<p>Op het moment niet echt actief zwanger proberen te geraken, maar ik moet toch mijn verhaal kwijt.</p><p>Na meer dan 2 jaar proberen en 2 miskramen zijn we in de zomer 2018 ouders geworden van het mooiste, makkelijkste meisje ter wereld. Onze kinderwens was altijd al 2 of 3 redelijk dicht op elkaar (want ook al 30 voordat we begonnen met proberen). Zwanger worden was niet makkelijk en omdat vriend met een burn-out kampte (nu al bijna 5 jaar) was het na de zwangerschap ook niet heel makkelijk. Ik droeg de zorg voor ons meisje nagenoeg alleen. De financiele zorg en de ruzies zorgden voor een burn-out bij mij in de zomer van 2020 waarna ik na 5 weken alweer aan het werk ging omdat de financiele angst groter woog dan mijn gezondheid.</p><p>Daarnaast heeft hij in zijn eentje besloten om niet voor een tweede te gaan voordat het beter met hem gaat. Punt, klaar. Wanneer of wat dat dan is vraag je? Geen idee, dat weet hij ook niet. Beter dan nu. </p><p>In september 2020 zag ik bij de baby-zwemgroep een mama met een dikke zwangere buik en een klein dreumesje aan de hand. Ik was bijna vergeten hoe giftig DIE jaloezie kan zijn. Dat gif dat je bijna letterlijk in je aderen voelt en je zo ontzettend nare gedachten geeft dat je jezelf niet meer herkent. Dat besproken met hem en later met de relatie therapeut. Hij zou actiever bezig gaan met zijn herstel. Uren opbouwen op zijn (therapeutische) werk. De deeldoelen (2x6 uur per week in januari en 2x8 uur per week in februari) haalt hij niet. Er zijn weken bij dat hij nog geen 3 uur per dag haalt. (Waarbij ons eerste doel is 'een vast inkomen voor hem, zodat ik één dag minder (van 5 naar 4) kan werken.</p><p>Ik zat gisteren na een knallende ruzie eens te rekenen. Wat nou (en noem de lijst van mitsen en maren maar op) MOCHTEN we proberen en ook nog succesvol zwanger raken dit jaar. Dan is ons meisje 4 jaar (als de kleine komt), gaat naar de basisschool. Uit de luiers, driftbuien, zindelijk worden. Uit de 'naar buiten staren en 10 minuten verbaast naar de sneeuw kijken. Uit de 'uitleggen welke schoentjes wel voor in de plassen springen zijn en welke niet'. Andere problemen, andere verwonderingen, andere uitdagingen... andere wereld.</p><p>Dan ben ik 37 als ik voor de 2e keer moeder wordt. Wil ik dan nog eens door die nachten van elk uur wakker/voeden/luier? Al dan niet de zorg alleen dragend? </p><p>Het antwoord op het moment is ja, maar dan wel... precies zo (gelijk zwanger, geen miskraam, makkelijke zwangerschap, net zo'n makkelijk en gezond kindje, geen twee, kindjes worden goede vrienden zoals ik met mijn zus). Dus is dat dan nog wel een ja? Of moet ik dan echt de conclusie trekken dat ik géén tweede wil. </p><p>Hoe kon ik een half jaar geleden zó jaloers zijn om een mama met tweede kindje en nu vinden 'het hoeft niet'. </p><p>Iemand ervaring of ongezouten mening 
</p>
</p>