Na heel wat geploeter met ovulatietesten, temperatuurlijsten en vitamine B6 en B12, ben ik, met op de achtergrond een luidt tikkende biologische klok, zwanger.
Een week of 5 geleden, staarde ik gelaten naar mijn positieve zwangerschapstest, de twee miskramen nog vers in mijn hart gekerfd.
Met de blauwe plus in mijn hand, begon ik als een kip zonder kop rondjes rond te tafel te lopen, maar of mijn drive bestond uit blijdschap of angst, weet ik nu nog niet.
Met 7 en 8 weken zit ik beide keren wit weggetrokken in de wachtkamer voor een echo. Ik ben bang dat mijn darmen, het friemeltje van de zenuwen eruit duwen en met een behuild gezicht sta ik even later weer buiten: wat een ontlading, het hartje klopt! In mijn hand een vrijbriefje voor een nieuwe afspraak over anderhalve week... Ik kan weer een paar dagen ademen.
Nog drie weken en nog twee echo's te gaan en dan ben ik de magische 12 weken-grens voorbij. Terwijl ik naar de wijzers van de klok kijk, vraag ik me af, hoe ik hier doorheen kom. Nog 21 dagen en dan mag ik genieten, dan gooi ik die muur van zelfbescherming naar beneden, dan ben ik echt zwanger!