Baby 2 lijkt ook niet op mij

L

Lisz

Hoi,
2 jaar geleden hebben mijn vriend en ik een zoon gekregen. 2 druppels water met mijn vriend. Nu hebben we een dochter gekregen. Een kopie van onze zoon en ook weer precies mijn vriend qua looks. Mijn vriend is vrij donker en ik ben erg licht qua huid en haar met een rode gloed. Onze kinderen ogen ook donker qua huid haar en ogen.
Ik vind onze kinderen prachtig, maar het steekt me dat mijn schoonmoeder ieder bezoek zegt dat onze kinderen precies mijn vriend zijn of zelfs op haar. Ik merk ik dan dicht sla en me onzeker voel en ongemakkelijk. Ieder bezoek is het weer wachten op alle gelijkenissen die worden genoemd. Ik weet dan ook niet te reageren. Het liefst ontwijk ik haar daarom het liefst, maar dit is eigenlijk onmogelijk. Herkent iemand dit of tips om hier mee om te gaan.
 
Ben je al eens het gesprek met haar aangegaan hierover? Misschien heeft ze helemaal niet door hoe dit op jou overkomt. Ik zou dan vooral je eigen gevoel benoemen en spreken vanuit ‘ik’ zodat je uit de beschuldigende hoek wegblijft om ruzies te voorkomen
 
Misschien eens vragen naar wat jouw ouders herkennen van jou van vroeger? Of fotoalbums van vroeger van jullie allebei bekijken? Zodat je een weerwoord hebt als 'die lippen/oogvorm/neusje/(whatever) heeft ze echt van mij' oid. Ik heb nu zelf ook net een zoontje gekregen dat als 2 druppels water op mijn partner lijkt, maar ons andere zoontje is dan weer net een kopie van mij, dus het is nu juist leuk in evenwicht omdat we allebei een kopie hebben. Bij onze oudste kreeg mijn partner op gegeven moment de vraag 'zitten er ook genen van jou in?' - niet zo leuk natuurlijk. Maar door naar babyfoto's van onszelf terug te kijken zie je dan toch details die van de ander komen, ook al lijken ze veel sterker op een van beide. 
Om eerlijk te zijn was ik er ook vanuit gegaan dat onze kinderen heel erg op mijn partner zouden lijken (hij is ook donkerder dan ik qua haar, ogen, huid) en ik was eerlijk gezegd nogal verbaasd dat de oudste dus juist op mij lijkt en heel erg blij dat de tweede wel op mijn partner lijkt. 

Maar zoals hierboven gezegd wordt, een gesprek aangaan over wat het met je gevoel doet lijkt me ook een goed idee. ;)
 
Ik heb dit ook precies met mijn dochter. Ze lijkt ontzettend op mijn vriend. Maar qua innerlijk is zij een kopietje van mij! Dus daar ben ik ook blij mee.
 
Bedankt voor jullie reacties!
Ik zou misschien eens in gesprek moeten gaan inderdaad, maar liever laat ik me nu nog niet kennen en vind ik me niet zo door haar moet laten beïnvloeden. Misschien zijn het ook nog de hormonen.. misschien op een later moment wel als het niet overgaat.
Ik zie bij ons 2e kindje een paar kleine overeenkomsten. Alleen zien anderen die (nog) niet. Goed idee van die fotoboeken..
Leuk @elsiejay dat het zo verdeeld is. Is de oudste ook wat lichter?
@mamavanromee dat is ook zeker leuk! Ik herken ook wel karaktertrekken. 
IIk vind het ook niet erg ze op hun vader lijken omdat ik ze prachtig vind en niet voor niets op hun vader ben gevallen. Wel vervelend vind ik dat er zo de nadruk op wordt gelegd door mijn schoonmoeder. Het lijkt wel of ze heel blij is dat ze weinig qua uiterlijk van mij weg hebben. Elk bezoekje gaat het er weer over.. ik hoop ik een wat gladdere rug ga krijgen.?
 
Je niet moet laten kennen? Het is toch niet zwak of zielig als jij gewoon aangeeft dat je het best een beetje lastig vindt? Als je het níet aangeeft, weten anderen misschien helemaal niet dat het je een beetje doet. Dan zullen zij dus ook niet zomaar veranderen en gaat het maar door en door.
Ja, je wordt ook vast nog wel een beetje beïnvloed doot hormonen, maar ga nou niet zitten wachten op het moment dat die eventueel uitgewerkt raken..
En probeer je ook voor te stellen hoe het voor jouw schoonmoeder is. Ik ken de situatie natuurlijk niet precies, maar als ik bij ons kijk dan zijn de oma's supertrots en superblij en misschien ook wel beïnvloedt door 'oma-hormonen' ;-) Zij ziet een wolk van een baby en herkent daar haar kind en misschien wel zichzelf in. Dat is toch prachtig? Maar tegelijkertijd dus ook een beetje pijnlijk voor jou.
En je kunt niet verwachten dat zij dit anticipeert. 
Dus mijn tip: vertel het gewoon tegen haar. Dán kan ze er rekening mee houden en jou daarin steunen.
 
(Of het is een *** en het kan haar niets schelen, maar daar ga ik voor nu even niet van uit ;-) )
 
Succes!
 
PS (kindjes veranderen nog heeeeel veel, zelfs nog na hun 20e. Ze hebben dus nog alle tijd om ook wat meer op jou te gaan lijken)
 
@Billie
Bedankt voor je fijne berichtje. Dit geeft me wel weer andere inzichten als je het vanuit haar kant bekijkt. Geeft me er weer een andere kijk op en dat is fijn. Ik ga het proberen het zal wel opluchten. Nogmaals thanks!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan