<p>Hoi allemaal,</p><p>Begin december 2020 ben ik bevallen van een gezonde dochter. </p><p>Mijn zwangerschap en bevalling waren er een uit het boekje en ook de eerste tijd na de bevalling voelde ik me top, gelukkig en kon ik de hele wereld aan. Ik ben ook vrij snel weer wat aan het werk gegaan (ik werk voor mezelf), wat ik ook heerlijk vond. Na zo'n 8 weken (bij het afbouwen van borstvoeding) ging ik me echter steeds slechter voelen. Zo ben ik veel aan het malen over het verleden (het missen van vroeger en zelf kind/jong zijn), ben ik veel bezig met de dood en dingen die mis kunnen gaan in de toekomst (ziekte/overlijden van mezelf of van mijn naasten) en zie ik op tegen ouder worden. Ik ben nu 35 en heb steeds meer het idee dat het op alle gebieden alleen maar bergafwaarts kan gaan vanaf nu. </p><p>Als ik zulke gedachten heb word ik erg angstig/verdrietig en krijg ik echt een knoop in m'n maag. Ik probeer dan afleiding te zoeken en mezelf een schop onder m'n kont te geven. Soms lukt dat, soms niet en blijf ik de hele dag in deze negatieve gedachten 'hangen'. Het lijkt ook alsof ik geen filter meer heb, zowel leuke als negatieve dingen komen hard binnen en kunnen mij tot tranen brengen.</p><p>Ik ben volgens mij niet depressief, want er zijn ook genoeg mooie momenten. Ik geniet ook erg van mijn dochter, mijn partner en andere leuke dingen. Ook lukt het mij prima om te werken, m'n dochter te verzorgen, te sporten en om andere dagelijkse dingen te doen. Slapen (voor zover de baby dat toelaat ;-) gaat goed en lichamelijke klachten heb ik ook niet.</p><p>Ik ben benieuwd of anderen zich hierin herkennen. Is dit iets hormonaals en heeft het gewoon tijd nodig om weer mezelf te worden of is er meer aan de hand en zou ik hulp moeten zoeken? Ik herken dit namelijk zooo niet van mezelf. Ik was altijd heel erg nuchter, superpositief en zag (tegen het naïeve aan) nooit beren op de weg. Nu kan ik weleens jaloers worden op mijn partner die (gelukkig) nog steeds zo onbezorgd in het leven staat.</p><p>Alle tips en adviezen zijn welkom. Hoor graag van jullie!</p><p> </p>
Angstig/somber na bevalling, ik herken mezelf niet meer!
- Onderwerp starter Junegirl
- Startdatum
Het kan natuurlijk iets hormonaals zijn (stoppen met bv geeft weer allerlei hormoonschommelingen), maar als je zelf twijfelt of dit wel normaal is, dan zou ik eigenlijk altijd aan de bel trekken. Bij psychische klachten kun je beter te vroeg handelen dan te laat! Veel huisartsen hebben ook een praktijkondersteuner oid, dat is een heel vrijblijvende, laagdrempelige manier om met een professional te kijken of er misschien meer aan de hand is.
Dit is totaal niet bedoeld om je bang te maken, want wie weet valt het allemaal enorm mee
Ik denk alleen dat veel mensen nog huiverig zijn om emotionele/psychologische hulp te zoeken, waardoor het soms veel groter wordt dan had gehoeven.
Ik hoop sowieso dat je lekker kunt blijven genieten van je kleintje!
Dit is totaal niet bedoeld om je bang te maken, want wie weet valt het allemaal enorm mee
Ik denk alleen dat veel mensen nog huiverig zijn om emotionele/psychologische hulp te zoeken, waardoor het soms veel groter wordt dan had gehoeven.Ik hoop sowieso dat je lekker kunt blijven genieten van je kleintje!
Begin met het slikken van Teunisbloemolie met toegevoegde b6 van de Holland & Barret. Zelf begon ik met 2 capsules van 1000mg ps en ik nam er nog magnesium bij. Dit stabiliseert je hormonen. Na een maand ga je het verschil al wel merken en na 60 dagen werkt het optimaal (en kun je dus ook opschalen of minderen)
Mocht je je dan nog steeds niet veel beter voelen kun je alsnog die knoop doorhakken om naar de HA te gaan ?
Mocht je je dan nog steeds niet veel beter voelen kun je alsnog die knoop doorhakken om naar de HA te gaan ?
Ik herken het heel erg!! Ook inneens de angst om ouder te worden en mensen te verliezen.. het enige verschil met jou is dat ik dit altijd al iets had en een enorme piekeraar ben.. maar na de geboorte van mijn dochter in augustus worden mijn angsten groter. En idd ik geniet elke dag van mijn dochter en heb alles goed voor elkaar, maar je gedachten kan je helaas niet sturen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het niet hormonaal is en zou idd eens met een praktijkondersteuner gaan praten, is erg laagdrempelig!!
Sterkte!
Ik denk eerlijk gezegd dat het niet hormonaal is en zou idd eens met een praktijkondersteuner gaan praten, is erg laagdrempelig!!
Sterkte!
Volgens mij hoort dit bij het worden van moeder. Je hebt ineens een verantwoordelijkheid en het gevoel dat er een mensje is dat niet zonder jou kan. Daardoor ben je je daar bewuster van en denk je daar over na. Heel normaal en heeft iedere ouder. Ik zie het als volwassen worden.
Hey lieve Junegirl,
Wat naar om te lezen dat je jezelf met momenten zo voelt. Ik herken mezelf grotendeels in wat je beschrijft. En met mij nog veel anderen. Dus je bent hierin zeker niet alleen.
De impact van een zwangerschap en een bevalling op je lijf worden vaak onderschat. Door je schommelde hormoonhuishouding kan je jezelf echt heel labiel voelen in die eerste maanden.
Daarbij is er natuurlijk een hoop veranderd. Je bent ouder geworden van een baby waar je verantwoordelijk voor bent. En de verzorging van een kind kost gewoon veel energie, los van het feit of dat je baby goed slaapt of niet. Je bent er gewoon altijd mee bezig, met alle liefde en plezier natuurlijk, maar ook met de nodige zorgen.
Dan ga je ook weer werken waardoor je weer een nieuwe balans moet gaan zoeken tussen werk, verzorging van je baby's, tijd voor jezelf en je partner, huishouden..
Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat alles met tijd goed komt.
Ik ben destijds ook naar de huisarts gegaan om gewoon mijn verhaal te doen. Ik heb ook veel met mijn partner, ouders en zus en vriendinnen gepraat over hoe ik mij voelde en dat was vaak ook voldoende. Even brullen, relativeren en de draad weer oppakken.
Wat mij ook echt verder heeft geholpen om het gewoon te 'omarmen'. Je accepteert dat je jezelf nu gewoon zo even voelt. Die gevoelens mogen er ook gewoon zijn. Sta stil bij dit gevoel (negeer het dus niet en wijs het ook niet af door te denken dat je jezelf zo niet mag voelen ofso)
Besef ook dat je ook een keus hebt. Zeg letterlijk hardop tegen jezelf dat je die nare gedachtes hebt, dat dit oke is maar dat je er voor kiest om afleiding te gaan zoeken (zoals je al doet) iets wat je een plezieriger gevoel geeft.
Het hielp mij ook om op te schrijven wat mij bezig hield. Zo leer je je gedachtes ook te structureren en nuances aan te brengen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. En echt, geloof mij, het komt echt weer goed. Je hebt tijd nodig. Gun jezelf dit. Leg de lat wat lager en probeer niet te hoge verwachtingen te hebben.
??
Wat naar om te lezen dat je jezelf met momenten zo voelt. Ik herken mezelf grotendeels in wat je beschrijft. En met mij nog veel anderen. Dus je bent hierin zeker niet alleen.
De impact van een zwangerschap en een bevalling op je lijf worden vaak onderschat. Door je schommelde hormoonhuishouding kan je jezelf echt heel labiel voelen in die eerste maanden.
Daarbij is er natuurlijk een hoop veranderd. Je bent ouder geworden van een baby waar je verantwoordelijk voor bent. En de verzorging van een kind kost gewoon veel energie, los van het feit of dat je baby goed slaapt of niet. Je bent er gewoon altijd mee bezig, met alle liefde en plezier natuurlijk, maar ook met de nodige zorgen.
Dan ga je ook weer werken waardoor je weer een nieuwe balans moet gaan zoeken tussen werk, verzorging van je baby's, tijd voor jezelf en je partner, huishouden..
Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat alles met tijd goed komt.
Ik ben destijds ook naar de huisarts gegaan om gewoon mijn verhaal te doen. Ik heb ook veel met mijn partner, ouders en zus en vriendinnen gepraat over hoe ik mij voelde en dat was vaak ook voldoende. Even brullen, relativeren en de draad weer oppakken.
Wat mij ook echt verder heeft geholpen om het gewoon te 'omarmen'. Je accepteert dat je jezelf nu gewoon zo even voelt. Die gevoelens mogen er ook gewoon zijn. Sta stil bij dit gevoel (negeer het dus niet en wijs het ook niet af door te denken dat je jezelf zo niet mag voelen ofso)
Besef ook dat je ook een keus hebt. Zeg letterlijk hardop tegen jezelf dat je die nare gedachtes hebt, dat dit oke is maar dat je er voor kiest om afleiding te gaan zoeken (zoals je al doet) iets wat je een plezieriger gevoel geeft.
Het hielp mij ook om op te schrijven wat mij bezig hield. Zo leer je je gedachtes ook te structureren en nuances aan te brengen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. En echt, geloof mij, het komt echt weer goed. Je hebt tijd nodig. Gun jezelf dit. Leg de lat wat lager en probeer niet te hoge verwachtingen te hebben.
??
Wat een fijne en lieve reacties allemaal! Het helpt al heel erg om hier m’n hart te luchten en om te lezen dat ik niet de enige ben... De tip om het van me af te schrijven en er eens met anderen of de HA over te praten ga ik toch maar opvolgen. Dit laatste is voor mij wel een dingetje, zeker om dit met mensen uit mijn directe omgeving te doen. Vind het lastig om me kwetsbaar op te stellen. En sta ook niet als heel empathisch bekend ? Had altijd meer de instelling van ‘niet zeuren, gewoon doorgaan’. Karma... ?