb je toch iets aan de tip.
Ik zou echter ook doorvragen of dit normaal is.

Succes, groetjes Barbara
 
Hoi Rennie,

Wat is dat schrikken zeg! Ik moet er niet aan denken dat ik het zou meemaken, maar wat de dokter zei is inderdaad waar: dit gebeurt heel vaak bij baby's. Ik vind het ook doodeng, maar ik heb dit vaker gehoord van kindjes van vrienden en kennissen. Het is zelfs zo dat bijna alle kindjes zo'n momenten hebben, alleen meestal gebeurt dat in hun slaap en ben je er dus niet bij. Ik vind het een vreselijk idee, maar bij alle verhalen die ik heb gehoord werd ook erbij gezegd dat de kans nihil is dat er echt iets aan de hand is.
 
Hopelijk ben je inmiddels bijgekomen van de schrik en gaat het weer goed met je mannetje!

Groetjes,
Dionne

 
Aha, het komt dus toch vaker voor....
Ik reageer misschien wat te bezorgd doordat mijn kind met ademhalingsproblemen in het ziekenhuis heeft gelegen. Het is niet mijn bedoeling iemand onnodig ongerust te maken, ademhaling is mijn achilleshiel....
groeten irene
 
Is dit hetzelfde??

Een breath-holding spell betekent, letterlijk vertaald, ?een (korte) periode van adem vasthouden?. Dit wordt ook wel respiratoire affectkramp of ?achter de adem blijven? genoemd. Het zijn kortdurende episoden, waarin plotseling de ademhaling stopt tijdens de uitademingsfase. Dit is een reactie op een onplezierige ervaring. Het kind kan na zo?n reactie het bewustzijn verliezen en slap of stijf worden. Meestal komt het kind snel weer bij kennis en gedraagt het zich weer als vanouds.
Deze breath-holding spells treden vooral op bij kinderen tussen zes maanden en vijf jaar oud. Ongeveer vijf procent van de kinderen in deze leeftijdsgroep heeft er in meer of mindere mate last van. Bij het merendeel van deze kinderen treedt de eerste aanval op vóór de leeftijd van achttien maanden; bij een klein aantal zelfs al in de eerste levensmaand. Dertig procent van de kinderen met breath-holding spells heeft één of meer familieleden met soortgelijke klachten.
De hoeveelheid aanvallen kan variëren. Soms is er sprake van één aanval per jaar, maar het is ook mogelijk dat een kind enkele aanvallen per dag heeft. Meestal treedt een piek op aan het eind van het eerste en het begin van het tweede levensjaar.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan