Hallo allemaal,
In januari besloten we dat het tijd werd dat we voor een 2e zouden proberen. De 1e was eigenlijk niet gepland maar natuurlijk wel zeer welkom. Daarom was het afwachten hoelang het zou gaan duren voor dat ik zwanger was. Gelukkig telde ik meteen aan. Helaas is het ook meteen weer mis gegaan. In februari telde ik meteen weer aan, onder controle van de gynaecoloog kreeg ik iedere 2 weken een echo. Alles was goed, en met 17 weken kregen we dan ook de vraag of dat we de 20 weken echo wilde doen zodat ze eventuele afwijkingen konden zien. Hoezo afwijkingen? Ik had toch nu al 4 echo's gehad waaruit bleek dat alles goed was. Dus nu gingen we voor een meisje of een jongen. Daar zaten we dan heel gespannen te wachten op woensdag 27 juni om 20.00 uur. Gelukkig daar kwam ze aan we waren aan de beurt. Ik zei nog tegen mijn man we krijgen een jongen en dat het deze keer zoveel fijner was de echo omdat we zoveel uitleg kregen. Totdat ze bij het hoofdje kwam. Het bleef maar duren, ik durfde niks te vragen en dacht als zij niks zegt is alles goed. Uiteindelijk zei ze: het hoofdje is niet mooi rond. Ja en dacht ik nog, dan maar een helmpje dat hebben wel meer kinderen. Mooi is het niet maar ja dat is toch ook niet het ergste. Dan zegt ze ik ga er even de gynaecoloog bij halen het lijkt op lemon-sign. En dan valt bij ons het kwartje het is niet goed, helemaal niet goed anders gaat ze de gynaecoloog er niet bij halen. Na 10 minuten is hij er dan. Hij komt gehaast binnen en zegt dan oh, jullie hebben het al gehoord het is niet goed. Hoezo gehoord? Ze heeft alleen maar het woord lemon-sign gezegd maar niet gezegd wat het in hield. Nou ja zegt hij, er is nog niets zeker ik zal morgen een afspraak voor jullie maken in Maastircht daar kunnen ze alles beter zien. En op donderdag komen alle moeilijke gevallen in Maastricht uit heel de regio. Hallo het is al woensdagavond nu al 21.00 uur. Als we er morgen bij kunnen dan is het afgelopen. Huilend gingen we naar huis. Je weet helemaal niks. 's Morgens om 9.05 belde de gyn. al op dat we om 13.00 uur terecht kunnen in Maastricht. Tranen met tuiten natuurlijk want dit kan nooit goed zijn. Eindelijk aangekomen in Maastricht zijn wij dan aan de beurt. Stiekem hoop ik nog dat alles goed is en dat ze het fout hebben gezien. Maar helaas, het is nog veel erger als wat ze dachten. Ons mannetje heeft een waterhoofd, openrug en zijn kleine hersentjes worden al naar achteren getrokken. Dit alles bijelkaar zou dan heten Arnold-Chiari malformatie. Dit houd dus in dat ons mannetje geen fijne en grove motoriek heeft, hij kan niet zelfstandig poepen of plassen, en waarschijnlijk zou hij ook lichtelijk verstandelijk gehandicapt zijn. Hij zou dus alleen maar pijn kennen, zich niet kunnen bewegen en het waarschijnlijk niet eens duidelijk maken waar hij pijn heeft en hoeveel. De kinderneuroloog drukt ons dan ook op het hart dat dit geen menswaardig bestaan is. Met dit advies mogen we naar huis gaan en een week later terug komen om te kijken wat we willen doen. Voor ons is het al duidelijk wij willen geen kind op de wereld zetten die alleen maar pijn lijd en de ene operatie na de andere moet ondergaan en maar een levensverwachting van 4 jaar heeft. Ik ben dan ook meteen het afscheid gaan regelen van ons kleine mannetje dit is wat ik nog kon doen. Een week later mochten we terug en werd er een vruchtwaterpunctie genomen. Nu mogen dan ook ons besluit kenbaar maken en dan moeten we weer wettelijk een aantal dagen wachten. Het is gewoon onmenselijk om je kindje nog te voelen terwijl je weet dat je het moet afstaan. En dan ook nog dat jij hier voor hebt gekozen. Alles bij alles doet het mij veel pijn en is onze Reno op vrijdag de 13e juli geboren. Precies 4 maanden voor de uitgerekende datum. Misschien hebben meer mensen dit mee gemaakt dat ze zelf moesten kiezen wat ze moesten doen graag zou ik dan willen weten of zij zich er dan ook nog altijd schuldig om voelen. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald als moeder zijnde terwijl ik me aan alle regeltjes heb gehouden die er maar zijn.
