Baby 12 maanden kan niet veel. Help. Onzekerheid neemt toe.

[Gebruiker10399764]

Beste mensen,

Ik heb een zoontje dat 14 juni net 1 is geworden. Ik heb een hele zware bevalling gehad en in het begin weinig met hem kunnen ondernemen. Ik was bijna 4 liter bloed verloren dus het was kantje boord (problemen met placenta). Met mijn zoontje was alles oke, hij had alleen een beetje een punthoofd. Dit is uiteindelijk bijgetrokken. Het was super zwaar in het begin, ik moest alles zelf doen terwijl het zo slecht met mij ging qua gezondheid. Ik heb géén familie (overleden), wel kennissen maar die zijn druk met zichzelf. Wel getrouwd maar mijn man moet gewoon veel werken. Alles kwam dus op mij aan. Heb dus heel niet kunnen genieten van de kraamtijd. Voel me zo schuldig als ik de fotos terug kijk... dan denk ik hij verdiende beter. Als ik niet zo'n rot bevalling had gehad dan was ik vast een betere mama voor hem geweest. Ook meerdere malen contact gehad met de huisarts over mijn moeheid. Die zegt gewoon heel simpel: breng je zoon maar ergens anders heen dan heb je rust. Terwijl ze op de hoogte zijn dat ik geen familie meer heb... lekker makkelijk dus.

Wel nu, mijn zoontje is dus net 1. Hij kan nog niet veel. Ik vrees dat ik te weinig tummy time heb gedaan met hem en dat het gewoon door mij komt. Ik weet dat elk kindje zich anders ontwikkeld maar toch maak ik me zorgen. Hij ging ook pas laat zitten! Pas rond 11 maanden echt stabiel. Gaat soms wel achteruit op de vloer (doordat ie zn armen afzet). Maar kruipen ho maar... of bijvoorbeeld optrekken dat doet hij ook niet. Hij heeft wel een loopstoel en daarin gaat ie wel soms staan? Rollen heen en weer kan hij ook. Ik heb mijn zorgen aangekaart bij het CB, die zeiden je kunt fysio proberen. Nu 4 weken bezig, ik zie geen verbetering. Voornamelijk als we erheen gaan moet ie sowieso veek huilen, want hij vindt het eng. En die mevrouw praat me alleen maar meer de put in, zo van hij beweegt z'n romp helemaal niet (dat kan hij wel, als hij op z'n buik ligt draait ie ook rond z'n as). Hij doet het gewoon niet daar omdat hij verlegen is.

Praten doet hij ook nog niet.. wel bijvoorbeeld "mamama" . Hij snapt wel weer heel goed wat Nee, handjes, voetjes, die, happie etc betekenen. Klappen, zwaaien doet ie dan weer niet. Hij wilt ook altijd gevoerd worden. Hij pakt z'n eten niet zelf alleen om er mee te gooien of om ernaar te wijzen.

Ik weet het gewoon niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles slecht doe en dat hij een achterstand heeft door mij. Omdat ik gewoon ook niemand heb bijvoorbeeld mijn moeder die mij zou kunnen helpen, aansturen. Vaak denk ik misschien is het ook gewoon deels het karakter van mijn zoontje, ik was zelf ook timide. Misschien vindt hij het wel best zo.... en dan komen er weer mensen van buitenaf "oh kruipt hij nog niet. Loopt hij nog niet", nou dan voel ik me weer zo slecht.

Wat betreft zijn karakter: hij is rustig, maar ook echt een grapjas en kan echt lachen om de stomste dingen. Het is een vrolijk jochie. Momenteel heeft ie wel wat meer woede aanvalletjes misschien komt het door sprong 8 of dat hij zelf ook gefrustreerd is dat hij niet veel kan. Heb hem ook al meerdere keren meegenomen naar ballorig maar als ie andere kindjes ziet kruipen, maakt het hem ook niet veel uit. Recentelijk begint hij wel meer z'n knieën te gebruiken en dan gaat ie van voor naar achter met z'n kont zeg maar.

