Au!! Wat een verdriet iedere maand.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo iedereen,

Eindelijk besloten om me ook 'aan te sluiten" zodat ik het een en ander van me af kan schrijven.

Ik heb me aangemeld onder de naam "moedeloos', simpelweg omdat ik me echt zo voel.

Ik heb een zoon van 3,5 jaar, bereik deze maand de magische leeftijd van 30 jaar en "al" sinds december 2008 bezig voor een tweede broertje of zusje. Ik ben deze maand dus 2 jaar bezig. Het eerste anderhalve jaar kon ik me nog redelijk inhouden en bleef ik nuchter, maar nu sinds een paar maanden stort ik echt iedere maand in. \terwijl ik dit nu typ, zit ik midden in mijn menstruatie en dus ook in een enorme dip. Het zijn dipjes waar ik gewoon niet uit kom. Tranen, verdriet, sombere buien, verbitterd zijn naar de omgeven, geen zin in leuke dingen. Dat is ik op dit moment. Om me heen wordt iedereen zwanger, binnen 10 weken zijn in de familie al vier kindjes geboren! Ik gun het iedereen, maar op zulke momenten, stop ik mezelf liever weg. Ik kan er niet meer tegen.

In de medische molen zitten we niet, simpelweg omdat mijn man niet wil. Omdat we al een zoon hebben, gaat hij er vanuit dat er medisch niets aan de hand is en dat we dus maar moeten afwachten.. Dit maakt mij helemaal verdrietig, want stel er is wel iets aan hand, dan heb ik zomaar 2 jaar 'weggegooid". Maar goed, hij wil er niet aan. In het begin kon ik mezelf redelijk uit de dip helpen, maar nu lukt dat dus niet meer en ben ik bang dat ik misschien depressief aan het worden. \in mijn omgeving weet verder niemand dat ik al zo lang een kinderwens heb, omdat ik altijd mijn andere positieve masker opzet in het bijzijn van anderen.

Ik heb al een zoon waar ik ontzettend blij mee ben, maar het verlangen naar een tweede is net zo groot, misschien wel groter. SOms vraagt hij naar een broertje of zusje en dan gaat mijn hart helemaal kapot van binnen. Die gaat ook van binnen kapot....

Ik ben blij dat ik in ieder geval de stap heb genomen om het eea van me af te schrijven.. en wens diegene met kinderwens heel spoedig babygeluk!!

Liefs,

Moedeloos
 
He Moedeloos,

jammer dat je man zo denkt...het hebben van een kindje is namelijk helemaal geen garantie dat een volgend kindje er ook " spontaan" komt...beseft hij dit wel??

Kun jij niet zelf naar de gyn?? Je verhaal uitleggen en vragen of hij bij jou iets kan nakijken? Misschien geeft dat jou weer rust....

Ik begrijp je frustratie hel goed, wij zijn voor een eerste kindje aan t proberen sinds april 2008...dus een half jaar langer dan jullie...januari starten we met IVF en hopelijk gaat dat ons een kindje brengen..

Ook bij ons is iedereen zomaar zwanger...maar ja, zo werkt moeder natuur...en helaas werkt die natuur niet hetzelfde bij iedereen, ik heb ook een enorme depri periode gehad, vooral na maart dit jaar, toen had ik namelijk mijn 2e miskraam, ben je eindelijk weer zwanger en gaat t weer mis..

Maar goed, ik probeer optimistisch te blijven, we proberen alles en mocht het dan niet lukken dan is het zo....dan hebben mijn man en ik er alles aan gedaan om zwanger te raken..

Meid ik hoop dat je je man kan overtuigen om samen naar een arts te gaan, er kan in 3,5 jaar tijd zoveel verandert zijn, ook bij hem...dat t geen kwaad kan om wat onderzoeken te laten doen...

