Vandaag is de laatste dag dat de kraamhulp er is. Maarten is nu 10 dagen oud. Sinds gistermiddag voel ik me een beetje verdrietig. Niet zozeer omdat de kraam weggaat (ik begin me lichtelijk te irriteren aan sommige dingen, kan zij niks aan doen, gewoon een teken dat ik aan t opknappen ben), maar meer omdat de tijd zo snel gaat ofzo. Ik kan t niet goed uitleggen.
We hebben er zo lang naar toe geleefd dat onze kanjer geboren zou worden (en man, wat heeft het lang geduurd!!) en nu is ie er en zijn we alweer 10 dagen verder!!! Zou gewoon even de tijd stop willen zetten en heel erg stil willen staan bij dit wonder. Maar dat gaat niet, we denderen maar voort met visites, verloskundigen die langs komen, hielprikjes die afgenomen moeten worden, grote broer die erg moet wennen etc etc. Ik probeer echt stil te staan bij de momenten dat ik de kleine aan de borst heb, of als hij tegen me aan in slaap gevallen is (dat is maar zó kort), maar het lukt niet altijd en daar baal ik van! Ik wil genieten van deze bijzondere tijd, omdat ik weet dat we straks weer over gaan tot de orde van de dag en het allemaal weer ‘normaal’ is, dat we weer aan het werk gaan, en de sociale verplichtingen ons weer roepen.
Voor ik t weet, loopt ie en is ie net zo wijs als z'n grote broer (snik, krijg al bijna last van het lege nest – syndroom ;-) )
We hebben er zo lang naar toe geleefd dat onze kanjer geboren zou worden (en man, wat heeft het lang geduurd!!) en nu is ie er en zijn we alweer 10 dagen verder!!! Zou gewoon even de tijd stop willen zetten en heel erg stil willen staan bij dit wonder. Maar dat gaat niet, we denderen maar voort met visites, verloskundigen die langs komen, hielprikjes die afgenomen moeten worden, grote broer die erg moet wennen etc etc. Ik probeer echt stil te staan bij de momenten dat ik de kleine aan de borst heb, of als hij tegen me aan in slaap gevallen is (dat is maar zó kort), maar het lukt niet altijd en daar baal ik van! Ik wil genieten van deze bijzondere tijd, omdat ik weet dat we straks weer over gaan tot de orde van de dag en het allemaal weer ‘normaal’ is, dat we weer aan het werk gaan, en de sociale verplichtingen ons weer roepen.
Voor ik t weet, loopt ie en is ie net zo wijs als z'n grote broer (snik, krijg al bijna last van het lege nest – syndroom ;-) )
