Goedenavond allen,
Ik plaats maar even een nieuw bericht, want dat is wat makkelijker.
Ik had niet verwacht zoveel reacties te zien na mijn verhaal, hartstikke fijn vind ik dat, heel erg bedankt.
Wellicht zit ik op dit forum ook niet goed en hoor ik thuis bij het verlies/verdriet forum, maar ik voel me hier wat prettiger dan daar.
Afgelopen dagen heb ik flink nagedacht over de toekomst en het komt er gewoon op neer dat ik toch wel weer zwanger wil worden, alleen niet meer zo direct als vorige keer zegmaar.
Allereerst lijkt het me beter als dat lichaam een beetje tot rust komt, het verdriet een plek heeft gekregen en ik
weet wat ik met mijn leven verder wil.
Behalve deze spanning heb ik de afgelopen maanden ook een flinke spanning op het werk erbij gekregen.
Wellicht dat een gesprek met een bedrijfsarts meer duidelijkheid kan bieden, want ik zie het echt nog niet zitten om weer te gaan werken, heus niet alleen door de miskraam.
Hoewel men waarschijnlijk verwacht dat ik maandag gewoon weer op de zaak zal verschijnen, maar ik wordt alleen maar nerveus van de gedachte weer te moeten gaan werken. Maandag dus eerst maar eens contact opnemen met PZ ofzo.
Verder wil ik eerst wel eens even afwachten hoe het dalijk bij de gyneacoloog gaat lopen.
Ik denk dat er inderdaad wel een chromosomenonderzoek komt, gezien onze voorgeschiedenis. Dat kan ik niet helemaal herhalen hier, maar het staat ook bij het kopje prenataal onderzoek.
Mijn mijn heeft een geestelijk gehandicapte zus, neef, tante en wellicht ook nicht, allen van zijn vaders kant. Bij eerder onderzoek bij het Erasmus was niet echt duidelijk of het werkelijk erfelijk is. Wellicht wordt er nu verder op doorgezocht.
Verder heb ik een afwijking aan mijn schildklier, maar die is zo marginaal dat mijn huisarts daar eerst niets mee wilde/kon doen. Nu het dus weer fout is gegaan denkt zij dat het ziekenhuis er wellicht wel op door wil gaan.
Momenteel gaat het wel weer een beetje.
De kramp is grotendeels weg en het bloeden lijkt bijna over, maar ik hou er rekening mee dat dat nog wel even kan duren.
Ik voel nog niet echt de behoefte om weg te gaan, ik krijg het spaansbenauwd van al die mensen om me heen, maar vandaag ben ik lekker op mijn terassen (??, ja, wij hebben geen tuin, maar 2 dakterrassen,
6m bij 2,5m diep en 6m bij 4m diep, ik wil heus niet opscheppen!)bezig geweest met m'n plantjes, alles vast een beetje winterklaar gemaakt enzo. Heel ontspannend.
En wat ook heel bijzonder is dat ik op een rare manier toch ook steun heb aan mijn katten, vooral een schijnt echt te merken dat er wat is en komt constant kopjes geven en op schoot zitten. Dat vind ik best fijn, want dat doet ze normaal nooit.
Waar ik ook veel aan heb gehad is het lezen van het een boekje uit de bieb, dat heet "met lege handen", geschreven door 2 psychologen die heel veel mensen geintervieuwd hebben en stukjes daarvan gebruiken in hun boek. Die stukjes worden dan door hun verder onderbouwd, in gewone jip&janneke-taal.
Gebaseerd op ervaringen van honderden ouders die eens of meermalen een mikraam of het overlijden van de baby rond de geboorte hebben doorgemaakt.
Het is geschreven door
Marianne Cuisinier en Hettie Janssen, uitgegeven door Holkema en Warendorf, ISBN 9026966997, voor wie interesse heeft. Wat er wel grappig aan is dat het wat ouder is en echt voor contact met lotgenoten nog adviseerd dit oa via het ziekenhuis na te gaan.
Lang leve internet!!! Ik voelde nu ook echt de behoefte om weer even wat neer te schrijven.
Maar goed, ik brei er maar weer eens een eind aan, de hele pagina staat zowat vol!
Aadje
Ik plaats maar even een nieuw bericht, want dat is wat makkelijker.
Ik had niet verwacht zoveel reacties te zien na mijn verhaal, hartstikke fijn vind ik dat, heel erg bedankt.
Wellicht zit ik op dit forum ook niet goed en hoor ik thuis bij het verlies/verdriet forum, maar ik voel me hier wat prettiger dan daar.
Afgelopen dagen heb ik flink nagedacht over de toekomst en het komt er gewoon op neer dat ik toch wel weer zwanger wil worden, alleen niet meer zo direct als vorige keer zegmaar.
Allereerst lijkt het me beter als dat lichaam een beetje tot rust komt, het verdriet een plek heeft gekregen en ik
weet wat ik met mijn leven verder wil.
Behalve deze spanning heb ik de afgelopen maanden ook een flinke spanning op het werk erbij gekregen.
Wellicht dat een gesprek met een bedrijfsarts meer duidelijkheid kan bieden, want ik zie het echt nog niet zitten om weer te gaan werken, heus niet alleen door de miskraam.
Hoewel men waarschijnlijk verwacht dat ik maandag gewoon weer op de zaak zal verschijnen, maar ik wordt alleen maar nerveus van de gedachte weer te moeten gaan werken. Maandag dus eerst maar eens contact opnemen met PZ ofzo.
Verder wil ik eerst wel eens even afwachten hoe het dalijk bij de gyneacoloog gaat lopen.
Ik denk dat er inderdaad wel een chromosomenonderzoek komt, gezien onze voorgeschiedenis. Dat kan ik niet helemaal herhalen hier, maar het staat ook bij het kopje prenataal onderzoek.
Mijn mijn heeft een geestelijk gehandicapte zus, neef, tante en wellicht ook nicht, allen van zijn vaders kant. Bij eerder onderzoek bij het Erasmus was niet echt duidelijk of het werkelijk erfelijk is. Wellicht wordt er nu verder op doorgezocht.
Verder heb ik een afwijking aan mijn schildklier, maar die is zo marginaal dat mijn huisarts daar eerst niets mee wilde/kon doen. Nu het dus weer fout is gegaan denkt zij dat het ziekenhuis er wellicht wel op door wil gaan.
Momenteel gaat het wel weer een beetje.
De kramp is grotendeels weg en het bloeden lijkt bijna over, maar ik hou er rekening mee dat dat nog wel even kan duren.
Ik voel nog niet echt de behoefte om weg te gaan, ik krijg het spaansbenauwd van al die mensen om me heen, maar vandaag ben ik lekker op mijn terassen (??, ja, wij hebben geen tuin, maar 2 dakterrassen,
6m bij 2,5m diep en 6m bij 4m diep, ik wil heus niet opscheppen!)bezig geweest met m'n plantjes, alles vast een beetje winterklaar gemaakt enzo. Heel ontspannend.
En wat ook heel bijzonder is dat ik op een rare manier toch ook steun heb aan mijn katten, vooral een schijnt echt te merken dat er wat is en komt constant kopjes geven en op schoot zitten. Dat vind ik best fijn, want dat doet ze normaal nooit.
Waar ik ook veel aan heb gehad is het lezen van het een boekje uit de bieb, dat heet "met lege handen", geschreven door 2 psychologen die heel veel mensen geintervieuwd hebben en stukjes daarvan gebruiken in hun boek. Die stukjes worden dan door hun verder onderbouwd, in gewone jip&janneke-taal.
Gebaseerd op ervaringen van honderden ouders die eens of meermalen een mikraam of het overlijden van de baby rond de geboorte hebben doorgemaakt.
Het is geschreven door
Marianne Cuisinier en Hettie Janssen, uitgegeven door Holkema en Warendorf, ISBN 9026966997, voor wie interesse heeft. Wat er wel grappig aan is dat het wat ouder is en echt voor contact met lotgenoten nog adviseerd dit oa via het ziekenhuis na te gaan.
Lang leve internet!!! Ik voelde nu ook echt de behoefte om weer even wat neer te schrijven.
Maar goed, ik brei er maar weer eens een eind aan, de hele pagina staat zowat vol!
Aadje