Allereerst allemaal een geweldig nieuwjaar toegewenst!
1 januari gingen we bij de familie nieuwjaars wensen brengen, een traditie in onze familie.
Daarna eten bij m'n ouders. Toen ging in door mijn rug, zo leek het.
Ik vond het niet verstandig om terug te rijden, dus bleven we maar slapen. (heb gelukkig altijd een noodpakket schone spullen en medicijnen bij me als we langer dan een uur weggaan, ook voor de kleine Daniël en manlief).
2 januari was het zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen. Dus maar naar de huisartsen post toe.
De huisarts constateerde bekkeninstabiliteit (dat wist is al wel) maar ook spit.
En aangezien ik zwanger ben (duh) mag ik alleen paracetamol slikken maar dat helpt niet.
Ik kan dus onze kleine man niet meer tillen, en ik kan maar 3 passen achter elkaar zetten (frusterend) en ik kan niet slapen van de pijn en daarbij komt dat mijn man morgen gewoon weer moet werken en hij kan geen vrij krijgen.
Dus ik baal hiervan. Morgen maar even de verzekering bellen om te kijken of ik thuishulp kan krijgen want ik kan bijna niks meer.
Ik kan wel janken, dat lost ook niks op maar zo voelt het wel. Gelukkig is de kleine buikbewoner nogal aanwezig en dat helpt wel voor de afleiding.
Dames ik moest gewoon even klagen en zeuren...
1 januari gingen we bij de familie nieuwjaars wensen brengen, een traditie in onze familie.
Daarna eten bij m'n ouders. Toen ging in door mijn rug, zo leek het.
Ik vond het niet verstandig om terug te rijden, dus bleven we maar slapen. (heb gelukkig altijd een noodpakket schone spullen en medicijnen bij me als we langer dan een uur weggaan, ook voor de kleine Daniël en manlief).
2 januari was het zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen. Dus maar naar de huisartsen post toe.
De huisarts constateerde bekkeninstabiliteit (dat wist is al wel) maar ook spit.
En aangezien ik zwanger ben (duh) mag ik alleen paracetamol slikken maar dat helpt niet.
Ik kan dus onze kleine man niet meer tillen, en ik kan maar 3 passen achter elkaar zetten (frusterend) en ik kan niet slapen van de pijn en daarbij komt dat mijn man morgen gewoon weer moet werken en hij kan geen vrij krijgen.
Dus ik baal hiervan. Morgen maar even de verzekering bellen om te kijken of ik thuishulp kan krijgen want ik kan bijna niks meer.
Ik kan wel janken, dat lost ook niks op maar zo voelt het wel. Gelukkig is de kleine buikbewoner nogal aanwezig en dat helpt wel voor de afleiding.
Dames ik moest gewoon even klagen en zeuren...