<p>Beste dames,</p><p>Ik heb een heel verhaal, wat ik ermee wil bereiken geen idee maar misschien toch even fijn om van me af te schrijven. Komt ie.. In Januari 2018 zijn we trotse ouders geworden van onze dochter. Eerst een miskraam gehad maar snel daarna opnieuw zwanger gelukkig en de zwangerschap zelf ging heel goed. De geboorte was echter niet zo'n roze wolk. Ik ben een hele dag bezig geweest zat uiteindelijk op 9 cm ontsluiting maar op 1 of andere manier wilde het niet meer vorderen. Waardoor het kwam weten we niet. Ze was een sterrenkijker misschien was het dat, of ze kon gewoonweg niet door de uitgang dat zou ook kunnen. Of de infectie die ze in mijn baarmoeder heeft opgelopen hield het tegen, zegt het maar.. Uiteindelijk is ze met een spoedkeizersnede geboren met een score van 3 toen 2 en toen 6. Dus dan kan je wel nagaan dat het er allemaal niet zo fraai uitzag. Om een lang verhaal kort te maken, ze knapte godzijdank snel goed op en uiteindelijk een week in het ziekenhuis gelegen. Toen mochten we naar huis, borstontsteking gekregen dus gestopt met borstvoeding (wat bij mij toch al bijna niks deed). En ons meisje bleek een koemelk allergie of iets dergelijks te hebben. Uiteindelijk na weken veel huilen over op Pepti voeding via het bureau en vanaf toen werd het allemaal beter en rustiger. Grote sprongen vooruit kregen we. En nu is ze overal vanaf gelukkig en het is een heerlijk makkelijk druk meisje. De nare (maar natuurlijk ook bijzondere) periode heeft langzaam aan een plekje gekregen en met ons gaat nu alles goed. Vorig jaar zomer in 2 weken ons huis verkocht en nu een huis aan het bouwen (we wonen erbij in een stacaravan met aanbouw). Allemaal goed te doen. Afgelopen December opnieuw zwanger geraakt (bewust voor gekozen omdat we niet teveel leeftijd tussen de kindjes willen). Dus helemaal happy en blij. Maar nu begint alles toch wel te dagen zeg maar.. Ik begin me overal druk en zorgen over te maken. De winter was goed te doen, maar het is hier heel snel heel warm. Hebben wel al airco en waaiers maar er valt bijna niet tegenop te werken. Van de week al niet laat staan als het echt heet wordt. Wordt het dan niet veel te heet voor de baby en onze dochter nu natuurlijk? Het zijn kleine ruimtes op elkaar wat nou als de 1 de ander wakker maakt telkens? Wat nou als de baby net als onze andere dochter ook veel gaat huilen? Ik wil m'n dochter nu niet tekort doen maar de baby ook niet. Hoe gaat het met aandacht verdelen zometeen? We zijn vandaag op gesprek geweest bij de gynaecoloog om te bespreken over een tweede keizersnede. Dit wil ik namelijk heel graag. Punt 1 om hoe onze dochter is geboren dat wil ik echt niet meer meemaken. En punt 2 omdat er iets is geweest wat alles tegen gehouden heeft, ook dat was een ellende. Het gesprek ging goed, aardige vrouw. Maar ze wees ons wel alleen op de nadelen van een tweede keizersnede en niet op die van een natuurlijke bevalling na een spoedkeizersnede. Die zijn er namelijk ook, heb me al vaak ingelezen. Maar goed ze zijn akkoord en er staat dat als de baby vanaf 37 weken komt ik dat zelf voor het zeggen heb. Ik was/ben denk ik nog steeds heel zeker van m'n zaak maar toch blijf ik nu maar malen. Wat als?! Ik wordt er gek van. En dan moet ik (als alles gewoon goed gaat) een paar dagen blijven. Maak ik me weer zorgen over m'n andere dochter. Ik weet het over een jaar lees ik dit terug en lach ik erom, maar nu niet. Het is zoveel om over na te denken, teveel. Zijn er dames die goede ervaringen hebben met een tweede keizersnede of juist andersom? Ik hoor het graag. Heb even wat moed nodig denk ik.. Dankjewel alvast en sorry voor m'n veel te lange verhaal. Groetjes!</p>
