<p>Hallo allemaal,</p><p>Dit verhaal kan misschien heel kwetsend zijn voor mensen due een baby hebben verloren. Mijn excuses. Ik ben dolgelukkig en verliefd op mijn kind. Met de 20 weken echo kregen we te horen dat ik zwanger was van een meisje. We hadden allebei geloof ik echt geen voorkeur of iig maar een hele kleine. Ik dan jongen en mijn vriend een meisje. Mijn gevoel zei dat het een meisje zou worden en toen ik het wist werden er gretig kleertjes gekocht. De naam werd gekozen. Ik hoopte op krullen en het kaartje werd gemaakt. Jongensnamen hadden we het niet meer over.na een lange en zware bevalling werd op de ok gezegd dat onze zoon was geboren. Ik corrigeerde ze en zei "nee het is een meisje. " maar dit was dus niet zo. We hebben er hard om gelachen. De naam die helemaal in het begin op 1 stond gekozen en in een waas zoveel mogelijk geregeld en veranderd. Maar we hebben dus nooit op het gemak het kaartje uitgezocht of het geboortepakje gekozen. Mijn zoon had over zijn romper een wit vest met roze randjes als geboorte pakje. Gelukkig waren de meeste dingen wel neutraal. Kleding kwam in vuilniszakken tegelijk binnen en daar kwamen we ook niets tekort dus maar in mijn kraamweek zat ik beneden met mijn zoon terwijl boven de last omgewisseld werd. Ik heb zijn kleertjes niet uitgzocht of gewassen. Ik merk dat ik hier nu allemaal nog verdriet om heb. Niet om mijn zoon. Echt niet. Hij is fantastisch mooi en lief en het slimste kind van de wereld (ja ik ben zo'n moeder: ) maar ergens voelt het alsof ik 2 zwangerschappen heb gehad. Die van een meisje die nooit geboren is. En die van mijn zoon. Zijn hier meer moeders die dit hebben meegemaakt, herkennen? </p><p>Nog maals sorry naar de mensen die echt een kindje moeten missen. Ik heb een gezond kind en ben echt dankbaar en blij met hem. Een jongen past eigenlijk ook veel beter bij me....</p>