Misschien een rare vraag: wie heeft de eerste keer vervelende ervaringen gehad met borstvoeding geven, maar wilde het bij de tweede toch weer proberen? En hoe ging het toen?
Ik sta namelijk nu met dit probleem enorm te dubben. Effe beschrijven wat er de eerste keer gebeurde:
Bij mijn eerste ben ik via een keizersnede bevallen. Binnen een uur na de bevalling werd hij bij mij aangelegd door de verpleegkundige en hij hapte goed. Maar er was natuurlijk nog niks. De dag na de operatie werd mijn infuus verwijderd, maar er werd niet gezegd, wat/hoeveel ik mocht eten en drinken. Omdat ik van mijn eigen coschappen gewend was, dat je als co-assistent kwam luisteren of "de buik het weer deed na de keizersnede" wachtte ik dit af, maar er kwam niemand luisteren naar mijn buik en dus hield ik het bij de 3 tot 4 kopjes thee per dag, die ik van de chagerijnige voedingsassistente kreeg. Dat hield zo een dag of 3 aan. Borstvoeding kwam natuurlijk niet op gang.
Ik dronk veel te weinig natuurlijk. Daar kun je geen behoorlijke hoeveelheid melk mee maken. Van het droog-lurken (om het zo maar even te noemen) had ik al na 1 dag heel pijnlijke tepelkloven. Er werd me gezegd, dat je er niets op kon smeren (later hoorde ik thuis van de vk en kraamhulp, dat Bepanthen wel mocht) en zo "voedde" ik rustig, maar heel pijnlijk door tot dag 4 na de operatie. Daarna kwam een verstandige verpleegkundige op het idee om me alleen nog maar te laten kolven (om de tepels te ontzien) en zij zei als eerste dat ik veel te weinig dronk. Ze zei dat ik vanaf nu elk uur een litertje water (of wat dan ook) moest drinken en dan zou ik "vanavond op springen staan". Dat was een fijn advies en ze bracht me twee literkannen water (die overigens binnen een uur alweer door de chagerijnige voedingsassistente werden meegenomen, omdat ze "thuishoorden in haar keuken"
. 's Avonds was ik inderdaad veel voller en kwam er eindelijk wat op gang. Door het kolven had ik een goed idee gekregen van wat ik nu produceerde: 10cc "vanillevla" per borst.
Maar het aanleggen werd nog steeds door de verpleegkundigen gedaan. Zij pakten telkens Twan's hoofd en duwden hem in de juiste richting en "plop", hij zat als het ware vast aan mijn tepel. Mij lukte dat niet. Ik kon de juiste houding niet vinden of wat dan ook, in ieder geval ging het niet zelfstandig. Telkens als ik vroeg, "He, wacht nu even! Wat doe jij nu anders dan ik? Kunnen we het even samen doen? Leer het me nu, alsjeblieft!", dan werd er snel weggelopen onder het mom van: "Ach joh, maak je niet druk! Dat gaat jou ook nog wel lukken hoor", maar uitleg kreeg ik niet en er werd niet geoefend. Tot de dag van ontslag kon ik het niet zelf en produceerde ik maar 10cc per borst. Twan was intussen 5 ons afgevallen (woog 4310 gram bij de geboorte), stonk alleen maar naar aceton en produceerde alleen maar sterk oranje-gekleurde urine. Iedereen riep: "O, fantastisch volgens het boekje!". Mij zei het alleen maar dat hij uitgedroogd en uitgehongerd was. Over flesvoeding werd niet gesproken. Dat was not done.
Ik weigerde echter om op dag 4 na de keizersnede naar huis te gaan, als mij niet verteld werd, hoe ik thuis mijn kind flesvoeding moest geven terwijl mijn borstvoeding niet lukte/pijn deed etc.
Ik heb vreselijk veel moeten huilen in het ziekenhuis. Het waren volgens mij niet alleen maar kraamtranen, maar ik voelde me gewoon enorm tekortschieten met mijn schampere borstvoeding. In het ziekenhuis was ook een lactatiekundige die werkte als verpleegkundige op de kraamafdeling, maar ze stond telkens bij andere moeders ingedeeld en ik wilde geen beroep op haar doen, als ze ingedeeld stond als verpleegkundige. Bovendien werd me telkens gezegd dat het wel goed zou komen en daar probeerde ik vertrouwen in te hebben.
Thuis (op dag 5 moest ik toch echt naar huis) had ik een fijne, ervaren kraamhulp, die een electrisch kolfapparaat haalde (nog steeds tepelkloven, de lol was er echt van af) en me goed begeleidde, maar ik had geen positief gevoel bij de bv. Er werd ook gezegd, dat je kind maximaal een half uurtje moest drinken maar Twan bleef maar lurken, liet niet los, zelfs na een uur niet. Moe leek hij er niet van te worden. "Zie je wel? Hij krijgt gewoon niet genoeg!", dacht ik dan. Ik twijfelde constant aan mezelf. Aanleggen is me ook nooit normaal gelukt (ook niet met voedingskussen). De enige manier waarop ik bv gaf, was op bed, liggend. Op die manier kwam ik dus ook de deur niet uit.
