begraven??

Hallo moeders,

Ik heb toch nog even een vraagje.
Nu heb ik al twee weken hier in huis, de foetus liggen.
Ik zit zo te  twijfelen wat ik ermee moet doen?
Ik zat eraan te denken om ons kind, bij de ouders van mijn man te begraven.
Ik heb zo,n sterk gevoel dat je een kind niet alleen laat.
Dus denk ik, dan is ons kindje niet alleen,want dan zorgen zijn opa en oma voor hem/haar.
Kijk in de tuin wil ik niet want stel dat we gaan verhuizen.
En dan wordt ik er iedere dag mee geconfronteerd.
Mag ik aan jullie  vragen,wat jullie met jullie kindje hebben gedaan???
Wij waren negen weken zwanger toen het mis ging.
Ik heb er zelfs nu nachtmerries van.
Bleh....
Ik hoop hierin rust te vinden.
Dankjewel zovast, dat jullie dit intieme gevoel willen delen.
Liefs Jeannette
 
hallo
nou wat verschrikkelijk dat dit is gebeurd
ik heb vorig jaar ook mijn kindje verloren maar dan met 35 weken
en wij moesten hem ook begraven en je   wij hebben hem ook bij mijn
opa begraven   want wij hadden ook dan het gevoel dat hij er dan niet alleen ligt
en nu kan mijn opa ook een beetje op hem passen
en wij hebben hier een heel goed gevoel bij   dus doe wat je gevoel zegt
heel veel sterkte
gr liza
 
Beste Jeanette,

Zoals je misschien hebt gelezen ben ik 4 september bevallen van een zoontje van 19 weken. Wij hebben er voor gekozen om hem te cremeren en we zijn nu op zoek naar een monumentje voor hem. De crematie was verschrikkelijk definitief.
Ik kan mij voorstellen dat je niet goed weet op welk plekje je de foetus wilt begraven. Kies voor een plekje waar je beide achter staat en waar je het kindje met een gerust hart kan begraven.
Wij wilden beide dat Sven werd gecremeerd en dat wij twee alleen aanwezig zouden zijn bij de crematie. We hebben gedaan zoals we wilden en hebben er geen spijt van. Wat ook weer helpt bij verwerking (schijnt).

Heel veel sterkte.

Groetjes,
Ivanka
 
Ik heb vorig jaar een kindje verloren met 18 weken zwangerschap. Wij hebben het niet begraven, laten cremeren of wat dan ook. Ons kindje is onderzocht en verder denk ik er niet bij na wat er me gebeurd is.

We hebben ons kindje geen naam gegeven, geen monumentje gemaakt, helemaal niets van dat alles. Ik draag datgene wat ik mijn handen heb gehad in mijn hart mee. We hebben wel een sterretje op het geboortekaartje van ons zoontje egzet. Wij kennen de betekenis, sommige naasten ook, de rest ziet gewoon een mooi sterretje.

Voor mezelf maak ik de dingen niet te concreet, dat is mijn manier om er mee om te gaan. En dat werkt voor mij goed.

Ik vraag me af of je het zelf niet veel te zwaar maakt zo na een zwangerscap van 9 weken. Het is natuurlijk vreselijk, en je hebt enorm veel verdriet, maar hou je het nu ook niet in stand? Begrijp me niet verkeerd hoor, als dit jouw manier is om er mee om te gaan en er vrede mee te krijgen, dan moet je dat vooral doen.

in ieder geval wens ik je heel veel sterkte

Miep
 
Hallo,

Is er niet een plek waar je graag heen gaat? Een plek in een bos of ergens anders? Wellicht kun je het hier heen brengen, hoe klein het ook is geweest. Thuis houden lijkt mij voor jouw en je gezin ontzettend moeilijk en daarnaast is een plek waar je daarna heen kunt gaan wellicht ook een plaats van rust voor jezelf. Wij hebben zelf een graf (onze dochter is na 43 weken zw bij de geboorte overleden) maar ik merk dat ik eigenlijk op hele andere momenten met haar bezig ben, ik zoek haar blijkbaar niet op die concrete plek. Het zal toch iets zijn wat tijd nodig heeft, probeer vooral de mooie dingen in het leven terug te vinden. Heb je meer kinderen? Kun je iets met je partner ondernemen? Het klinkt misschien heel moeilijk maar ik heb zelf ervaren dat als je een keer die drempel over bent het toch ook heel fijn kan zijn.

In ieder geval sterkte,

M
 

Lieve Jeanette,

Ik heb net je verhaal gelezen....

Ik wil je heel veel sterkte wensen met je besluit om je kindje te begraven.

Het lijkt mij een mooi idee om hem bij je schoonouders te begraven.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst...

Meta
 
Terug
Bovenaan