Sterkte,

gr Yosha
 
hoi moedeloos,
wat jammer dat je je hier moet aansluiten. Wel fijn dat je hier je verhaal kan doen hoor!
Wat ontzettend moeilijk voor je dat je man niet naar de gyn wil.
Ik zal mezelf even voorstellen: ik ben 'Fleur',mama van een dochter van 3,5 jaar,
waarvan ik in de 22e maand al zwanger was,nu zijn we vanaf januari 2009 bezig voor een 2e kindje,maar helaas is dat tot nu toe nog niet gelukt. We hebben al de gewone onderzoeken gehad bij de gyn: bloedtesten,zaadonderzoek,baarmoederfoto.Helaas(of gelukkig)is er niets uitgekomen. We hebben net de 2e IUI met hormonen (spuiten)achter de rug,maar helaas gewoon weer ongesteld geworden.Deze maand even geen behandeling,omdat ik er zelf behoorlijk doorheen zit. In januari hopen we er weer voor te gaan.
Hopelijk kan je hier je verhaal kwijt,en heb je wat aan onze verhalen reacties,
groetjes Fleur
 
Hallo Yosha,

Heel fijn dat je de tijd nam om op mijn verhaal te reageren. Het lucht toch enigszins door mijn verhaal hier neer te zetten.

Jij bent nog langer bezig dan ik.. Wat zou het voor jou nog moeilijker zijn om maandelijks die teleurstellingen te krijgen.

Ik ben bij anderhalve jaar bij de gynaecoloog geweest. Bij mij zijn alle standaard onderzoeken uitgevoerd. Alles zag er normaal uit. Om verder te kunnen onderzoeken, moeten ze eerst het zaad van mijn man onderzoeken. Maar ja, hij wil niet!! Daar kan ik alleen heel verdrietig om worden... Het frustrerende is dat ik een super normale/regelmatige cyclus heb van 28 dagen. En daarnaast voel ik mijn eisprong heel duidelijk. Om er zeker van te zijn, heb ik de afgelopen maanden ook ovulatietesten gebruikt, wanneer ik vermoede dat mijn eisprong eraan kwam. En iedere maand hebben de testen de eisprong bevestigd. In die periode vindt er ook gemeenschap plaats, maar op de een of andere manier is ons tijd niet gekomen.
Ik ben er nu echt door heen.

Yosha, kun jij alles een beetje van je afzetten of niet? En zo ja, wat doe je dan? Ik vind het nu heel moeilijk om van de andere dingen te genieten in het leven.

Hou je sterk. Op een dag hoop ik dat je verblijd wordt.

Liefs,

Moedeloos
 
Hey Moedeloos,

weet je het heeft geen zin om je elke maand zo druk te maken...ik heb dit lange tijd wel gedaan, met als resultaat...niets..

Tis en blijft een rotperiode...maar je moet door deze periode heen en dan pas weet je of je een kindje krijgt of niet.

Ik ben nu 2 keer zwanger geweest en 2 keer is het mis gegaan...laatst chromosomenonderzoek gehad en alles is goed, dus hopelijk was t gewoon 2x domme pech, maar t duuuuuuurt zooooo vreselijk lang om zwanger te raken, laat staan zwanger te blijven...

Aangezien het leven wel verder gaat (hoe moeilijk en verdrietig soms...) we proberen wel te genieten van de mooie en leuke dingen in het leven...en vooral om het samen goed te hebben...Want mocht ons kindje er nooit komen, dan moeten mijn man en ik wel samen verder. Wij hebben voor elkaar gekozen en een kindje zou een super leuke aanvulling zijn op ons leven samen, maar samen hebben we het al supergoed..

Om eerlijk te zijn geloof ik soms niet meer in een goede zwangerschap en dat is niet om negatief te zijn, maar dat gevoel heb ik gewoon....mijn man heeft het tegenovergestelde....ach de tijd wijst het uit, we doen er alles aan om zwanger te raken en hopelijk komen we er in 2011 achter of het voor ons is weggelegd...

Meid geniet van de mooie dingen in het leven en blijf het bespreken met je man...dat is belangrijk, je wilt samen een kindje....
Waarom wil je man het eigenlijk niet? Is ie soms bang voor de uitslag? Hij hoeft alleen maar een potje te vullen, als jij onderzoeken krijgt zijn deze vaak veel vervelender....

Mijn man baalt ook altijd dat ie niet wat van me kan overnemen, heb al heel wat ellende gehad, de maandelijkse stress ook nog, en dan januari IVF waarbij ik degene ben die hormonen moet gaan spuiten...Maar ja, ik ben dan ook degene die zwanger moet raken, niet hij...

Maar wij doen alles samen, elk onderzoek, elke echo, hij is er, omdat we dit samen willen, onze grootste wens waarmaken...

Sterkte en hopelijk is je man bereid naar jouw emoties te luisteren..

liefs Yosha
 
Goedemorgen Fleur,

Wij zitten in dezelfde situatie merk ik. Allebei al een kind van 3,5 jaar en inmiddels 2 jaar bezig voor een tweede. Als je al zo lang bezig bent, dan ik heb ik soms het gevoel dat het er ook niet van gaat komen. Misschien een beetje negatief, maar de hoop is moeilijk vast te houden. Jij bent wel al begonnen met onderzoeken. Wanneer besloot je naar de gynaecoloog te gaan. En hoe gaat het onderzoek precies verder na de basisonderzoeken? Wat is IUI precies? Die teleurstellingen lijken me echt heel zwaar. \zit er veel tijd tussen de IUI behandelingen? en heb jij ook een regelmatige cyclus en zo?

Ik weet dat het moeilijk is om het van je af te zetten, maar ik hoop dat je, met de feestdagen in het vooruitzicht, toch weer de energie krijgt om ervoor te gaan in januari. Hopelijk begint het nieuwe jaar met geweldig nieuws!

Moedeloos.
.
 
Hoi Yosha,

Ik weet dat ik me niet druk moet maken, maar de eerste anderhalve jaar kon ik me redelijk inhouden, maar de afgelopen maanden en dus ook deze maand hebben de emoties de overhand. Ik kan het niet tegenhouden.. Die zijn op dit moment de baas..


Echt rot voor je dat je al twee zwangerschappen hebt meegemaakt en die in een miskraam zijn geeindigd. Echt heel zwaar moet dat zijn..


Omdat we het afgelopen jaar de nodige stress hebben meegemaakt, is hij ervan overtuigd dat het daardoor komt ( verhuizing, autoongeluk, etc) en vindt hij dat als we de medische molen in gaan dat we nog meer stress over ons heen krijgen.

In het begin spraken we hier veel over, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd weinig zeg. Er gaat van alles door me heen, maar ik krop alles gewoon op. Het klinkt gek, maar ik ben op en daarom heb de energie ook niet om in discussie hierover te gaan.

Ik wacht op de tijd dat ik me niet zo druk maaken weer leer genieten van de andere dingen in het leven..maar blijkbaar moet ik eerst door deze rotperiode heen.


Wat spannend de ivf behandeling in januari! Ik hoop voor je dat je door de feestdagen de energie krijgt om er weer voor te gaan.

Moedeloos.




 
Hey moedeloos!

Vergeet niet dat het ook de de naderende feestdagen zijn! Net als jou en Fleur hebben wij ook een kindje (dochter vn dik 3.5) en zitten we inmiddels in ronde 23..... "Gelukkig" zijn wij wel naat de gyn gestapt en is er na 1.5 jaar uitgekomen dat er door de sectio schade aan mijn baarmoder is ontstaan waardoor wij niet meer zwanger konden worden. Ik heb nu pas een hersteloperatie gehad en nu zit ik midden in mijn herstel. Wij mogen even helemaal niks (ook raar) en moeten dus afwachten wat het ons in de toekomst gaat brengen. Onze teller gaat over een half jaar op nul en dan hopen we nog op een wonder. Maar in de tussetijd merk ik dat mijn gedachten steeds vaker uitgaan naar dat we misschien wel met zijn drietjes blijven. Ook ik heb het een stuk zwaarder daan een paar maanden geleden maar wat ik al zei zal het misschien ook wel de tijd van het jaar zijn....

Sterkte meid en idd jammer dat je partner er anders over denkt!

x
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan