Bevallen in China
Angst, vertwijfeling, verbazing en onzekerheid. Ik heb het allemaal gevoeld tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. Heel anders dan bij de eerste twee zwangerschappen. Bente en Joost zijn in Nederland geboren en de geboorte van deze derde spruit zou plaatsvinden in China, na een paar maanden zwangerschap in Noorwegen en de laatste zwangerschapsloodjes in China.
Bah, wat vies
De eerste maanden in China waren angstig en onzeker. Bij alles wat ik kreeg voorgeschoteld dacht ik, kan ik dit eten? Is het niet volgespoten met gif of hormonen of, dat water is dat wel water uit een fles? En ik ontwikkelde een lichte handenwas-tic. Gelukkig werd het snel beter. Je raakt aan bepaalde dingen gewend. Bovendien woonden we inmiddels in een prachtig huis. Vanaf dat moment hadden we een Ayi, letterlijk tante, die het huishouden doet en gedeeltelijk de zorg voor de kinderen overneemt.
De artsen zaaien paniek
Een hele tijd ging het goed. Vol vertrouwen leefde ik naar de bevalling toe. Maar rond week 28 begon de verbazing en de vertwijfeling toe te slaan. De baby lag in een stuit…. Nu doen ze daar in Nederland niet zo moeilijk over met week 28, zeker niet bij een derde, maar, hier in China moest ik gelijk de week daarop terugkomen voor controle. En wat bleek, de baby was niet gedraaid. Tijd dus voor een serie Chinese grondoefeningen. Drie kussens onder de billen en “lekker†een kwartiertje liggen. Vanaf dat moment werd het steeds gekker. De uitgerekende datum (10 maart) werd plotseling verplaatst naar 3 maart. Echo’s werden beloofd door de ene en niet uitgevoerd door de andere gynaecoloog en iedere controle kwamen ze wel weer met een ander medisch snufje op de proppen. En uiteraard volgde daarop een gepeperde rekening.
Nog meer bangmakerij
In week 37 was het wederom raak. De gynaecoloog die ik toen had besloot in al haar wijsheid dat het beter was om de baby maar op te gaan wekken. Week 37 zou goed zijn, en eventueel week 38, later toch zeker niet. Toen ik heel on-Chinees vroeg waarom de baby opgewekt moest worden, zei de mevrouw doodleuk dat ze nu eenmaal 30 jaar ervaring had en dat het beter was. Totaal verslagen, in de war en boos verliet ik het ziekenhuis. Waarom had ik niet doorgevraagd, ik was boos, op mezelf en op die Chinese gynaecoloog. Na een gesprek met een vriendelijke, Nederlandse gynaecoloog bleek dat opwekken echt niet nodig was, sterker nog, het zou meer complicaties kunnen geven.
Medisch experiment
Week 39 was het weer tijd voor een zinloos medisch experiment. Ik mocht 30 minuten aan een apparaat liggen dat de hartslag en de beweging van de baby meet. Mijn buurvrouw op de compound, die ook op 10 maart was uitgerekend en ook op die dag in het ziekenhuis was, was stomverbaasd, zij hoefde dat niet. De test verliep niet helemaal vlekkeloos, want de baby bewoog niet, maar na wat zoete thee en toast was alles in orde. Uiteraard volgde er wel weer een extra gepeperde rekening.
Wat lees ik daar
In week 37 kreeg ik een kladblaadje mee, een in vieren geknipt gerecycled papiertje met op de achterkant details uit het medisch dossier van iemand, die met naam en toenaam stond genoemd. Op dat papiertje stond wanneer ik mocht bellen als de bevalling zich aankondigde. Dus toen ik op 15 maart om kwart over 6 wakker werd en mijn “slijmprop†was verloren, heb ik geheel tegen de regels in gebeld. Tijdens het bellen voelde ik de eerste wee, een kleintje. We mochten toch komen. Dus een paar minuten later stonden we aangekleed en wel in de logeerkamer, waar mijn moeder nog even wakker moest worden. “wij gaan naar het ziekenhuisâ€.
In het ziekenhuis
In de auto had ik nog wat lichte weeen. De zuster, of vroedvrouw, ze stellen zich namelijk niet even voor, die moest vaststellen hoe ver ik was, constateerde dat de baby nog niet was ingedaald en dat ik nog maar 2 cm had. Om 8 uur lag ik, na het invullen van complete boekwerken om aansprakelijkheid van het ziekenhuis te voorkomen, met een pijnlijk infuus in mijn hand weer aan dat gehate babybewegingsmeetapparaat. Nou, de weeenactiviteit die er nog over was, stopte echt volledig. Of ik zeker wist dat ik geen ruggeprik wilde. En vol ontzag keken ze me aan toen ik vertelde dat ik twee kinderen thuis had gekregen zonder ruggeprik of verdoving.
Heen en weer rennen
Ik werd getrakteerd op een ontbijtje, Arne kreeg niets, maar mocht meeprikken met mijn drie-gangen ontbijt. Geen wee meer te bekennen en nog steeds niet ingedaald en nog steeds twee centimeter. De douche biedt dan uitkomst, dus even voor negenen in mijn prive-kamer lekker onder de douche gestapt. Pfff even ontspannen….. en daar kwamen de weeen weer. Razendsnel ging alles vanaf dat moment. Ik denk dat ik 20 minuten weeen had, toen ik zei dat ik nu toch wel wilde gaan persen. En de verbazing was groot en paniek bij de zuster/vroedvrouw sloeg toe toen bleek dat ik er inderdaad wel bijna klaar voor was. Alles moest nog in orde worden gemaakt, de onderzoekstafel voor de baby, mijn bed moest nog bekleed worden met groene lakens, alle eventueel nodige medische apparatuur moest worden binnengebracht en natuurlijk moesten ook de gynaecoloog en de kinderarts komen. Maar ja, die waren bezig in de andere kamer. Die bleven op en neer rennen tussen de ene en de andere kamer.
Alle communicatie stopte
Eenmaal op dat bed, was ik er wel klaar voor. Maar mocht ik ook gaan persen? Er werd totaal niet gecommuniceerd door de twee medische dingesen die rond mijn bed liepen. Uiteindelijk begreep ik dat ik nog geen volledige ontsluiting had, dus ik heb alles braaf een tijdje weg zitten puffen. “Arne, vraag wanneer ik mag persenâ€. En het Chinese antwoord was dat dat allang mocht. G@*% had dat dan ff gezegd, dus eindelijk kon ik aan de slag. Er werd constant aan me gefriemeld daar beneden en er werden apparaten heel hard op mijn buik gedrukt, maar er werd geen woord gezegd. Wat doen ze toch steeds, ze doen me pijn, hoe ver ben ik al, doe ik het goed???? Wat zijn onze Hollandse verloskundigen dan een verademing, daarmee beval je samen. Na een paar keer vriendelijk vragen of ze wilden stoppen met dat gefrummel heb ik uiteindelijk geroepen: Get you hands off. Dat was duidelijk! En ik voelde het hoofdje staan…… gelukkig had ik dat al twee keer eerder meegemaakt. “bij de volgende wee komt het kind†zei ik tegen Arne.
Waar is de gynaecoloog
De gynaecoloog was er nog niet, of ik dus nog even een perswee kon opvangen. Nou, nee hoor. Dus floep, een uur en 7 minuten nadat ik uit de douche kwam, was Fenna geboren, om zeven over tien in de ochtend. Gelijk werd de navelstreng doorgeknipt en werd Fenna bij me weggehaald, ze zag wel een beetje blauw en gaf geen kik, maar volgens mij was alles wel in orde. Na wat onderzoeken mocht Arne als mosterd na de maaltijd nog een stompje navelstreng afknippen en toen kreeg ik onze dochter voor het eerst te zien.
Het verblijf in het ziekenhuis
De service in het ziekenhuis was ronduit geweldig. 3-gangen ontbijt, lunch en diner en ook nog een speciaal candlelight diner in het ziekenhuis samen met je partner. 5 dagen mocht ik blijven, maar ondanks het aanbod van gratis pedicures en manicures, wilde ik op de derde dag toch graag naar huis, Arne was jarig en ik vond het wel welletjes. Voordat ik het ziekenhuis verliet moest ik nog even een document tekenen. Daarin stond dat ik 6 weken niet onder de douche mocht en 6 weken geen sex mag hebben. Toen ik grapte dat je dat document beter door Arne kon laten ondertekenen, kon er eigenlijk niemand om lachen…..
Bevallen in China
Angst, vertwijfeling, verbazing en onzekerheid. Ik heb het allemaal gevoeld tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. Heel anders dan bij de eerste twee zwangerschappen. Bente en Joost zijn in Nederland geboren en de geboorte van deze derde spruit zou plaatsvinden in China, na een paar maanden zwangerschap in Noorwegen en de laatste zwangerschapsloodjes in China.
Bah, wat vies
De eerste maanden in China waren angstig en onzeker. Bij alles wat ik kreeg voorgeschoteld dacht ik, kan ik dit eten? Is het niet volgespoten met gif of hormonen of, dat water is dat wel water uit een fles? En ik ontwikkelde een lichte handenwas-tic. Gelukkig werd het snel beter. Je raakt aan bepaalde dingen gewend. Bovendien woonden we inmiddels in een prachtig huis. Vanaf dat moment hadden we een Ayi, letterlijk tante, die het huishouden doet en gedeeltelijk de zorg voor de kinderen overneemt.
De artsen zaaien paniek
Een hele tijd ging het goed. Vol vertrouwen leefde ik naar de bevalling toe. Maar rond week 28 begon de verbazing en de vertwijfeling toe te slaan. De baby lag in een stuit…. Nu doen ze daar in Nederland niet zo moeilijk over met week 28, zeker niet bij een derde, maar, hier in China moest ik gelijk de week daarop terugkomen voor controle. En wat bleek, de baby was niet gedraaid. Tijd dus voor een serie Chinese grondoefeningen. Drie kussens onder de billen en “lekker†een kwartiertje liggen. Vanaf dat moment werd het steeds gekker. De uitgerekende datum (10 maart) werd plotseling verplaatst naar 3 maart. Echo’s werden beloofd door de ene en niet uitgevoerd door de andere gynaecoloog en iedere controle kwamen ze wel weer met een ander medisch snufje op de proppen. En uiteraard volgde daarop een gepeperde rekening.
Nog meer bangmakerij
In week 37 was het wederom raak. De gynaecoloog die ik toen had besloot in al haar wijsheid dat het beter was om de baby maar op te gaan wekken. Week 37 zou goed zijn, en eventueel week 38, later toch zeker niet. Toen ik heel on-Chinees vroeg waarom de baby opgewekt moest worden, zei de mevrouw doodleuk dat ze nu eenmaal 30 jaar ervaring had en dat het beter was. Totaal verslagen, in de war en boos verliet ik het ziekenhuis. Waarom had ik niet doorgevraagd, ik was boos, op mezelf en op die Chinese gynaecoloog. Na een gesprek met een vriendelijke, Nederlandse gynaecoloog bleek dat opwekken echt niet nodig was, sterker nog, het zou meer complicaties kunnen geven.
Medisch experiment
Week 39 was het weer tijd voor een zinloos medisch experiment. Ik mocht 30 minuten aan een apparaat liggen dat de hartslag en de beweging van de baby meet. Mijn buurvrouw op de compound, die ook op 10 maart was uitgerekend en ook op die dag in het ziekenhuis was, was stomverbaasd, zij hoefde dat niet. De test verliep niet helemaal vlekkeloos, want de baby bewoog niet, maar na wat zoete thee en toast was alles in orde. Uiteraard volgde er wel weer een extra gepeperde rekening.
Wat lees ik daar
In week 37 kreeg ik een kladblaadje mee, een in vieren geknipt gerecycled papiertje met op de achterkant details uit het medisch dossier van iemand, die met naam en toenaam stond genoemd. Op dat papiertje stond wanneer ik mocht bellen als de bevalling zich aankondigde. Dus toen ik op 15 maart om kwart over 6 wakker werd en mijn “slijmprop†was verloren, heb ik geheel tegen de regels in gebeld. Tijdens het bellen voelde ik de eerste wee, een kleintje. We mochten toch komen. Dus een paar minuten later stonden we aangekleed en wel in de logeerkamer, waar mijn moeder nog even wakker moest worden. “wij gaan naar het ziekenhuisâ€.
In het ziekenhuis
In de auto had ik nog wat lichte weeen. De zuster, of vroedvrouw, ze stellen zich namelijk niet even voor, die moest vaststellen hoe ver ik was, constateerde dat de baby nog niet was ingedaald en dat ik nog maar 2 cm had. Om 8 uur lag ik, na het invullen van complete boekwerken om aansprakelijkheid van het ziekenhuis te voorkomen, met een pijnlijk infuus in mijn hand weer aan dat gehate babybewegingsmeetapparaat. Nou, de weeenactiviteit die er nog over was, stopte echt volledig. Of ik zeker wist dat ik geen ruggeprik wilde. En vol ontzag keken ze me aan toen ik vertelde dat ik twee kinderen thuis had gekregen zonder ruggeprik of verdoving.
