Ben jij ook vreemdgegaan?

Ik snap dat er weinig sympathie is voor mijn verhaal. Ik ben een vrouw van 44 en heb de afgelopen paar jaren meer dan vriendschap gehad met de beste vriend van mijn man. Mijn man en ik zijn 25 jaar bij elkaar en hebben een zoon en een dochter van 13 en 19 jaar. Onlangs is de affaire uitgekomen. Het verdriet en de boosheid is bij iedereen enorm. Ik kan veel vertellen over hoe ik al jaren gebukt ga onder schuld en angsten maar ik snap dat niemand daar een boodschap aan heeft. Mijn kinderen kunnen me niet meer aankijken en ook vrienden staan volledig achter mijn man. Ik begrijp het allemaal. Ik weet niet hoe ik ooit kan leven met het schuldgevoel dat ik nu heb. Ik kan niet zonder m'n kinderen. Ik weet het.. dan had ik andere keuzes moeten maken..ik kan niet uitdrukken hoe graag ik dat had durven doen. Ik zoek naar iemand die hetzelfde heeft meegemaakt of meemaakt. Ik wil heel graag weten of er ergens nog licht kan zijn. Ik neem echt verantwoordelijkheid en onderga alles wat tegen me wordt gezegd. Ik doe boete zo veel ik kan.. maar ik ga echt kapot. Ik ben al bij de huisarts ook geweest voor hulp.
 
Als kind van ouders in een kersverse scheiding doordat er een nieuwe liefde in het spel is, kan ik je alleen maar adviseren om jezelf niet op te dringen en inderdaad hulp te zoeken. Iedereen, zowel je man als je kinderen als verdere familie, verwerkt dit op zijn of haar eigen manier. Er is geen tijdlijn. Wellicht kan je je kinderen ook stimuleren om hulp te zoeken? Een scheiding door bedrog is echt ontzettend moeilijk. Weten dat iemand van jij houdt een ander van wie jij houdt zo heeft gekwetst, poeh…

Boete zoveel als je kan… Tja, daar heeft niemand wat aan. Het kwaad is al geschied. Blijf inderdaad die hulp zoeken en probeer het netjes op te lossen. Respecteer de keuze van de ander.

Er is altijd licht aan het einde van de tunnel
 
Je kan dat, hierdoorheen gaan en verder gaan met je leven.
Een vriendin van mij is weggegaan bij haar man en heeft een tijd een relatie gehad met een andere man. Dit was toen ze nog officieel getrouwd was met haar man. Ze werd niet goed behandeld door haar man.
Haar kinderen waren tieners en gingen zich tegen hun moeder keren. Toen de kinderen ouder werden gingen ze meer van de dynamiek begrijpen, die speelde tussen hun ouders en kregen ze meer begrijp voor hun moeders situatie.
Ik weet niet of bij jou vergelijkbare dingen spelen, gezien je vertelt over schuld en angst.

Je komt hierdoorheen. Hulp is heel belangrijk
 
Bedankt voor jullie reacties.
De schuld en angst gaan over de affaire zelf. Mijn man heeft nooit iets verkeerds gedaan behalve dat hij zich net als ik al heel lang niet meer inzette voor ons huwelijk. We gedoogden allebei hoe het ging. Al ver voor mijn vreemdgaan.

Ik neem al jullie adviezen ter harte. De jongste wil absoluut met niemand praten hierover. Dit heeft ze nooit gewild over problemen. Ik kan haar niet dwingen.. mijn man ook niet. Ik hoop maar als ze wat ouder is dat ze hulp zoekt. Ook met opa's en oma's wil ze niet praten. Het is ook erg vers natuurlijk.

Ik respecteer de keuze van de ander. Van iedereen eigenlijk. Maar ik ben ook nog een mens en geen monster. Ik wil zo veel mogelijk voor anderen doen maar door mezelf helemaal aan de kant te zetten en niet een beetje voor mezelf op te komen ben ik juist bang dat ik ze kwijtraak. Ik dring me absoluut niet op. Maar ben ook bang dat ze straks zeggen mama heeft helemaal geen hand uitgestoken.

Het is constant wikken en wegen...
 
Terug
Bovenaan