bbz

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo,
ik heb 2 maanden geleden een bbz gehad na 7 weken zwanger te zijn met spoed opgenomen heel veel pijn maar dat stelt niks voor met hoe ik me nu voel ik heb het gevoel echt mijn kindje te zijn kwijtgeraakt. er is niemand in mijn omgeving die dat begrijpen kan. Ik denk aan niks anders meer. Maar niemand vraag er ook meer naar. Het is voor iedereen vergeten en op naar de volgende. herkennen jullie dit ook? Wie wil met mij zijn ervaringen delen?
 
Hallo Cecilia,

Wat is gebeurd is heel ingrijpend, je zult dit echt nog wel een tijd met je meedragen. Dat niemand er meer naar vraagt heeft wellicht niets te maken met 'vergeten'het is simpelweg een moeilijk onderwerp (wil ze er wel over praten of niet?) vooral voor mensen die uberhaubt nog geen zwangerschap hebben ervaren. Nogmaals, dat lege gevoel gaat zomaar niet over. Het is wel heel belangrijk vooruit te blijven kijken. Maar gun jezelf wel je rouwperiode hopelijk kun je je ervaring en gevoel wel delen met je partner, ik heb ervaren dat dit zéér belangrijk is!
Heel veel sterkte de komende tijd!
 
Hoi ceccilia,
Voor mij is het 8 maanden geleden dat ik een bbz had. Ik herken me enorm in je verhaal. Ik had het gevoel dat iedereen alleen maar uit ging van de 'medische' kant van het verhaal. Je bent geopereerd, je moest in het ziekenhuis blijven en ook; 'je hebt geluk gehad'! Dat waren dingen waar ik nu wat meer mee bezig ben, toen had ik alleen maar zoiets van "HALLOOO ik ben mijn kindje kwijt hoor!!!" Het leek wel of dat hele zwanger zijn, en niet meer zijn, even vergeten werd voor het gemak. Natuurlijk moet je gelukkig zijn met het feit dat het goed is afgelopen wat betreft jezelf lichamelijk gezien. Maar treur vooral ook om je kindje en geef het een plekje, pas daarna kun je weer verder en wil je ook weer verder. Het slijt, maar vergeten doe je het niet. Ik wil je heel veel sterkte wensen en denk aan jezelf!!
 
Hoi ceccilia

Ik heb mijn tweeling verloren na 12 weken zwangerschap. En dat vergeet je nooit meer.
Je krijgt dingen te horen als; wees blij, straks waren ze gehandicapt. Ja so what, al hadden ze geen armen en benen 't zijn mijn kinderen!!
Het is nu bijna 4 maanden geleden, en ook bij mij doen mensen alsof er niets is gebeurt. Dan wil ik het soms wel uitschreeuwen. Zelfs nu ik dit schrijf springen me de tranen in de ogen.
Het doet zo'n pijn vanbinnen. En de mensen vragen al, ben je nog niet weer zwanger. Nee. Ik kan mijn tweeling niet zomaar vervangen door een ander.
Sommigen denken er zo licht over, als of het gaat om een kies trekken.
Je moet je eigen tijd nemen om het een plek te geven. Ik heb bij de vbok een hangertje gekocht, en die heb ik altijd om, als herinnering aan mijn kindjes. Anderen vergeten ze misschien, maar ik nooit.
Dat verdienen ze niet, net als jouw kindje. Praat erover met iemand die het wel begrijpt en laat de anderen maar mooi in de $#%& zakken. Dat helpt mij heel goed.

Heeeel erg veel succes.

PS: Je kan altijd met me mailen als je dat wil.
 
Hoi Cecilia,

Mijn verhaal staat ook een endje terug op deze site. Ik kan zooo goed met je meevoelen. Bij mij is het nu ongeveer 3 maanden geleden en heb het er nog steeds, al is het met vlagen, erg moeilijk mee. Ik vind het heel erg dat er niemand meer met je meeleeft. Dan kan toch niet? Je bent echt zwanger geweest en je heb je kindje verloren...een echt kindje. Je verhaal moet je zo nu en dan als het je weer even aanvliegt en hoog zit gewoon kwijt kunnen. Als je wilt kun je mij altijd bereiken hoor! Vooral omdat ik weet wat je meemaakt en voelt. Als je me wilt mailen is mijn adres h4jet@hotmail.com Later kan ik je mijn gewone email adres geven. Makkelijker mailen...
Heel veel sterkte, ik leef WEL met je mee en als je behoefte hebt, tot mails.

Dikke kus, Henriët
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan