Hallo dames,
Ik wil gewoon even mijn verhaal van me afschrijven en kijken wie er nog meer rondloopt met het zelfde gevoel.......
Ik weet dat hier meer mama-to-bees rondlopen die erg genoeg al véél langer bezig zijn om een kindje te krijgen en ik kan zeggen dat ik nu weet hoe jullie je moeten voelen. Ik duim dan ook voor iedereen dat de grootste wens uiteindelijk uit mag komen voor jullie.
Wij zijn nu bijna 2 jaar verder en hebben 4 miskramen achter de rug. Na diverse testen is nu geconstateerd dat ik het antifosfolipidensyndroom heb. Dit is een soort stollingsziekte en je maakt antistoffen aan tegen de opbouw van de goede cellen. Inmiddels ben ik weer volledig hersteld van mijn laatste curettage (14-01-08) en zit sinds 18 januari aan de medicatie. We 'proberen' het weer in de hoop dat het met de medicatie het resultaat zal geven waar we op wachten. Als ik straks zwanger ben en een echo heb gehad met hartactiviteit zal ik elke dag mezelf moeten prikken, maar dat is het ons allemaal 300% waard!!!!!!!!!
5 jaar geleden werden we wel in een keer zwanger van ons zoontje en hebben daar verschrikkelijk veel geluk mee gehad. Ik heb van zijn zwangerschap pre-eclampsie gehad (op zich niet echt spannend), maar wel achteraf. Pre-eclampsie is ook een van de kenmerken van het syndroom wat ik heb en we hebben ontzettend veel geluk gehad. In het ergste geval hadden we hem in een later stadium van de zwangerschap of bij de geboorte kunnen verliezen. Ik ben in het ziekenhuis bevallen en dat is maar goed ook anders was hij er nu niet geweest........ Toendertijd leek het een samenloop van omstandigheden, maar nu kijken we daar toch héél ander tegenaan. Als ik naar hem kijk ben ik ontzettend dankbaar dat alles goed is afgelopen, maar de keerzijde is weer dat je soms iets te voorzichtig wordt.... Wat ik echt jammer vind is dat ik niet meer op die heerlijke roze wolk kan klimmen.... in je achterhoofd hou je de gedachte hoe fout het kan lopen. Er zijn momenten dat ik er even niet bij stil sta, maar toch die wens is sterker dan wat dan ook.
Dit is even mijn verhaal van de afgelopen jaren in een notendop. Heeft iemand hier ook ervaring hiermee en hoe voelen jullie je er onder?
Liefs, Nathalie
Ik wil gewoon even mijn verhaal van me afschrijven en kijken wie er nog meer rondloopt met het zelfde gevoel.......
Ik weet dat hier meer mama-to-bees rondlopen die erg genoeg al véél langer bezig zijn om een kindje te krijgen en ik kan zeggen dat ik nu weet hoe jullie je moeten voelen. Ik duim dan ook voor iedereen dat de grootste wens uiteindelijk uit mag komen voor jullie.
Wij zijn nu bijna 2 jaar verder en hebben 4 miskramen achter de rug. Na diverse testen is nu geconstateerd dat ik het antifosfolipidensyndroom heb. Dit is een soort stollingsziekte en je maakt antistoffen aan tegen de opbouw van de goede cellen. Inmiddels ben ik weer volledig hersteld van mijn laatste curettage (14-01-08) en zit sinds 18 januari aan de medicatie. We 'proberen' het weer in de hoop dat het met de medicatie het resultaat zal geven waar we op wachten. Als ik straks zwanger ben en een echo heb gehad met hartactiviteit zal ik elke dag mezelf moeten prikken, maar dat is het ons allemaal 300% waard!!!!!!!!!
5 jaar geleden werden we wel in een keer zwanger van ons zoontje en hebben daar verschrikkelijk veel geluk mee gehad. Ik heb van zijn zwangerschap pre-eclampsie gehad (op zich niet echt spannend), maar wel achteraf. Pre-eclampsie is ook een van de kenmerken van het syndroom wat ik heb en we hebben ontzettend veel geluk gehad. In het ergste geval hadden we hem in een later stadium van de zwangerschap of bij de geboorte kunnen verliezen. Ik ben in het ziekenhuis bevallen en dat is maar goed ook anders was hij er nu niet geweest........ Toendertijd leek het een samenloop van omstandigheden, maar nu kijken we daar toch héél ander tegenaan. Als ik naar hem kijk ben ik ontzettend dankbaar dat alles goed is afgelopen, maar de keerzijde is weer dat je soms iets te voorzichtig wordt.... Wat ik echt jammer vind is dat ik niet meer op die heerlijke roze wolk kan klimmen.... in je achterhoofd hou je de gedachte hoe fout het kan lopen. Er zijn momenten dat ik er even niet bij stil sta, maar toch die wens is sterker dan wat dan ook.
Dit is even mijn verhaal van de afgelopen jaren in een notendop. Heeft iemand hier ook ervaring hiermee en hoe voelen jullie je er onder?
Liefs, Nathalie