beetje verdrietig, niet over baby's.

[Anoniem]

hebben jullie dat ook wel eens, dat je verhalen hoort van andere mensen die zo in en in triest zijn dat je je er zelf helemaal akelig door voelt.

mijn buurvrouwtje haar moeder ligt op sterven, allemaal heel snel gegaan, jonge vrouw nog, mijn buurvrouw heeft 2 kindjes net zo oud als mijn kinderen. en dan dat vreselijke verdriet van die familie, je moeder die je kinderen niet op ziet groeien, pffff ik kan wel mee janken! ik zie mijn moeder elke dag, ik zou het echt niet aankunnen als zij weg zou zijn.

bij mij gaat alles altijd zo goed, ik heb nog nooit iets ergs mee gemaakt, alles leeft en is gezond, en soms ben ik wel een bang dat mijn portie nog wel komt.

brrrr.

sorry ik moest het even kwijt!

veel liefs janneke

 

[Anoniem]

inderdaad sneu.
Er zijn veel dingen extra erg als er jonge kinderen bij betrokken zijn.
Ook ik schiet nog regelmatig vol als ik iets moois vrolijks of verdrietigs hoor of lees.
Vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Zullen de hormoontjes nog wel zijn gecombineerd met moedergevolens.

 

[Anoniem]

Tja, die hormoontjes... daar heb ik inderdaad ook nog regelmatig last van. Ik ben al heel emotioneel aangelegd van mezelf, maar nu nog een tikkie erger. Van de week zatt ik nog een lachfilm te kijken waarin o.a. een vader het heel moeilijk vond dat zijn 12 jarige dochter voor het eerst naar de film ging met een vriendje... Ik heb onwijs zitten huilen, het sloeg eigenlijk nergens op....

Janneke, dat verhaal wat je verteld is inderdaad wel heel verdrietig, het zal je maar overkomen. Ik hoef mijn ouders echt niet per se elke dag te zien en alles met ze te delen enzo, maar moest er ook niet aan denken dat ze het opgroeien van kinderen zouden moeten missen.....

Liefs, Anouk.

 

[Anoniem]

Ik kan me wel voorstellen dat je daar een beetje triest van word... Gisteren was het een jaar geleden dat mijn vader is gestorven, ik was toen 13 weken zwanger van de tweede. Mijn vader was pas 56 jaar en dol op mijn oudste zoontje.. Ik vond en vind het nog steeds een trieste gedachten dat mijn vader hem niet ziet opgroeien en dat mijn oudste zijn opa niet zal herinneren. Mijn jongste en mijn vader kennen mekaar niet eens...
Ik ben er zelf van overtuigd dat het leven zoals wij het kennen niet alles is, en dat "ze" ons van "boven" wel in de gaten houden!
Gr. Anne-Marie
Ps: moet zeggen dat ik het wel heel lief van je vind dat je zo meeleeft met je buurvrouw hoor..