Heel herkenbaar dit. Ons dochtertje is nu 10 weken oud, maar toen ze rond de 6 weken was sliep ze ook hooguit een uurtje alleen ('s nachts ging het hier ook gewoon goed) en daarna wilde ze alleen maar bij mij of mijn man slapen. Heerlijk natuurlijk zo'n kleintje tegen je aan, maar soms wil of moet je gewoon even iets voor jezelf doen.
Ik heb toen besloten het gewoon los te laten en haar dan maar bij me te nemen of lekker in de draagzak. Wel bleef ik het gewoon elke dag even proberen, maar ik liet haar niet huilen. En toen ze 7 of 8 weken was, ging het ineens wel. Ik legde haar dan midden op ons bed, maakte een soort 'nestje' voor haar, speentje, knuffeltje en muziekdoosje aan en ze slaapt nu binnen een paar minuten. Al gaat het de ene keer natuurlijk beter dan de andere keer. Sinds deze week leg ik haar in haar eigen bedje, want ik vind het op den duur een beetje gevaarlijk worden op ons bed, omdat ze steeds meer gaat bewegen en straks natuurlijk omrollen. En in haar eigen bedje gaat nu ook goed. Blijkbaar was ze er eerder gewoon niet aan toe en ben ik nu achteraf blij dat ik dat gewoon geaccepteerd heb dat het zo was. Anders was het denk ik best wat stress bij mij en een verdrietige baby.
Wat ik heel interessant vond en wat mij ook hielp was het artikel van de huismuts over slapen van baby's. Misschien heb jij daar ook wat aan.
Mijn ervaring is/was dat loslaten hier het beste werkte en dat het toen vanzelf kwam. Dat hoop ik voor jou ook!