Mijn zoontje (10 maanden) is sedert zondag ziek. Zware keelontsteking en bronchite. Maandag besluit ik maar niet te gaan werken en voor mijn zoontje te verzorgen.
Alhoewel hij lastig is,en ik doodmoe ben, valt het wel mee en hou ik mij sterk dat het voor hem waarschijnlijk nog lastiger is.
Dinsdagochtend begint het echt wel erger te worden. Hij brult, tiert, krabt, slaat mij met zijn vuistjes,... . Ik denk dat hij misbruik van de situatie aan het maken is, en stop hem in zijn bedje zodat hij wat kan 'afkoelen' en slapen. Neen, hij wil niet slapen....
In de namiddag ging het van kwaad naar erger, tieren ! Hij zou bijna uit mijn armen springen. Hij was precies een monstertje. Zo hysterisch en agressief. Ik word er eigenlijk een beetje bang van. Erg, hé? Bang van mijn eigen kind.
Ik begin mij heel onzeker te voelen en voel mij ook schuldig wanneer ik mijn zoontje al brullend achterlaat in zijn bedje.
De tranen lopen langs mijn gezicht en ik weet echt niet te doen.... Ben ik wel een goeie mama? Zorg ik wel goed genoeg voor hem? Moet ik iets zien die ik niet zie?
Dan bel ik 's avonds toch maar naar de kinderarts en ik mag nog snel langsgaan.
Blijkbaar had hij nog een zware inwendige oorontsteking bij, waardoor hij heel pijnlijke oorscheuten kreeg. Allicht reageerde hij ook slecht op zijn antibiotica, zodat hij 'agressief en hysterisch' werd.
Nu is hij al heel wat beter, maar hij geneest wat trager dan normaal.
Maar wat voel ik mij nu schuldig! Nu dat ik weet dat er echt wel iets scheelde! Ik verwijt mijzelf dat hij zo'n pijn had, terwijl ik dit niet echt doorhad.
Ben ik wel een goeie moeder? Kennen jullie dat gevoel?
Alhoewel hij lastig is,en ik doodmoe ben, valt het wel mee en hou ik mij sterk dat het voor hem waarschijnlijk nog lastiger is.
Dinsdagochtend begint het echt wel erger te worden. Hij brult, tiert, krabt, slaat mij met zijn vuistjes,... . Ik denk dat hij misbruik van de situatie aan het maken is, en stop hem in zijn bedje zodat hij wat kan 'afkoelen' en slapen. Neen, hij wil niet slapen....
In de namiddag ging het van kwaad naar erger, tieren ! Hij zou bijna uit mijn armen springen. Hij was precies een monstertje. Zo hysterisch en agressief. Ik word er eigenlijk een beetje bang van. Erg, hé? Bang van mijn eigen kind.
Ik begin mij heel onzeker te voelen en voel mij ook schuldig wanneer ik mijn zoontje al brullend achterlaat in zijn bedje.
De tranen lopen langs mijn gezicht en ik weet echt niet te doen.... Ben ik wel een goeie mama? Zorg ik wel goed genoeg voor hem? Moet ik iets zien die ik niet zie?
Dan bel ik 's avonds toch maar naar de kinderarts en ik mag nog snel langsgaan.
Blijkbaar had hij nog een zware inwendige oorontsteking bij, waardoor hij heel pijnlijke oorscheuten kreeg. Allicht reageerde hij ook slecht op zijn antibiotica, zodat hij 'agressief en hysterisch' werd.
Nu is hij al heel wat beter, maar hij geneest wat trager dan normaal.
Maar wat voel ik mij nu schuldig! Nu dat ik weet dat er echt wel iets scheelde! Ik verwijt mijzelf dat hij zo'n pijn had, terwijl ik dit niet echt doorhad.
Ben ik wel een goeie moeder? Kennen jullie dat gevoel?