bedankt marian en janu

[Anoniem]

Bedankt voor jullie reactie. Ik vond het erg spannend om een berichtje te schrijven, aangezien ik me realiseer dat ik me in een andere situatie bevind dan de meeste vrouwen op dit forum.
Onze zoon is pas vier geworden. Met hem ben ik natuurlijk ontzettend blij, maar ik heb een enorm sterke wens voor een tweede. Bijna een fysieke wens. Tenminste zo voelt het. Mijn vriend daarentegen vindt één kind wel genoeg. Hij vindt het een grote verantwoordelijkheid. Hij wil het ook heel erg goed doen en hij denkt niet dat hij het aankan om dezelfde verantwoordelijkheid nogmaals aan te gaan.
Eerst was ik vooral verdrietig en boos, maar dat kwam onze relatie niet ten goede. Bovendien gaat het verder erg goed tussen ons en hij is de vader van mijn zoon. Ik wil mijn relatie dus niet kapot maken. Dus toen zijn we kortstondig in therapie geweest, maar dat was geen succes. We konden daarna tenminste wel met elkaar praten. Alleen is het zo'n gevoelig onderwerp. Ik wil hem niet dwingen, dat zou niet goed zijn voor mijn zoon, noch voor de tweede of voor mij, maar die wens blijft. Dus nu praten we een keer in de week een uurtje samen over onze angsten, wensen en gedachten en pas als een van ons achter de beslissing ( of  ik kan zeggen; geen tweede of hij kan zeggen; wel)  kan staan, dan nemen we hem.
Ondertussen blijft het waanzinnig lastig. Ik vroeg me af, als ik dat mag vragen, wat doe jij, Marian, kan jij het zo accepteren dat je man geen derde wil? Hoe  ga jij ermee om?  

 

[Anoniem]

Hoi Judith,

Ik kwam nog even kijken of je een berichtje had achtergelaten en jawel hoor!
Ja, helemaal de plaats voor deze discussie is het niet he, al voelt het soms wel zo. Wij hebben overigens één zoon. Dat was misschien niet helemaal duidelijk in mijn vorige bericht. Mijn wens voor een tweede is af en toe heel heftig, bijna fysiek net als bij jou, maar het zakt ook wel af en toe. Dan ben ik gewoon blij en gelukkig met ons gezinnetje zoals het nu is. Op het moment gaat het wel goed. Mijn man wil het echt niet. En ja, dan moet je het maar accepteren vind ik. Zolang hij het niet wil, gaan we het in elk geval niet proberen. Ik  begin er wel regelmatig over, maar dat werkt bij ons vooral averechts. Ook als we bij iemand met een baby zijn geweest dan zegt hij steevast: poeh, wat hebben die het zwaar he. Hij vindt dat één kind nog wel in te passen is in zijn leven, maar is bang dat je met twee helemaal 'wordt geleefd'.  Dat er geen ruimte voor jezelf overblijft. Hij gaat dan ook nog graag uit. Ik denk ook niet dat dat nog verandert als hij ouder wordt, want hij is al 40! Af en toe is het wel moeilijk, maar je moet de beslissing toch samen nemen en ik kan er best mee leven als het er nooit van komt. Verder ben ik namelijk net als jij erg gelukkig in onze relatie en met onze kleine. Wat knap dat jullie er steeds (wekelijks) over praten. Dat zou bij ons niet werken denk ik. Word je dan niet steeds geconfronteerd met je wens en je verschillende mening? Of voel je je samen er beter bij?

Groetjes,
Marian