Op het CB bleek dat hij goed groeide. Twee weken later echter bij de kinderarts (standaard controle bij keizersnede-kinderen) werd me door de arts-assistent gevraagd, wat hij woog bij de geboorte en wat hij nu woog. Nou, bij de geboorte woog hij dus 4310 gram en na twee weken 4430 gram. De assistent zei, dat hij met dit ruime onsje extra gewicht veel te weinig was aangekomen. Pas dagen later vroeg ik me af, of hij geen denkfout had gemaakt, aangezien Twan natuurlijk eerst nog een pond was afgevallen en dat gewichtsverlies had hij netjes ingehaald. In ieder geval kwam het op dat moment op mij over als het zoveelste teken, dat ik faalde als moeder in het geven van voldoende borstvoeding. Ik kon wel janken.
Verder was ik het al heel snel gewoon zat. Met die bv hing alles van mij af: het leek wel of ik geen leven meer had. Mijn kraamtranen hielden pas op op het moment dat ik besloot met bv te stoppen: na 3 maanden. Twan was goed gegroeid (was zelfs qua lengte en gewicht nog steeds een p90-kind!), dus eigenlijk ging het waarschijnlijk gewoon prima.
Mijn volgende kleine verwacht ik in oktober (het wordt een geplande keizersnede) en ik wil toch weer graag proberen bv te geven vanwege de herfst en de antistoffen in de moedermelk). Maar ik zie er vreselijk tegenop. Er zijn wel dingen die ik anders ga doen, met de ervaring, die ik nu heb: meteen al meer drinken, Bepanthen meenemen en eisen dat ik geholpen word met aanleggen.
Ik vraag me af, of ik niet van tevoren al een afspraak zal maken met die lactatiekundige om mijnzorgen te bespreken en een consult te krijgen als ik nog in het ziekenhuis lig. Ik wil er alles aan doen, dat mijn vertrouwen op een wat hoger peil komt dan de vorige keer.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt en kan mij vertellen over haar tweede ervaring? Wat zou je me aanraden?
Alvast bedankt van Ingrid.
(Sorry voor het lange verhaal)
Ik sta namelijk nu met dit probleem enorm te dubben. Effe beschrijven wat er de eerste keer gebeurde:
Bij mijn eerste ben ik via een keizersnede bevallen. Binnen een uur na de bevalling werd hij bij mij aangelegd door de verpleegkundige en hij hapte goed. Maar er was natuurlijk nog niks. De dag na de operatie werd mijn infuus verwijderd, maar er werd niet gezegd, wat/hoeveel ik mocht eten en drinken. Omdat ik van mijn eigen coschappen gewend was, dat je als co-assistent kwam luisteren of "de buik het weer deed na de keizersnede" wachtte ik dit af, maar er kwam niemand luisteren naar mijn buik en dus hield ik het bij de 3 tot 4 kopjes thee per dag, die ik van de chagerijnige voedingsassistente kreeg. Dat hield zo een dag of 3 aan. Borstvoeding kwam natuurlijk niet op gang.
Ik dronk veel te weinig natuurlijk. Daar kun je geen behoorlijke hoeveelheid melk mee maken. Van het droog-lurken (om het zo maar even te noemen) had ik al na 1 dag heel pijnlijke tepelkloven. Er werd me gezegd, dat je er niets op kon smeren (later hoorde ik thuis van de vk en kraamhulp, dat Bepanthen wel mocht) en zo "voedde" ik rustig, maar heel pijnlijk door tot dag 4 na de operatie. Daarna kwam een verstandige verpleegkundige op het idee om me alleen nog maar te laten kolven (om de tepels te ontzien) en zij zei als eerste dat ik veel te weinig dronk. Ze zei dat ik vanaf nu elk uur een litertje water (of wat dan ook) moest drinken en dan zou ik "vanavond op springen staan". Dat was een fijn advies en ze bracht me twee literkannen water (die overigens binnen een uur alweer door de chagerijnige voedingsassistente werden meegenomen, omdat ze "thuishoorden in haar keuken"
. 's Avonds was ik inderdaad veel voller en kwam er eindelijk wat op gang. Door het kolven had ik een goed idee gekregen van wat ik nu produceerde: 10cc "vanillevla" per borst.Maar het aanleggen werd nog steeds door de verpleegkundigen gedaan. Zij pakten telkens Twan's hoofd en duwden hem in de juiste richting en "plop", hij zat als het ware vast aan mijn tepel. Mij lukte dat niet. Ik kon de juiste houding niet vinden of wat dan ook, in ieder geval ging het niet zelfstandig. Telkens als ik vroeg, "He, wacht nu even! Wat doe jij nu anders dan ik? Kunnen we het even samen doen? Leer het me nu, alsjeblieft!", dan werd er snel weggelopen onder het mom van: "Ach joh, maak je niet druk! Dat gaat jou ook nog wel lukken hoor", maar uitleg kreeg ik niet en er werd niet geoefend. Tot de dag van ontslag kon ik het niet zelf en produceerde ik maar 10cc per borst. Twan was intussen 5 ons afgevallen (woog 4310 gram bij de geboorte), stonk alleen maar naar aceton en produceerde alleen maar sterk oranje-gekleurde urine. Iedereen riep: "O, fantastisch volgens het boekje!". Mij zei het alleen maar dat hij uitgedroogd en uitgehongerd was. Over flesvoeding werd niet gesproken. Dat was not done.
Ik weigerde echter om op dag 4 na de keizersnede naar huis te gaan, als mij niet verteld werd, hoe ik thuis mijn kind flesvoeding moest geven terwijl mijn borstvoeding niet lukte/pijn deed etc.
Ik heb vreselijk veel moeten huilen in het ziekenhuis. Het waren volgens mij niet alleen maar kraamtranen, maar ik voelde me gewoon enorm tekortschieten met mijn schampere borstvoeding. In het ziekenhuis was ook een lactatiekundige die werkte als verpleegkundige op de kraamafdeling, maar ze stond telkens bij andere moeders ingedeeld en ik wilde geen beroep op haar doen, als ze ingedeeld stond als verpleegkundige. Bovendien werd me telkens gezegd dat het wel goed zou komen en daar probeerde ik vertrouwen in te hebben.
Thuis (op dag 5 moest ik toch echt naar huis) had ik een fijne, ervaren kraamhulp, die een electrisch kolfapparaat haalde (nog steeds tepelkloven, de lol was er echt van af) en me goed begeleidde, maar ik had geen positief gevoel bij de bv. Er werd ook gezegd, dat je kind maximaal een half uurtje moest drinken maar Twan bleef maar lurken, liet niet los, zelfs na een uur niet. Moe leek hij er niet van te worden. "Zie je wel? Hij krijgt gewoon niet genoeg!", dacht ik dan. Ik twijfelde constant aan mezelf. Aanleggen is me ook nooit normaal gelukt (ook niet met voedingskussen). De enige manier waarop ik bv gaf, was op bed, liggend. Op die manier kwam ik dus ook de deur niet uit.
Op het CB bleek dat hij goed groeide. Twee weken later echter bij de kinderarts (standaard controle bij keizersnede-kinderen) werd me door de arts-assistent gevraagd, wat hij woog bij de geboorte en wat hij nu woog. Nou, bij de geboorte woog hij dus 4310 gram en na twee weken 4430 gram. De assistent zei, dat hij met dit ruime onsje extra gewicht veel te weinig was aangekomen. Pas dagen later vroeg ik me af, of hij geen denkfout had gemaakt, aangezien Twan natuurlijk eerst nog een pond was afgevallen en dat gewichtsverlies had hij netjes ingehaald. In ieder geval kwam het op dat moment op mij over als het zoveelste teken, dat ik faalde als moeder in het geven van voldoende borstvoeding. Ik kon wel janken.
Verder was ik het al heel snel gewoon zat. Met die bv hing alles van mij af: het leek wel of ik geen leven meer had. Mijn kraamtranen hielden pas op op het moment dat ik besloot met bv te stoppen: na 3 maanden. Twan was goed gegroeid (was zelfs qua lengte en gewicht nog steeds een p90-kind!), dus eigenlijk ging het waarschijnlijk gewoon prima.
Mijn volgende kleine verwacht ik in oktober (het wordt een geplande keizersnede) en ik wil toch weer graag proberen bv te geven vanwege de herfst en de antistoffen in de moedermelk). Maar ik zie er vreselijk tegenop. Er zijn wel dingen die ik anders ga doen, met de ervaring, die ik nu heb: meteen al meer drinken, Bepanthen meenemen en eisen dat ik geholpen word met aanleggen.
Ik vraag me af, of ik niet van tevoren al een afspraak zal maken met die lactatiekundige om mijnzorgen te bespreken en een consult te krijgen als ik nog in het ziekenhuis lig. Ik wil er alles aan doen, dat mijn vertrouwen op een wat hoger peil komt dan de vorige keer.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt en kan mij vertellen over haar tweede ervaring? Wat zou je me aanraden?
Alvast bedankt van Ingrid.
(Sorry voor het lange verhaal)