Bang voor het onbekende? Twijfel??

[Anoniem]

Hallo,

Ik zit met een (kleine) twijfel. Ongeveer een half jaar geleden werd er bij mij een onderzoek gestart naar het syndroom van Marfan. Als ik dit syndroom zou hebben raden artsen mij aan zo vroeg mogelijk kinderen te nemen omdat de overlevingskans dan veel hoger was. Een lastige keuze omdat ik (nog maar) 20 jaar oud ben. Mijn vriend en ik besloten om als het zo zou zijn proberen een kindje te krijgen. De uitslag duurde echter erg lang en mijn vriend en ik besloten om het maar te proberen omdat ik zelf ook geboren ben met een aangeboren hartafwijking en hoe eerder ik kinderen neem hoe groter zo wie zo de overlevingskans. Nu heb ik ongeveer 3 maand uitslag gekregen dat ik niet het syndroom van Marfan heb (een hele opluchting) maar doordat we zoveel hebben moeten nadenken over 'het kinderen krijgen' willen we toch wel graag zo snel mogelijk een kindje. Ik hoor van veel kanten dat ik nog erg jong ben om een kind op te voeden. Ik heb een half jaar geleden een huis gekocht met mijn vriend waar ik nu 2 jaar mee samen ben (en al 6 jaar ken). Ik wil heel graag kinderen en toch komt zo nu en dan die twijfel weer boven... Ben ik niet te jong? Lukt het ons allemaal wel? .. En ik weet dat mensen zeggen wanneer je twijfelt moet je het niet doen... Maar een echte twijfel kan ik het ook niet noemen het is meer zo nu en dan een vlaag van (Angst voor het onbekende????) Hebben jullie mischien tips voor mij? Mijn vriend weet ook niet dat ik deze vlagen heb...

Alvast bedankt..

 

[Anoniem]

Hoi sunshine,

Ben nu inmiddels ook 8 jaar met manlief samen, was 16 toen we verkering krijgen dus jah, hihi ben nu 24.
We hebben een zoontje van 2,5 jaar en genieten er onwijs van (tuurlijk zijn er ook wel eens momentjes dat ik hem achter het behang kan plakken)
Was 20, zijn we getrouwd, 21 toen ik in verwachting raakte (hij was heel erg welkom) en 22 toen hij geboren werd.
Na mn zoontje heb ik een postnatale depr gehad en zijn we er, eigenlijk ik, weer aan toe om een 2e kindje te krijgen en zijn daar voor aan het proberen, maar toch is het nu ook weer heel spannend.

Heb nog steeds wel van die vlagen, zullen we de goede keuzes maken, zullen we hem "goed" op kunnen voeden en zal het allemaal wel goed gaan in de toekomst... denk dat, dat normaal is en je altijd wel houd,

maar praat er wel met je vriend over, deel ook je gevoelens hierover samen, en volg je hart in de keuze die je maakt,

succes,
mini

 

[Anoniem]

ik denk dat het heel normaal hebt dat je af en toe twijfelt. mijn man en ik zijn 5 jaar samen en kennen elkaar al 15 jaar. hebben allebei een baan en hebben een huis gekocht. ik ben nu 26 jaar, maar toch denk ik ook wel eens, zou ik het wel kunnen??? en hoe moet dat dan met werk/kind? maar ik denk dat bijna iedereen dat wel heeft.

succes ermee.

groetjes Kaatje

 

[Anoniem]

Mijn man en ik zijn bijna 30 en ook wij twijfelen wel eens nu gaan wij kijken of we zwanger kunnen worden voor een tweede dus ook hiet twijfels maar als jullie er zeker van zijn zou ik zeggen ga er voor!!!!!!

 

[Anoniem]

Ik ben nu zwanger van de derde en heb ook twijfels. Hoe ga ik het straks allemaal doen met drie kleine kinderen? Maar ik weet nog van de vorige twee zwangerschappen dat ik ook twijfels had en het komt toch allemaal weer goed. Twijfels horen er bij denk ik, het is ook niet niets als je besluit om te proberen ouders te worden. Maar als het voor jullie allebei goed voelt zou ik er voor gaan.
Wij zijn ook wat eerder dan gemiddeld aan kinderen begonnen en zie het als voordeel dat als ik in de 30 ben weer wat grotere kinderen heb en daarmee weer wat meer vrijheid. Plus als je jong bent verloopt de zwangerschap vaak makkelijker en herstel je sneller na de bevalling. En je kan nog beter tegen de gebroken nachten. Allemaal voordelen van jong moeder worden. En als je nu 20 bent of 30 het opvoeden blijft hetzelfde.