Veel liefs mamavan1engelen1bengel
In januari besloten we dat het tijd werd dat we voor een 2e zouden proberen. De 1e was eigenlijk niet gepland maar natuurlijk wel zeer welkom. Daarom was het afwachten hoelang het zou gaan duren voor dat ik zwanger was. Gelukkig telde ik meteen aan. Helaas is het ook meteen weer mis gegaan. In februari telde ik meteen weer aan, onder controle van de gynaecoloog kreeg ik iedere 2 weken een echo. Alles was goed, en met 17 weken kregen we dan ook de vraag of dat we de 20 weken echo wilde doen zodat ze eventuele afwijkingen konden zien. Hoezo afwijkingen? Ik had toch nu al 4 echo's gehad waaruit bleek dat alles goed was. Dus nu gingen we voor een meisje of een jongen. Daar zaten we dan heel gespannen te wachten op woensdag 27 juni om 20.00 uur. Gelukkig daar kwam ze aan we waren aan de beurt. Ik zei nog tegen mijn man we krijgen een jongen en dat het deze keer zoveel fijner was de echo omdat we zoveel uitleg kregen. Totdat ze bij het hoofdje kwam. Het bleef maar duren, ik durfde niks te vragen en dacht als zij niks zegt is alles goed. Uiteindelijk zei ze: het hoofdje is niet mooi rond. Ja en dacht ik nog, dan maar een helmpje dat hebben wel meer kinderen. Mooi is het niet maar ja dat is toch ook niet het ergste. Dan zegt ze ik ga er even de gynaecoloog bij halen het lijkt op lemon-sign. En dan valt bij ons het kwartje het is niet goed, helemaal niet goed anders gaat ze de gynaecoloog er niet bij halen. Na 10 minuten is hij er dan. Hij komt gehaast binnen en zegt dan oh, jullie hebben het al gehoord het is niet goed. Hoezo gehoord? Ze heeft alleen maar het woord lemon-sign gezegd maar niet gezegd wat het in hield. Nou ja zegt hij, er is nog niets zeker ik zal morgen een afspraak voor jullie maken in Maastircht daar kunnen ze alles beter zien. En op donderdag komen alle moeilijke gevallen in Maastricht uit heel de regio. Hallo het is al woensdagavond nu al 21.00 uur. Als we er morgen bij kunnen dan is het afgelopen. Huilend gingen we naar huis. Je weet helemaal niks. 's Morgens om 9.05 belde de gyn. al op dat we om 13.00 uur terecht kunnen in Maastricht. Tranen met tuiten natuurlijk want dit kan nooit goed zijn. Eindelijk aangekomen in Maastricht zijn wij dan aan de beurt. Stiekem hoop ik nog dat alles goed is en dat ze het fout hebben gezien. Maar helaas, het is nog veel erger als wat ze dachten. Ons mannetje heeft een waterhoofd, openrug en zijn kleine hersentjes worden al naar achteren getrokken. Dit alles bijelkaar zou dan heten Arnold-Chiari malformatie. Dit houd dus in dat ons mannetje geen fijne en grove motoriek heeft, hij kan niet zelfstandig poepen of plassen, en waarschijnlijk zou hij ook lichtelijk verstandelijk gehandicapt zijn. Hij zou dus alleen maar pijn kennen, zich niet kunnen bewegen en het waarschijnlijk niet eens duidelijk maken waar hij pijn heeft en hoeveel. De kinderneuroloog drukt ons dan ook op het hart dat dit geen menswaardig bestaan is. Met dit advies mogen we naar huis gaan en een week later terug komen om te kijken wat we willen doen. Voor ons is het al duidelijk wij willen geen kind op de wereld zetten die alleen maar pijn lijd en de ene operatie na de andere moet ondergaan en maar een levensverwachting van 4 jaar heeft. Ik ben dan ook meteen het afscheid gaan regelen van ons kleine mannetje dit is wat ik nog kon doen. Een week later mochten we terug en werd er een vruchtwaterpunctie genomen. Nu mogen dan ook ons besluit kenbaar maken en dan moeten we weer wettelijk een aantal dagen wachten. Het is gewoon onmenselijk om je kindje nog te voelen terwijl je weet dat je het moet afstaan. En dan ook nog dat jij hier voor hebt gekozen. Alles bij alles doet het mij veel pijn en is onze Reno op vrijdag de 13e juli geboren. Precies 4 maanden voor de uitgerekende datum. Misschien hebben meer mensen dit mee gemaakt dat ze zelf moesten kiezen wat ze moesten doen graag zou ik dan willen weten of zij zich er dan ook nog altijd schuldig om voelen. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald als moeder zijnde terwijl ik me aan alle regeltjes heb gehouden die er maar zijn.
Veel liefs mamavan1engelen1bengel