Mijn beste vriendin en ik vertellen elkaar alles.
Echt alles. Niks is te raar.
We zijn beide in de twintig en zijn pas getrouwd met onze partners.
Als kleine meisjes dromende we al van een gezinnetje met 2 a 3 kindjes.
We hebben beide in het verleden een miskraam gehad en ik zelfs 2.
Zelf heb ik nog een dochtertje van 9. Ik was op mijn 15e moeder geworden.
Dat was behoorlijk traumatisch.
Zowel de zwangerschap als erna.
Ik ben bijna iedereen verloren behalve mijn beste vriendin.
Met 18 verbraken de vader van mijn dochter en ik onze relatie. We paste gewoon niet bij elkaar hoe erg we ons best ook deden. Te jong. Te veel gebeurt.
Er volgde voor mij de ene na de andere date of relatie.
Mijn doel bleef hetzelfde.
Ik wou graag trouwen, een gezonde leuke zwangerschap en een broertje of zusje voor mijn dochtertje.
Helaas bleek dat moeilijker te bereiken dan ik dacht.
Omdat ik nog zo jong was zagen veel mannen mij en mijn dochter als iets wat eigenlijk nooit voor een goede relatie zou zorgen.
Dat werd ook dood leuk gewoon meerdere keren gezegt.
Ze vonden mij wel leuk en sexy, maar liever niet een kind van een ander.
Iedere man beloofde dat ze niet zo zouden zijn.
Hierdoor werd ik vaak gebruikt voor een paar maanden plezier en daarna afgedankt... dit duurde zo'n 5 jaar.
Onder tussen kreeg mijn beste vriendin wel een vaste relatie van nu 7 jaar.
En ik na 5 jaar ook , dat is nu meer dan 2,5 jaar.
Ik heb altijd een vurige kinder wens gehad.
En door mijn moeilijke zwangerschap en 2 miskramen, werd het verlangen naar een fijne zwangerschap steeds groter.
Gewoon een keer zonder zoveel pijn en verdriet.
Door de babyboom tijdens corona had ik het erg moeilijk. Om me heen kreeg de een na de ander een baby of maakte vrolijk haar zwangerschap bekend.
En in een bedrijf waar de vrouwen gemiddeld 25 a 30 jaar zijn, werd letterlijk iedereen zwanger in 1,5 jaar tijd.
Mijn man wou geen kinderen, behalve zijn stiefdochter.
Het maakte mij extreem verdrietig. En bijna elke dag ging het er wel over.
Flinke ruzie en veel tranen. 24 en nooit meer zwanger worden vond ik te zwaar.
Uiteindelijk gaf hij toe. Rond 35 a 40 vond hij een mooie leeftijd.
Ik wist niet wat ik hoorde. En werd wederom verdrietig.
De kans op zwangerschap word juist veel kleiner na 35. En dan zou ik nog minimaal 10 tot 15 jaar moeten wachten.
Voor mij, ondraaglijk.
A fijn. Hij deed onderzoek naar de kans op een zwangerschap en kwam al snel tot de conclusie dat het voor onze 30 moest.
Het werd steeds beter.
Toch vond ik het moeilijk. Ondanks dat onze 2,5 jaar relatie kort is, verlang ik al 7 jaar naar een nieuw kindje.
Toen er weer collega zwanger werd, elke dag Qmusic met marieke elsinga op stond, waardoor alles over zwangerschappen ging, ik steeds meer zwangerschap verhalen moest aan horen en zwangerverlof aanvragen kreeg, hoe moeilijker het werd.
Toen werd mijn beste vriendin zwanger.
Ik juigde en was vervuld met intense blijdschap voor haar.
Toch deed ook dat pijn.
Zij wist altijd hoe graag ik ook zo willen. We spraken er namelijk al jaren over en over hoe moeilijk ik het heb met de babyboom overal en dat het mij steeds niet lukt.
Dol enthousiasme besprak mijn beste vriendin alles over haar zwangerschap met mij. En als een goede beste vriendin luisterde en steunde ik haar. Kocht kleertjes en stuurde leuke baby filmpjes.
Tijdens een etentje met mijn beste vriendin en onze partners bleef ze praten over babies en zwanger zijn. Soms ging het even over iets anders en vervolgens ging het weer over zwangerschappen.
Het werd moeilijker en moeilijker.
Toen vertelde ze ineens dat mijn nicht ook al 16 weken zwanger was. Wat ik niet wist. En al wist ik het wel. Ze weet dat ik dat soort dingen nu erg moeilijk vindt.
Eetlust weg, humeur weg. Alleen pijn bleef achter. Thuis gingen we met zijn 4e na praatten met een kop koffie, bleef het gaan over zwangerschappen. Doordat ze een babybuikje krijgt voelt ze zich dik en onzeker.
Het was mij tot ze het vertelde nog niet eens opgevallen. Vertelde dat ik zelf met 10 weken zwangerschap nog niks kon zien en dat ik het bijzonder vond dat je het bij haar al wel kon zien. Dus zij laat mij 4 foto's zien van andere zwangere vrouwen als bewijs dat het wel degelijk normaal is om een buikje te hebben met 10 weken.
Algoed ze gaan naar huis en ik blijf thuis achter met een enorm kut gevoel.
De hele avond ging het in principe over 1 ding... haar zwangerschap. Mijn man vond ook dat her er heel veel over ging. Tuurlijk begrijp ik dat ze blij en enthousiast is. Maar ze heeft hierbij 0 rekening gehouden met mijn gevoelens.
Savonds krijg ik een mental breakdown door alles stress en verdriet.
Als ik ben afgekoeld stuur ik haar een appje.
"Dat van mijn nichtje heeft mij behoorlijk van streek gemaakt. Ook vond ik dat de hele avond 80% over babies en zwangerschappen ging. En dat vond ik erg moeilijk."
Er volgende een hele reeks aan beschuldigingen. We spraken bij haar thuis af om te praten.
Ze werd raakte van streek.. Ik zou haar steeds dik hebben genoemd van wege haar buik en daarmee niet rekening gehouden hebben met haar gevoel.
Ook zou ik haar het gevoel geven dat ze niet zwanger mag zijn van mij.
Dat dat echt niet waar is kreeg ik er niet in. Dat ze zelf steeds begon over haar dikke buik en het zelfs liet zien..waardoor ik alleen maar zei, "maar iedereen weet toch dat je zwanger bent, of ik had dat zelf niet met 10 weken". Wat moest ik anders zeggen.
Ik was blijkbaar de persoon die fout zat.
Ik had haar in het restaurant moeten wijzen op dat het mij te veel werd. Ook zou ze niet veel over de zwangerschap gepraat hebben.
Ik zou het verkeerd opgevat hebben omdat ik er zo naar verlang.
Vervolgens krijg ik een mental breakdown en zette het letterlijk op het gillen zo van streek was ik. Er werd echt niet naar mij geluisterd. Ik kwam er niet tussen.
Ik wou alleen maar dat ze een klein beetje rekening zou houden met mijn gevoel door er niet iedere keer zo veel over te praten.
En niet steeds foto's van andere zwangere vrouwen te laten zien. Of te vertellen bij wie het ook gelukt is.
Heb mijn excuses aan geboden en alles werd rustig. En je raad nooit waar het gesprek daarna over ging...
Haar zwangerschap. Alweer. Zucht.
Heb ik nou iets verkeerds gedaan.
Echt alles. Niks is te raar.
We zijn beide in de twintig en zijn pas getrouwd met onze partners.
Als kleine meisjes dromende we al van een gezinnetje met 2 a 3 kindjes.
We hebben beide in het verleden een miskraam gehad en ik zelfs 2.
Zelf heb ik nog een dochtertje van 9. Ik was op mijn 15e moeder geworden.
Dat was behoorlijk traumatisch.
Zowel de zwangerschap als erna.
Ik ben bijna iedereen verloren behalve mijn beste vriendin.
Met 18 verbraken de vader van mijn dochter en ik onze relatie. We paste gewoon niet bij elkaar hoe erg we ons best ook deden. Te jong. Te veel gebeurt.
Er volgde voor mij de ene na de andere date of relatie.
Mijn doel bleef hetzelfde.
Ik wou graag trouwen, een gezonde leuke zwangerschap en een broertje of zusje voor mijn dochtertje.
Helaas bleek dat moeilijker te bereiken dan ik dacht.
Omdat ik nog zo jong was zagen veel mannen mij en mijn dochter als iets wat eigenlijk nooit voor een goede relatie zou zorgen.
Dat werd ook dood leuk gewoon meerdere keren gezegt.
Ze vonden mij wel leuk en sexy, maar liever niet een kind van een ander.
Iedere man beloofde dat ze niet zo zouden zijn.
Hierdoor werd ik vaak gebruikt voor een paar maanden plezier en daarna afgedankt... dit duurde zo'n 5 jaar.
Onder tussen kreeg mijn beste vriendin wel een vaste relatie van nu 7 jaar.
En ik na 5 jaar ook , dat is nu meer dan 2,5 jaar.
Ik heb altijd een vurige kinder wens gehad.
En door mijn moeilijke zwangerschap en 2 miskramen, werd het verlangen naar een fijne zwangerschap steeds groter.
Gewoon een keer zonder zoveel pijn en verdriet.
Door de babyboom tijdens corona had ik het erg moeilijk. Om me heen kreeg de een na de ander een baby of maakte vrolijk haar zwangerschap bekend.
En in een bedrijf waar de vrouwen gemiddeld 25 a 30 jaar zijn, werd letterlijk iedereen zwanger in 1,5 jaar tijd.
Mijn man wou geen kinderen, behalve zijn stiefdochter.
Het maakte mij extreem verdrietig. En bijna elke dag ging het er wel over.
Flinke ruzie en veel tranen. 24 en nooit meer zwanger worden vond ik te zwaar.
Uiteindelijk gaf hij toe. Rond 35 a 40 vond hij een mooie leeftijd.
Ik wist niet wat ik hoorde. En werd wederom verdrietig.
De kans op zwangerschap word juist veel kleiner na 35. En dan zou ik nog minimaal 10 tot 15 jaar moeten wachten.
Voor mij, ondraaglijk.
A fijn. Hij deed onderzoek naar de kans op een zwangerschap en kwam al snel tot de conclusie dat het voor onze 30 moest.
Het werd steeds beter.
Toch vond ik het moeilijk. Ondanks dat onze 2,5 jaar relatie kort is, verlang ik al 7 jaar naar een nieuw kindje.
Toen er weer collega zwanger werd, elke dag Qmusic met marieke elsinga op stond, waardoor alles over zwangerschappen ging, ik steeds meer zwangerschap verhalen moest aan horen en zwangerverlof aanvragen kreeg, hoe moeilijker het werd.
Toen werd mijn beste vriendin zwanger.
Ik juigde en was vervuld met intense blijdschap voor haar.
Toch deed ook dat pijn.
Zij wist altijd hoe graag ik ook zo willen. We spraken er namelijk al jaren over en over hoe moeilijk ik het heb met de babyboom overal en dat het mij steeds niet lukt.
Dol enthousiasme besprak mijn beste vriendin alles over haar zwangerschap met mij. En als een goede beste vriendin luisterde en steunde ik haar. Kocht kleertjes en stuurde leuke baby filmpjes.
Tijdens een etentje met mijn beste vriendin en onze partners bleef ze praten over babies en zwanger zijn. Soms ging het even over iets anders en vervolgens ging het weer over zwangerschappen.
Het werd moeilijker en moeilijker.
Toen vertelde ze ineens dat mijn nicht ook al 16 weken zwanger was. Wat ik niet wist. En al wist ik het wel. Ze weet dat ik dat soort dingen nu erg moeilijk vindt.
Eetlust weg, humeur weg. Alleen pijn bleef achter. Thuis gingen we met zijn 4e na praatten met een kop koffie, bleef het gaan over zwangerschappen. Doordat ze een babybuikje krijgt voelt ze zich dik en onzeker.
Het was mij tot ze het vertelde nog niet eens opgevallen. Vertelde dat ik zelf met 10 weken zwangerschap nog niks kon zien en dat ik het bijzonder vond dat je het bij haar al wel kon zien. Dus zij laat mij 4 foto's zien van andere zwangere vrouwen als bewijs dat het wel degelijk normaal is om een buikje te hebben met 10 weken.
Algoed ze gaan naar huis en ik blijf thuis achter met een enorm kut gevoel.
De hele avond ging het in principe over 1 ding... haar zwangerschap. Mijn man vond ook dat her er heel veel over ging. Tuurlijk begrijp ik dat ze blij en enthousiast is. Maar ze heeft hierbij 0 rekening gehouden met mijn gevoelens.
Savonds krijg ik een mental breakdown door alles stress en verdriet.
Als ik ben afgekoeld stuur ik haar een appje.
"Dat van mijn nichtje heeft mij behoorlijk van streek gemaakt. Ook vond ik dat de hele avond 80% over babies en zwangerschappen ging. En dat vond ik erg moeilijk."
Er volgende een hele reeks aan beschuldigingen. We spraken bij haar thuis af om te praten.
Ze werd raakte van streek.. Ik zou haar steeds dik hebben genoemd van wege haar buik en daarmee niet rekening gehouden hebben met haar gevoel.
Ook zou ik haar het gevoel geven dat ze niet zwanger mag zijn van mij.
Dat dat echt niet waar is kreeg ik er niet in. Dat ze zelf steeds begon over haar dikke buik en het zelfs liet zien..waardoor ik alleen maar zei, "maar iedereen weet toch dat je zwanger bent, of ik had dat zelf niet met 10 weken". Wat moest ik anders zeggen.
Ik was blijkbaar de persoon die fout zat.
Ik had haar in het restaurant moeten wijzen op dat het mij te veel werd. Ook zou ze niet veel over de zwangerschap gepraat hebben.
Ik zou het verkeerd opgevat hebben omdat ik er zo naar verlang.
Vervolgens krijg ik een mental breakdown en zette het letterlijk op het gillen zo van streek was ik. Er werd echt niet naar mij geluisterd. Ik kwam er niet tussen.
Ik wou alleen maar dat ze een klein beetje rekening zou houden met mijn gevoel door er niet iedere keer zo veel over te praten.
En niet steeds foto's van andere zwangere vrouwen te laten zien. Of te vertellen bij wie het ook gelukt is.
Heb mijn excuses aan geboden en alles werd rustig. En je raad nooit waar het gesprek daarna over ging...
Haar zwangerschap. Alweer. Zucht.
Heb ik nou iets verkeerds gedaan.