Hoe herkenbaar!!!
Ik dacht even dat ik de enige was en me niet zo moest aanstellen (zoals manlief dat op subtiele wijze weet te vertellen).
Van het weekend mijn eerste "huilbui om niks" gehad. Hiervoor kon ik steeds wel bedenken waarom, maar van het weekend ineens niet meer, gisteren weer. Pfff... Ik zei al: ik lijk wel zo'n jankbal uit een slechte over amerikaanse jankfilm.
Manlief snapt het niet zo goed... Denkt dat ik me te druk maak. MAAR is wel super lief voor me als ik zo verdrietig ben!
Hoe is dat bij jullie?
Liefs