bedrogen...(2)

A

ANONYMOUS_USERNAME

Bedankt voor jullie reacties. Het helpt en lucht wel op om het even kwijt te kunnen.
Het is heel moeilijk ja dat je in een zwangerschap achter zulke dingen moet komen. En toch ben ik wel ontzettend blij dat ik het te weten ben gekomen. Het zou toch erg zijn als je er NOOIT achter kwam, of pas veel en veel later?
Mijn man en ik praten nu gelukkig heel veel, meer als we misschien wel ooit hebben gedaan, en dat vind ik wel heel fijn. Natuurlijk heeft hij me erg gekwetst/bedrogen en dat is wel heel moeilijk soms. Maar ik moet ook zeggen dat als ik hoor dingen van collega's van mijn man, die gewoon vertellen dat ze al 2 jaar vreemd gaan... vreselijk!! Het liefst zou ik hun vrouwen waarschuwen...maar ja om je in zoiets te mengen? Niet echt verstandig, maar je gevoel zegt soms wel: ik zal ze! Maar goed vrouwen gaan net zo goed vreemd.
 
sorry maar denk dat mijn man wel ander werk mag zoeken
want zij werkt daar ook toch???????
wil je heel veel sterkte toewensen
vindt het heel moedig van je
sterkte
groetjes
 
mijn man zoekt nog naar een oplossing, want inderdaad ja hij komt haar bijna dagelijks tegen. Gelukkig werkt hij op een groot bedrijf, en hij hoopt eigelijk (en dat doet hij echt voor mij, om me te overtuigen dat hij voor mij kiest) dat hij op een andere lokatie mag gaan werken.

Bedankt voor je meeleven.
 
Hoi,

Ik zat net je verhalen te lezen en ik vind het echt heel erg knap van je dat je ondanks dit toch bij hem blijft. Ik zou weggaan bij mijn man, of ik van hem houd of niet.
Zelf ben ik juist bang terwijl ik dat absoluut niet hoef te zijn. Begrijp me aub niet verkeerd hoor, ik ben zo gigantisch trots op mijn buik! Maar mijn (toekomstige, hihi) man heeft bekend dat hij iemand heel erg mooi vind en zij is slank, puistloos en heeft alles wat hij in een vrouw zoekt! Zij is gek op hem en laat hem dat heel erg merken en ze is tegen ons huwelijk en ook tegen mijn zwangerschap, want ik pas zogenaamd niet bij hem en het gaat toch mis tussen ons en bla bla bla...Dat maakt mij onzeker, terwijl mijn vriend nog gek met me is (laat hij ook heel duidelijk merken) en ik verder nooit onzeker ben, integendeel; voel me zo mooi met mijn buikje!
Maar ja, ik ga er al niet meer heen, want ik ben bang dat mijn hormoontjes de overhand krijgen...Ze is gewoon over een grens gegaan en dat maakt me zo boos en onzeker. Niet dat hij vreemdgaat ofzo, maar he, hoe leg je dat uit...euhm...ze geeft mij een minderwaardigheidscomplex en ook al probeer ik dat te onderdrukken, toch lukt het haar, bah!

Maar goed, laat ik maar ophouden, schiet er nik smee op, maar okay het lucht op. En ik val jullie er ook maar mee lastig...Ik bedoel, jij hebt het nu veel erger...

Heel veel sterkte,

Liefs Mariska 2
 
Als je man je verhalen gaat vertellen van collegea die HET al veel langer doen, moet je je afvragen WAAROM hij je dat verteld..
Zijn eigen hachje redden waarschijnlijk..
Maar ik heb alom respect voor je dat je dit zo goed kunt handelen, zeker met die tijdbom aan hormonen in je. Laat je niet voor de gek houden meid, misschien wil je wel nog een kindje, of heeft je man een keer een tijdje geen zin...vertrouw je hem dan nog of begin je dan weer te twijfelen? Once a cheat always a cheat zeg ik altijd maar. Maar als het jou lukt om hem opnieuw te vertrouwen, heb je een hart als een leeuw en de wilskracht van een beer. More power to You! Ik benijd je niet hoor...

sterkte!
 
Hmm, ik heb ook altijd gedacht dat ik bij mijn vriend zou weggaan als hij ooit zou vreemdgaan, hoe veel ik ook om hem gaf, maar toen het echt een keer gebeurde lag dat toch wat gecompliceerder. Het heeft me wel een paar jaar gekost om hem weer te kunnen vertrouwen, en dan was dat nog een incident, geen verhouding zeg maar.
Ik heb er veel respect voor dat je zo kalm bent en hoop echt heel erg voor je dat dat ook zo blijft, dat de klap niet later nog komt. Misschien heeft dat juist wel te maken met je zwangerschap, ik ben nu volgens mijn vrienden een stuk kalmer en evenwichtiger wat belangrijke dingen betreft (hoewel ik over kleine dingetjes dan weer zomaar in huilen kan uitbarsten...). Die rare, onvoorspelbare hormonen ook. Hoe dan ook, heel erg veel sterkte.
 
ik hoop dat je je man ooit weer helemaal kunt vertrouwen, maar ik vraag het me af..... Mijn ex-man is toendertijd ook vreemdn gegaan nadat ik mijn tweeling met 17 weken was verloren. Nou ik hield ook zielsveel van hem maar heb het hem nooit en nooit kunnen vergeven. Wat een sukkel is die vent van jou zeg.....(sorry hoor maar ik kan totaal geen begrip meer opbrengen voor dat soort mannen. Realiseert hij zich wel dat hij jou voor de rest van je leven getekend heeft???? vast niet. En het ergste vindt ik nog dat mensen niet eerlijk tegen elkaar meer durven zijn, hij was wel zo'n vent dat ie met haar naar bed is geweest, maar geen vent genoeg om het jou te vertellen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen maar ik zou niet meer met zo iemand kunnen leven, spijt of geen spijt.

sterkte
groetjes sandra
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan