Hoi allemaal,
Ik moet even mijn verhaal kwijt, na lang heel sterk te zijn geweest komt nu al het verdriet en angst eruit. Ik ben getraumatiseerd na alles wat er is gebeurd.
Wat waren wij gelukkig dat onze Zoë na een stuitbevalling en bijna 5 weekjes te vroeg geboren werd in november 2016. Ze deed het zo goed dat ze na 4 daagjes mee naar huis mocht ook thuis deed ons kleine meisje het super. Totdat onze wereld op 13 december 2016 op zijn kop stond na opname vanwege rs virus... ons kleine meisje werd gereanimeerd en het was zeer kritiek. Na wat voor ons een eeuwigheid leek te duren (10 min) was ons meisje heel krachtig want ze begon zelf weer tekenen van leven te vertonen. Nadat er tweede ambulance met politie escorte met daarin chef de kliniek van een ander ziekenhuis naar ons ziekenhuis was gekomen kon hij onze dochter gelukkig via de tube op de beademing krijgen. Daarvoor lukte het alleen met ballon te beademen. In die twee uren tijd heb ik ons meisje nog verschoond met het gevoel van dan heb ik dat toch nog maar kunnen doen. Nadat ze stabiel aan de beademing lag is ze naar de kinder ic in een ander ziekenhuis gebracht waar we werden geconfronteerd met alle apparatuur die haar in leven hielden en haar hielpen om weer beter te worden. Wat een vechtertje is ons meisje want na 6 dagen dacht ze bekijk het ff ik kan het zelf en had ze de tube eruit gewerkt. Daarna heeft ze nog een week dichterbij in een ziekenhuis gelegen om aan te sterken. Ze lijkt geen blijvende schade over te hebben gehouden en ontwikkeld zich zoals onze andere twee en het is nu al soms een kleine deugniet. Komende week moeten we weer terug naar UMCG voor onderzoek naar haar longetjes en dat gaat toch wel weer heel veel oproepen.
Ik moet even mijn verhaal kwijt, na lang heel sterk te zijn geweest komt nu al het verdriet en angst eruit. Ik ben getraumatiseerd na alles wat er is gebeurd.
Wat waren wij gelukkig dat onze Zoë na een stuitbevalling en bijna 5 weekjes te vroeg geboren werd in november 2016. Ze deed het zo goed dat ze na 4 daagjes mee naar huis mocht ook thuis deed ons kleine meisje het super. Totdat onze wereld op 13 december 2016 op zijn kop stond na opname vanwege rs virus... ons kleine meisje werd gereanimeerd en het was zeer kritiek. Na wat voor ons een eeuwigheid leek te duren (10 min) was ons meisje heel krachtig want ze begon zelf weer tekenen van leven te vertonen. Nadat er tweede ambulance met politie escorte met daarin chef de kliniek van een ander ziekenhuis naar ons ziekenhuis was gekomen kon hij onze dochter gelukkig via de tube op de beademing krijgen. Daarvoor lukte het alleen met ballon te beademen. In die twee uren tijd heb ik ons meisje nog verschoond met het gevoel van dan heb ik dat toch nog maar kunnen doen. Nadat ze stabiel aan de beademing lag is ze naar de kinder ic in een ander ziekenhuis gebracht waar we werden geconfronteerd met alle apparatuur die haar in leven hielden en haar hielpen om weer beter te worden. Wat een vechtertje is ons meisje want na 6 dagen dacht ze bekijk het ff ik kan het zelf en had ze de tube eruit gewerkt. Daarna heeft ze nog een week dichterbij in een ziekenhuis gelegen om aan te sterken. Ze lijkt geen blijvende schade over te hebben gehouden en ontwikkeld zich zoals onze andere twee en het is nu al soms een kleine deugniet. Komende week moeten we weer terug naar UMCG voor onderzoek naar haar longetjes en dat gaat toch wel weer heel veel oproepen.