In elk geval.. hoor ik graag ervaring van mamas waarvan hun kindje ook langzamer ontwikkelde. Moet ik me zorgen maken?

Zijn er tips om tummy time minder verschrikkelijk voor hem te maken, heb al van alles geprobeerd van nieuw speelgoed tot z'n favo programma op de achtergrond. Of zijn er tips voor oefeningen / een beweegcoach of iets?

Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.

Liefs, een bezorgde mama

 

[Gebruiker-S]

Wat vervelend om te lezen dat je zo'n zware bevalling hebt gehad en dat je zo vervelend terugkijkt op je kraamperiode. Lijkt me heel zwaar als je zelf fysiek niet veel kunt en dan ook niet echt iemand hebt om op terug te vallen. 
Over jouw vraag over de ontwikkeling van je kindje: ik heb 2 kinderen(bijna 3 en net 1). Ik heb ze beide geprobeerd hetzelfde te bieden qua tummytime en stimuleren in de ontwikkeling. Toch liep mijn oudste al met 10.5 maand en mijn jongste kan net 3 weken tot zit komen, kruipen, optrekken en achter een loopwagen lopen. Tot aan dat moment(toen was hij al 1 geworden) kon hij alleen nog maar tijgeren en aan onze vingers stapjes zetten. Binnen 1.5 week ging hij ineens al die andere dingen doen. 
Het kan dus ineens heel snel gaan en ik heb nu wel geleerd dat je kindje echt zijn eigen tempo aanhoudt. Hopelijk zorgt dit ervoor dat je je iets minder onzeker voelt.  

 

[MamaE]

hoi lieve bezorgde mama! allereerst: wat het ook is, het is niet jouw schuld! je doet als moeder alles binnen jouw mogelijkheden voor je kind en als je dat vanuit liefde doet dan doe je dat super goed!
als ik dan lees naar de voorbeelden die je aankaart denk ik eerlijk gezegd dat je je geen zorgen hoeft te maken hoor! 11 maanden en nog niet stabiel zitten: is niet gek, kan ineens komen! Alleen nog achteruit kruipen: ook niet gek, sommige kindjes slaan het kruipen zelfs helemaal over. nog niet praten?? dat is heel normaal voor een kindje van net 1 (mijn dochter is 21 maanden en die begint nu pas met woordjes verstaanbaar te zeggen). Vertrouw op je kindje, ze ontwikkelen zich allemaal op hun eigen tempo dus 'traag' of 'snel' zijn allemaal relatieve begrippen. 
en voor jou: ik begrijp uit je verhaal dat je niet bij familie terecht kunt. Maar is een oppas misschien een idee? of een gastouder, kinderopvang? al is het maar voor een ochtend in de week, heb jij even je handen vrij en kun je op jezelf focussen. En je man is veel aan het werk, maar toch weleens thuis in het weekend bijvoorbeeld of 's avonds? ga lekker naar de sauna, slaap een keer uit etc. opvoeden doe je samen en ookal werkt de een meer dan de ander, er is altijd een mogelijkheid om elkaar even te ontlasten. 
praat ook met je partner hierover!
Liefs en sterkte!

 

[Lsh]

Wat naar dat je je zo voelt. Ik snap dat je je schuldigd voelt, maar dit is echt niet nodig. Je doet wat je kon/kunt. Je gevoelens over schuld en zorgen laten zien dat je een ontzettende goede moeder bent ook al kun je niet alles wat je graag zou willen.
Zo'n heftige bevalling gaat je niet in de koude kleren zitten en doet veel met je. Helaas wordt er te weinig overgesproken en lijkt het soms wel of iedere moeder op een roze wolk zit. Inmiddels weet ik dat dat echt niet zo is. Heb je het voor jezelf een plekje kunnen geven? Zo niet, een verwijzing naar de pop poli kan eventueel goed helpen. Als je zelf beter in je vel zit wordt het allemaal ook iets makkelijker.

