bang

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo meiden,

ben morgen 39 weken en kijk aan de ene kant erg uit naar de geboorte van ons eerste kindje, maar aan de andere kant zijn er ook veel momenten dat ik erg bang ben voor de bevalling, vooral voor de pijn, of het niet heeeeeel lang gaat duren en of alles wel goed zal gaan. zo tijdens je verlof heb je ook nog eens genoeg tijd en gelegenheid om te piekeren dus dat helpt ook niet echt.....

herkent iemand van jullie deze angst voor de bevalling en hoe gaan jullie daar mee om??

liefs, saskia
 
Wat vervelend dat het je af en toe aanvliegt. En net wat je zegt: tijdens je verlof heb je aaaaaalle tijd...
Misschien helpt het om te bedenken dat miljarden vrouwen je al voor zijn gegaan, dat het in de meeste gevallen goed gaat en dat de pijn over gaat.
Natuurlijk doet het pijn en als je pech hebt duurt het lang, maar het enige dat je kan doen is je er aan overgeven. Laat maar komen, ik kan je hebben; die gedachte.
Praat er eens over met je verloskundige/gyn. Het is wel belangrijk dat zij weten hoe je je soms voelt, want dan kunnen ze daar vantevoren maar ook tijdens de bevalling op in spelen
Voor de bevalling van onze dochter, was ik vooral bang dat het heel lang zou duren, 48 uur en dan gesloopt zijn tegen de tijd dat je moet persen, zoiets. Gelukkig ging de bevalling snel, kon ik me heel goed concentreren, had ik veel steun van mijn vriend en een fijne gyn/verpleegkundige/assistent-arts. Dat maakte het voor mij heel goed te doen. Ik weet nog wel dat het pijn deed, maar toen ze vertelden dat ik er ook veel werk mee verzette (van binnen dan), was het goed en kon ik me overgeven.
Als ik jou was zou ik het echt even aankaarten en er ook zeker met je partner overpraten. Die kan het dan eventueel tijdens de bevalling nog voor jou verwoorden.
Sterkte en hij komt er ècht wel uit!

Groetjes, Kaskes
 
hai

Ja moeilijk is het, een angst is iets wat niet zomaar weg gaat en het is moeilijk mee om te gaan. Ik heb helaas twee minder fijne ervaringen en zie ook op tegen deze bevalling. Maar  als ik eerlijk ben gaat de angst nu over in "kom maar op!" Klinkt misschien raar, maar ik moet het meer als een uitdaging zien en dan kan ik het nu ook beter aan allemaal. Wel moet ik zeggen dat ik ondanks alles de bevallingen wel als "mooi" heb ervaren. Elke wee bracht mij een stukje dichter bij mijn kindje, en dat in mijn achterhoofd heeft geholpen! natuurlijk doet het zeer, en heb je op een gegeven moment zoiets van STOP! ik heb echt geen zin meer, maar als daarna je poppetje op je borst ligt.... dat is zooo overweldigend! Echt de mooiste momenten van mijn leven,
Ik had nu de keus, of een keizersnede of een ingeleide normale geboorte en toch ga ik voor de natuurlijke weg. (mits het op dat moment medisch verantwoord is voor de baby natuurlijk!)
Succes ermee en praat erover, met je man/vriend, en misschien nog iemand die bij de bevalling is, en natuurlijk de vk/gyn.

Groetjes Mup
 
ik herken je angst maar al te goed hoor, zowel van de eerste zwangerschap, als nu van de tweede.
erover praten met je verloskundige helpt meestal erg goed, en probeer je anders af te sluiten van alle verhalen die mensen te vertellen hebben, want ook daar kan je erg onzeker van worden.

sterkte en hopelijk is je bevalling "prettig"!
 
he meissje, wat vervelend...

Ik ken je angsten niet... Tenminste niet wat betreft de bevalling.
Ik heb dan ook wel een heel erg mooi en geweldig voorbeeld. De bevalling van mijn zoon was geweldig...

maar praat er flink over meid... met je man, je verloskundige enz....
Misschien hebben zij nog goeie tips voor je...
Duim voor je hoor

Grtjs mama Peet
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan