bang.....

A

Anoniem

Guest
hoi meiden!!!

nou gelukkig ik ben verhuisd. binnen een week alles voor elkaar.
nog wel de huisartsenpost gehad. zag niks meer en raar gevoel in mijn handen.
stressss....

maar nu de verhuizing dus eigenlijk achter de rug is komt de bevalling wel heel dicht bij en soms vliegt me dat zo aan!!

herkenbaar???
het is mijn eerste en weet dus niet wat ik kan gaan verwachten.
zal het goed gaan, kan ik het allemaal wel aan enz.
zo onzeker.
en vooral bang om naar het ziekenhuis te moeten. keizersnee of iets dergelijks.
ik zal het proberen te relativeren.... maar dat gaat niet altijd!!!

liefs angela
 
Begrijpelijk als het je eerste is.
Ik kan je ook niet echt advies geven, want niet iedereen is het zelfde, het is persoonlijk hoe je de bevalling gaat ervaren en wat jou dan helpt, of wat je nu kan helpen.
Maar, het kind móet er uit, dus als je er midden in zit ga je er voor, en lukt het niet dan zijn er ook wel weer oplossingen. Ze zijn deskundig genoeg die VK en gynecologen en zullen je aan alle kanten helpen. De meeste VK kunnen heel goed moed in praten, het zijn vaak bepaalde types die een bepaalde uitwerking op je hebben.
Ik heb inmiddels twee kids, een zoontje van bijna 3 en een dochtertje die net twee weken oud is.
Twee hele verschillende bevallingen, maar ben er goed doorheen gekomen, puur door de begeleiding van mijn man en de VK (die ik niet eens kende) die gewoon heel lief en doortastend was.
Ik wens je veel succes, en als je nog vragen hebt, stel ze gerust, misschien kan ik ze beantwoorden!
 
Klinkt heel herkenbaar. Vooral over de bevalling.
Zo had ik gisteren nog zo'n onwijze dip. Toen mijn vriend vroeg wat er aan de hand was zei ik huilend "ik wil niet bevallen! ik wil geen pijn!, ik kan het niet"
Na een half uurtje huilen kon ik weer wat nuchterder nadenken. Er zijn al zoveel vrouwen geweest die het gedaan hebben dan zal het ons toch ook wel lukken.toch

groetjes,
Patricia
 
Heel herkenbaar, had het bij de eerste ook.
Maar als het eenmaal voor het echie begint, dan komt er ineens een oerkracht in je naar boven en sta je er versteld van wat je allemaal kan en wat je lichaam allemaal kan.
Ja, het doet pijn en het kan lang  of kort duren. Maar wat zijn die uren nu op een mensenleven, niks.
Goed naar je vk luisteren, want die heeft dit al meer gedaan als jij haha.
En cliche, cliche, als dat kleine mensje op je borst of buik ligt dan kan het je allemaal niets meer schelen. Vergeten doe je het niet hahahaha, tenminste ik niet. Maar ik had nu niet bepaald een "droombevalling"
Maar echt hoor dames, jullie kunnen het!!!!

Groetjes Miriam (35+6)  
 
Als je tijdens je bevalling naar het ziekenhuis moet wil dat niet altijd iets ergs zeggen hoor. Mijn vriendin is toevallig gisteren bevallen en die moest ook naar het ziekenhuis omdat ze rugweeen had die niet te harden waren. Ze heeft daar een spuitje gekregen en is daar bevallen en een paar uur later was ze weer thuis.

Zo ging mijn eerste bevalling ook ongeveer, maar die stond gepland voor het ziekenhuis dus ik was vanaf het begin in het ziekenhuis. Spuitje gehad tegen de pijn, bevallen, gehecht en 3 uur later was ik weer thuis.

Maar het vooruitzicht van zo'n bevalling is doodeng, dat ben ik met je eens hoor. Het word mijn tweede, maar mijn eerste was ingeleid dus ik heb geen idee hoe een 'natuurlijke' bevaling begint en hoe dat verloopt.

Ik kan me wel nog herinneren van de vorige keer dat toen mijn water brak, toen was ik weer thuis omdat de inleiding niet gelukt was, ik enorm blij en verheugd was. Ik was bijna 42 weken en dan heb je zodanig gehad dat het je niet meer boeit hoeveel pijn het doet, je wil dat kind eruit hebben. Maar het is en blijft heftig zo'n bevalling, maar het moet er toch uit, dus we moeten er toch aan geloven...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan