Ben soms zo gesloopt na een dag!

[Anoniem]

De titel zegt het al;
Na een dagje thuis met Thijn ben ik soms echt aan mijn eindje, ik kan dan bijna geen boe of bah meer zeggen.
Ik kook vaak al express in de ochtend omdat ik dan nog wat energie heb, en dan hoef ik het 's avonds alleen nog maar op te warmen.

T is eigenlijk zo; als Thijn een goede dag heeft qua slapen enzo dan heb ik dat automatisch ook. Ik heb dan even mijn rust kunnen pakken en zit dan prima in mijn vel.

Maar och als Thijn een keer niet zijn dag heeft (wat de laatste tijd regelmatig is) hij slaapt soms maar 20 min overdag!!!! En ik probeer alles echt alles!! laten liggen, eruit halen, wat drinken geven, rust en regelmaat handhaven wij hier vanaf dag 1 want daar is hij gevoelig voor.

Klinkt dit bij iemand bekend?

Ben ook zo onzeker over mijn eigen handelen soms, en ja dat voelt hij natuurlijk ook. Dan denk ik, zal ik hem nog laten huilen wie weet valt hij in slaap of zal ik hem toch maar even kalmeren? enz enz.

Tja..wat doe ik eraan?

 

[Anoniem]

Hoi Wenne,

Misschien heb je ergens op het forum ook al gelezen dat het bij mij ook zeker niet allemaal soepeltjes verloopt. Het slapen is vaak een drama en ik voel me soms erg onzeker in het moeder zijn.

Ik werk 3 dagen en dan kom ik echt even bij. Heerlijk vind ik dat... Ik ben dus ook 2 dagen thuis met Ruben en dan laat ik mijn dag ook altijd enorm beïnvloeden door het humeur van het kleine mannetje. Als hij vrolijk is hebben we een topdag samen...als hij ziekjes of zeurderig is dan zit ik er aan het einde van de dag ook helemaal doorheen en ben dan blij dat mijn vriend thuis komt.

Ik heb m'n hele leven gedacht dat ik gemaakt was om moeder te zijn, maar helaas moet ik het ook gewoon allemaal leren en alle ups en downs meemaken...
Ik denk dat we moeten proberen om niet zulke hoge eisen aan onszelf te stellen en wat ontspannender met het moederschap moeten leren omgaan.

En dat je het af en toe even gehad hebt is denk ik ook heel natuurlijk en daar moet je niet van schrikken...ze zitten nu ook in een moeilijke leeftijd hè? Leren kruipen, staan, zitten, eerste woordjes, tandjes die doorkomen, dromen... Het is allemaal nogal wat voor zo'n kleintje! Mij helpt het enorm om te merken dat ik zeker niet de enige ben...

Liefs,
Laura

PS: Net weer een slaapstrijd achter de rug...ik schrok van mezelf hoe kwaad ik werd omdat hij zo hysterisch zat te gillen. Het ging nergens over... Maar uiteindelijk viel hij op m'n schoot in slaap en ligt nu lekker in  bed.  Toch weer gelukt!

 

[Anoniem]

Krijg gewoon tranen in mijn ogen van je lieve berichtje, dank je wel!
(en zo snel).

Ik ben het echt volledig met je eens, ik zou zo graag een relaxede moeder willen zijn, die zich niet druk maakt of hij nou slaapt of niet en geen schuldgevoel kent enz. maar tja zover ben ik nog niet.
wie weet kom ik daar ook niet hoor.

Ja het is een dynamise periode voor de kleintjes, Thijn kruipt en probeert zich aan alles op te trekken ook krijgt hij zijn hoektandjes door, al met al dus begrijpelijk dat hij niet goed inslaap kan vallen.

Ook ik heb net een slaapstrijd van 45 min achter de rug, en hij ligt nu overdwars op zijn buik te slapen. Normaal gesproken draai ik hem terug op zijn rug maar ik ga er nu niet aan beginnen. Even rust in de tent vooral voor hem.

Kus

 

[Anoniem]

Ja, het is wat meid!

Dit is waarschijnlijk het laatste waar je aan dacht toen je bezig was om zwanger te worden en toen je trots met je dikke buik rondliep... Tenminste dat geldt voor mij...

Ik was niet naïef ofzo want je weet dat het niet altijd rozengeur en maneschijn kan zijn, maar toch kan je je niks voorstellen hoe het is om een kindje te hebben als je er nog geen een hebt.

Soms denk ik wel eens, had iemand niet van te voren tegen me kunnen zeggen hoe zwaar het wel allemaal is? Maar dan ben ik ook weer heel erg blij dat niemand dat gedaan heeft...want we hebben immers het allermooiste mannetje van de hele wereld, toch?
Knuffel van mij!

 

[Anoniem]

Heel erg vervelend allemaal voor jullie om dit te lezen. Ik leef echt met jullie mee.
Dan valt het bij mij allemaal wel mee, ik zeur er dus niet meer over...

De laatste tijd was Jennifer ook af en toe hysterisch aan het huilen. Ze wilde dan ook niet meer in haar bed en alleen in mijn armen in slaap vallen.. nou vooruit ik dacht het zijn zeker de tandjes.. achteraf niet maar wat het nu is nog steeds geen idee...misschien oververmoeid dan heeft ze ook wat moeite. Dus ik let nu heel goed op de tekenen zoals gapen en oogjes wrijven..

Nu begint ze de laatste tijd ook vaker op haar zij te liggen als ik haar neerleg. Ze heeft 9,5 maand op haar rug geslapen. Dus ik begreep niet waarom op haar zij, maar  nu heeft ze  een paar nachten op haar buik geslapen!!!!!!  en dan ook nog eens de hele nacht zonder tussendoor wakker te worden. Dus dat was het, ze wilde graag op haar buik slapen.....Ze ging dus eerst op haar zij zodat ze makkelijker om kan rollen..hihi wat ze zelf al verzinnen..

Alleen als ze dat zat is roept ze ff want door de slaapzak kan ze niet terugrollen. Vannacht tussen 4 en 5 vond ze het niet erg want toen was ze lekker aan het spelen.. mama dus klaarwakker..hihi de boef!!

Meiden heel veel sterkte, weet niet of mijn lange verhaal jullie iets helpt...

gr. Ilone (mama van Jennifer 11-7-2007)

 

[Anoniem]

Lieve 'meiden',

Ik wil jullie een hart onder de riem steken.....
Ik ben al een wat 'ervaardere' moeder. Mijn oudste is inmiddels ruim 3,5. Ik moet eerlijk zeggen dat ik makkelijke kinderen heb (slapen goed en eten als de beste) maar toch herken ik jullie gevoelens wel. Zo onzeker kunnen zijn over de kleinste dingen. Ik merk het nu weer als het mooier weer is. Wat trekken we Bas aan. Heeft hij het niet te warm/koud? Moet hij niet vaker drinken?
Wel merk ik dat ik een stuk makkelijker ben gworden dan bij Eva. Bas is echt een tweede kindje. Ik durf beter op mijn gevoel te vertrouwen omdat ik zie hoe goed mijn dochter het daar op doet.

Dat is dan ook mijn belangrijkste 'tip'. Durf te blijven vertrouwen op je gevoel. Ligt je kleintje op zijn buik te slapen, maar weet je dat hij daardoor nu zijn rust pakt..... Laat hem dan liggen. Als het niet goed voelt..... Draai hem dan om.

En het klinkt als een cliché, maar het wordt écht makkelijker. Het eerste jaar is gewoon bikkelen. Hoe lief ik Bas ook vind, ik ben blij dat we weer bijna dat eerste jaar door zijn.

Tot slot begrijp ik dat jullie werken. Ik ben nu thuis, maar bij Eva werkte ik 2,5 dag. Ik merkte dan dat op de dagen dat ik thuis was, ik vond dat ik er dan voor haar moest zijn. Dat is gewoon niet haalbaar. Ik heb echt moeten leren om op die dagen tijd voor mezelf te pakken. Eva te laten spelen in de box terwijl ik een half uurtje ging zitten lezen. En dan ook alles even de boel de boel te laten. Die was loopt niet weg en die piepers kunnen straks ook nog geschild.

Tjonge, wat een verhaal....
Sorry daarvoor, maar nogmaals, ik wilde jullie vooral een hart onder de riem steken.

Groetjes, Karin