Hi Suus,
Blij dat je er weer bent, ik heb het gevoel dat ik bij jouw dieper kan gaan met mijn gedachten en deze met je kan delen.
Het raakt me als je zegt dat het forum en de inhoud ervan, iets hebben toegevoegd aan het proces waarin jij zat/zit. Wat ontzettend mooi is dit medium toch, vind je niet?: ook in deze virtuele wereld wordt een taal gesproken die boven elk getypt woord staat: die van Inzicht met een hoofdletter!
Het is goed om niet alleen over de klinische dingen te spreken -het ziekenhuis is al klinisch genoeg, maar ook over wat het met je doet, want dat is nogal wat.
Ik denk weleens dat het de grootste strijd is die een mens moet leveren in zijn/haar leven: het leven accepteren zoals het op je pad komt, het kunnen omgaan met het onmachtig zijn. Dat geldt voor alles, ziekten, dood, verlies (ja, ik heb een miskraam gehad met 8 weken) en ook voor een onvervuld verlangen.
Een tijdje geleden schreef ik hier nog over ene Jose. Zij had een stuk geschreven op freya.nl(waarschijnlijk is het nog op te zoeken) waarin ze zo treffend over haar strijd met haar onvervuld verlangen schreef dat het me echt duizelde...(en al helemaal toen ik las dat tijdens haar overlijden, haar liefste wens in vervulling was gegaan, ze was eindelijk zwanger, maar vond meteen daarna de onmacht in zijn meest machtige vorm op haar pad, ze overleed dus).
Is dit niet de meest morbide vorm van onmacht? Is onmacht sowieso niet een beetje morbide: je hebt mogelijkheden ten overvloede, maar uiteindelijk bepaald iets (het lot?,bestemming? een hoger plan?) hoe je pad er uiteindelijk uit zal zien.
Het klinkt zwaar, maar toch fascineerd het me mateloos als ik bemerk dat ik hiervan ook het mooie en wonderlijke soms kan inzien. Dat zijn die spaarzame momenten dat de inhoud hiervan echt goed tot mij doordringt en mij onmiddelijk beloont met een serene rust. Momenten waarin angsten zijn weggenomen (dan zeg ik niet meer," laat het los", dan voel ik dat het daadwerkelijk zo is, voel ik me volledig gelukkig, zelfs met het ongewisse kinderloze). Ik voel dan heel sterk dat ik onderdeel ben van een geniale cyclus waarin ik niet de bepalende faktor ben. Op die momenten wil ik alleen maar dat zo'n sereniteit,doordrenkt van volledige acceptatie, nooit meer weggaat -maar dan ben ik alweer fout bezig... met die gedachte duikt ook het moment van de controle weer op. En misschien is het maar beter ook dat die momenten van acceptatie spaarzaam zijn en je je weer gaat verzetten tegen de onmacht: het zet de motor van motivatie en hoop aan, want zonder dat draait "de formule van de acceptatie" niet. Het is als de cyclus waarmee wij als vrouwen, elke maand te dealen hebben, die tot in alles lijkt door te werken: motivatie (opbouwende fase) - hoop(eisprong) -angst cq onzekerheid (wachten op ongi) en acceptatie verdriet (ongi) of blijdschap (zwanger) en zo begint het weer opnieuw...
Eigenlijk zit het allemaal ingewikkeld, maar oh zo mooi in elkaar vind je niet, Suus?
liefs Lara
