Hoi moeders, op 11 juni ben ik bevallen van een zoon, Sidney. Mijn vriend en ik hadden de opvang voor Sidney al geregeld toen ik zwanger was, ik zou 3 dagen blijven werken, waarvan mijn vader 1 dag zou oppassen en Sidney 2 dagen naar een gastoudergezin zou gaan. Twee weken na mijn bevaling kreeg ik een mail van mijn moeder (mn ouders zijn gescheiden) dat ze Sidney niet meer uit haar hoofd kreeg en dat zij de andere twee dagen wilde oppassen. Ik was zo blij! Waar is je kindje na jezelf nou beter af dan bij je eigen ouders!
Nu hebben stom toevallig allebei mn ouders afgezegd, beide met hun eigen (begrijpelijke) reden. Gelukkig konden we voor alle 3 de dagen terugvallen op het gastoudergezin, dus de opvang is in ieder geval geregeld, 2 weken voordat ik weer moet werken. Ik ben alleen zo verdrietig dat Sidney naar een vreemde moet straks. Ik weet dat iedere mama er moeite mee heeft de eerste keer, maar ik heb vannacht gewoon wakker gelegen en kan alleen maar huilen :'( dat is toch niet normaal? Ik kan helemaal niet meer genieten van het mannetje, want steeds als ie bijvoorbeeld lacht dan vind ik m zielig omdat ik m straks aan een 'vreemde' overlaat. Wie herkent dit extreme verdriet en kan deze mama gerust stellen en een beter gevoel geven?
Nu hebben stom toevallig allebei mn ouders afgezegd, beide met hun eigen (begrijpelijke) reden. Gelukkig konden we voor alle 3 de dagen terugvallen op het gastoudergezin, dus de opvang is in ieder geval geregeld, 2 weken voordat ik weer moet werken. Ik ben alleen zo verdrietig dat Sidney naar een vreemde moet straks. Ik weet dat iedere mama er moeite mee heeft de eerste keer, maar ik heb vannacht gewoon wakker gelegen en kan alleen maar huilen :'( dat is toch niet normaal? Ik kan helemaal niet meer genieten van het mannetje, want steeds als ie bijvoorbeeld lacht dan vind ik m zielig omdat ik m straks aan een 'vreemde' overlaat. Wie herkent dit extreme verdriet en kan deze mama gerust stellen en een beter gevoel geven?