Wat beterft de ontwikkeling. Ieder kind is anders. Het lijkt soms wel een wedstrijd tussen ouders welk kind als eerst iets kan. Het lijkt mij ontzettend moeilijk als je je al zorgen maakt dat andere het dan ook nog eens extra benoemen.
Wat hiervoor al werd gezegd. Soms lijken ze een tijdje stil te staan in de ontwikkeling en dan ineens in een hele korte tijd leren ze heel veel.
Kan het zijn dat je zoontje misschien lichamelijk ergens last van heeft, waardoor hij dingen laat? Dan zou een osteopaat eventueel uitkomst kunnen bieden.
Verder kan ik je alleen adviseren op bij het cb aan te blijven geven dat je je zorgen maakt.

Heel veel sterkte en vergeet niet, je bent een goede moeder. Ook al voelt dat niet altijd zo.

 

[Roze Wolkje]

Wat zal jij het zwaar gehad hebben zeg. Maar gelukkig gaat het nu al veel beter.

De ontwikkeling van je zoontje gaat misschien niet zo snel als wat de buitenwereld vind, maar hij ontwikkeld zich op z'n eigen tempo.

Mijn oudste dochter liep met een jaar en sprak met 1.5 jaar al heel wat woordjes. Maar m'n jongste liep pas met ruim 1.5 jaar en is nu bijna 20 maanden oud, maar praat nog niet veel. Papa, mama, poes, poep, ja, nee. En daar houd het wel een beetje mee op. maar ze weet heel goed hoe ze duidelijk moet maken aan ons wat ze wil. Kruipen deed ze ook pas laat. Net zoals zelf willen eten. Dat kwam geloof ik zo rond een jaar. Daarvoor altijd voeren. Maar ineens wilde ze het zelf doen en mocht ik niet meer helpen.

Bij mij is het m'n 2e kindje dus ik weet wel dat het goed komt. Maar alsnog zijn de opmerkingen van andere mensen soms echt wel vervelend. Zo loopt ze nu nog niet altijd even stabiel en krijg ik vaak de opmerking dat ze waarschijnlijk nog niet zolang loopt. Omdat ik geen zin heb in discussie erover zeg ik vaak, nee ze loopt nog niet zo lang. Ze is druk aan het oefenen om goed te kunnen lopen.

Anders mensen hebben altijd snel hun mening klaar en vergelijken het met hun eigen kinderen of kinderen die ze kennen en alles al snel konden bijv. Maar het is geen wedstrijd en zolang je kindje gelukkig is, probeer dan niet te veel te focussen op z'n ontwikkeling. Laat het eens los en geniet! Dan zul je zien dat hij over een poosje al veel meer kan dan je denkt. En als dat toch niet het geval is, kun je altijd bij het CB aankloppen.

Als jij het idee hebt dat fysio niet werkt en je zoontje er niet aan kan wennen, stop er dan mee. Mocht je later het idee hebben dat hij het wel nodig heeft kun je er altijd weer naartoe. Of kies een andere praktijk waar ze niet zo demotiverend doen.

Heel veel succes mama! Je bent een hele goeie moeder en je doet hem zeker niet te kort.

 

[Essil]

Ja dat schuld gevoel herken ik, maar je bent eigenlijk erg streng voor jezelf. Ja als je je beter had gevoeld had je wellicht ook beter voor hem kunnen zorgen. Maar je voelde je niet beter. En je stond er zo goed als alleen voor. Toch ben je tot hier gekomen. Goed gedaan!
Niet heel waarschijnlijk dat de tragere ontwikkeling daaraan ligt. Geen aanleiding dat direct op jezelf te betrekken toch? Meer tummy time helpt misschien iets, maar als de baby het niet fijn vind op zijn buik te liggen, zal hij er ook niet veel van leren.
Is er een fysieke aanleiding dat hij dat niet fijn vind?
In ouders van nu stond een tijd terug een artikel over gezinnen die 1 dag per week vrijwillig een kind uit de buurt opvangen. Ik weer niet meer hoe dat heet. maar misschien is er bij jullie ook zo'n initiatief in de buurt?