Heen en weer rennen
Ik werd getrakteerd op een ontbijtje, Arne kreeg niets, maar mocht meeprikken met mijn drie-gangen ontbijt. Geen wee meer te bekennen en nog steeds niet ingedaald en nog steeds twee centimeter. De douche biedt dan uitkomst, dus even voor negenen in mijn prive-kamer lekker onder de douche gestapt. Pfff even ontspannen….. en daar kwamen de weeen weer. Razendsnel ging alles vanaf dat moment. Ik denk dat ik 20 minuten weeen had, toen ik zei dat ik nu toch wel wilde gaan persen. En de verbazing was groot en paniek bij de zuster/vroedvrouw sloeg toe toen bleek dat ik er inderdaad wel bijna klaar voor was. Alles moest nog in orde worden gemaakt, de onderzoekstafel voor de baby, mijn bed moest nog bekleed worden met groene lakens, alle eventueel nodige medische apparatuur moest worden binnengebracht en natuurlijk moesten ook de gynaecoloog en de kinderarts komen. Maar ja, die waren bezig in de andere kamer. Die bleven op en neer rennen tussen de ene en de andere kamer.
Alle communicatie stopte
Eenmaal op dat bed, was ik er wel klaar voor. Maar mocht ik ook gaan persen? Er werd totaal niet gecommuniceerd door de twee medische dingesen die rond mijn bed liepen. Uiteindelijk begreep ik dat ik nog geen volledige ontsluiting had, dus ik heb alles braaf een tijdje weg zitten puffen. “Arne, vraag wanneer ik mag persenâ€. En het Chinese antwoord was dat dat allang mocht. G@*% had dat dan ff gezegd, dus eindelijk kon ik aan de slag. Er werd constant aan me gefriemeld daar beneden en er werden apparaten heel hard op mijn buik gedrukt, maar er werd geen woord gezegd. Wat doen ze toch steeds, ze doen me pijn, hoe ver ben ik al, doe ik het goed???? Wat zijn onze Hollandse verloskundigen dan een verademing, daarmee beval je samen. Na een paar keer vriendelijk vragen of ze wilden stoppen met dat gefrummel heb ik uiteindelijk geroepen: Get you hands off. Dat was duidelijk! En ik voelde het hoofdje staan…… gelukkig had ik dat al twee keer eerder meegemaakt. “bij de volgende wee komt het kind†zei ik tegen Arne.
Waar is de gynaecoloog
De gynaecoloog was er nog niet, of ik dus nog even een perswee kon opvangen. Nou, nee hoor. Dus floep, een uur en 7 minuten nadat ik uit de douche kwam, was Fenna geboren, om zeven over tien in de ochtend. Gelijk werd de navelstreng doorgeknipt en werd Fenna bij me weggehaald, ze zag wel een beetje blauw en gaf geen kik, maar volgens mij was alles wel in orde. Na wat onderzoeken mocht Arne als mosterd na de maaltijd nog een stompje navelstreng afknippen en toen kreeg ik onze dochter voor het eerst te zien.
Het verblijf in het ziekenhuis
De service in het ziekenhuis was ronduit geweldig. 3-gangen ontbijt, lunch en diner en ook nog een speciaal candlelight diner in het ziekenhuis samen met je partner. 5 dagen mocht ik blijven, maar ondanks het aanbod van gratis pedicures en manicures, wilde ik op de derde dag toch graag naar huis, Arne was jarig en ik vond het wel welletjes. Voordat ik het ziekenhuis verliet moest ik nog even een document tekenen. Daarin stond dat ik 6 weken niet onder de douche mocht en 6 weken geen sex mag hebben. Toen ik grapte dat je dat document beter door Arne kon laten ondertekenen, kon er eigenlijk niemand om lachen…..
Angst, vertwijfeling, verbazing en onzekerheid. Ik heb het allemaal gevoeld tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. Heel anders dan bij de eerste twee zwangerschappen. Bente en Joost zijn in Nederland geboren en de geboorte van deze derde spruit zou plaatsvinden in China, na een paar maanden zwangerschap in Noorwegen en de laatste zwangerschapsloodjes in China.
Bah, wat vies
De eerste maanden in China waren angstig en onzeker. Bij alles wat ik kreeg voorgeschoteld dacht ik, kan ik dit eten? Is het niet volgespoten met gif of hormonen of, dat water is dat wel water uit een fles? En ik ontwikkelde een lichte handenwas-tic. Gelukkig werd het snel beter. Je raakt aan bepaalde dingen gewend. Bovendien woonden we inmiddels in een prachtig huis. Vanaf dat moment hadden we een Ayi, letterlijk tante, die het huishouden doet en gedeeltelijk de zorg voor de kinderen overneemt.
De artsen zaaien paniek
Een hele tijd ging het goed. Vol vertrouwen leefde ik naar de bevalling toe. Maar rond week 28 begon de verbazing en de vertwijfeling toe te slaan. De baby lag in een stuit…. Nu doen ze daar in Nederland niet zo moeilijk over met week 28, zeker niet bij een derde, maar, hier in China moest ik gelijk de week daarop terugkomen voor controle. En wat bleek, de baby was niet gedraaid. Tijd dus voor een serie Chinese grondoefeningen. Drie kussens onder de billen en “lekker†een kwartiertje liggen. Vanaf dat moment werd het steeds gekker. De uitgerekende datum (10 maart) werd plotseling verplaatst naar 3 maart. Echo’s werden beloofd door de ene en niet uitgevoerd door de andere gynaecoloog en iedere controle kwamen ze wel weer met een ander medisch snufje op de proppen. En uiteraard volgde daarop een gepeperde rekening.
Nog meer bangmakerij
In week 37 was het wederom raak. De gynaecoloog die ik toen had besloot in al haar wijsheid dat het beter was om de baby maar op te gaan wekken. Week 37 zou goed zijn, en eventueel week 38, later toch zeker niet. Toen ik heel on-Chinees vroeg waarom de baby opgewekt moest worden, zei de mevrouw doodleuk dat ze nu eenmaal 30 jaar ervaring had en dat het beter was. Totaal verslagen, in de war en boos verliet ik het ziekenhuis. Waarom had ik niet doorgevraagd, ik was boos, op mezelf en op die Chinese gynaecoloog. Na een gesprek met een vriendelijke, Nederlandse gynaecoloog bleek dat opwekken echt niet nodig was, sterker nog, het zou meer complicaties kunnen geven.
Medisch experiment
Week 39 was het weer tijd voor een zinloos medisch experiment. Ik mocht 30 minuten aan een apparaat liggen dat de hartslag en de beweging van de baby meet. Mijn buurvrouw op de compound, die ook op 10 maart was uitgerekend en ook op die dag in het ziekenhuis was, was stomverbaasd, zij hoefde dat niet. De test verliep niet helemaal vlekkeloos, want de baby bewoog niet, maar na wat zoete thee en toast was alles in orde. Uiteraard volgde er wel weer een extra gepeperde rekening.
Wat lees ik daar
In week 37 kreeg ik een kladblaadje mee, een in vieren geknipt gerecycled papiertje met op de achterkant details uit het medisch dossier van iemand, die met naam en toenaam stond genoemd. Op dat papiertje stond wanneer ik mocht bellen als de bevalling zich aankondigde. Dus toen ik op 15 maart om kwart over 6 wakker werd en mijn “slijmprop†was verloren, heb ik geheel tegen de regels in gebeld. Tijdens het bellen voelde ik de eerste wee, een kleintje. We mochten toch komen. Dus een paar minuten later stonden we aangekleed en wel in de logeerkamer, waar mijn moeder nog even wakker moest worden. “wij gaan naar het ziekenhuisâ€.
In het ziekenhuis
In de auto had ik nog wat lichte weeen. De zuster, of vroedvrouw, ze stellen zich namelijk niet even voor, die moest vaststellen hoe ver ik was, constateerde dat de baby nog niet was ingedaald en dat ik nog maar 2 cm had. Om 8 uur lag ik, na het invullen van complete boekwerken om aansprakelijkheid van het ziekenhuis te voorkomen, met een pijnlijk infuus in mijn hand weer aan dat gehate babybewegingsmeetapparaat. Nou, de weeenactiviteit die er nog over was, stopte echt volledig. Of ik zeker wist dat ik geen ruggeprik wilde. En vol ontzag keken ze me aan toen ik vertelde dat ik twee kinderen thuis had gekregen zonder ruggeprik of verdoving.
Heen en weer rennen
Ik werd getrakteerd op een ontbijtje, Arne kreeg niets, maar mocht meeprikken met mijn drie-gangen ontbijt. Geen wee meer te bekennen en nog steeds niet ingedaald en nog steeds twee centimeter. De douche biedt dan uitkomst, dus even voor negenen in mijn prive-kamer lekker onder de douche gestapt. Pfff even ontspannen….. en daar kwamen de weeen weer. Razendsnel ging alles vanaf dat moment. Ik denk dat ik 20 minuten weeen had, toen ik zei dat ik nu toch wel wilde gaan persen. En de verbazing was groot en paniek bij de zuster/vroedvrouw sloeg toe toen bleek dat ik er inderdaad wel bijna klaar voor was. Alles moest nog in orde worden gemaakt, de onderzoekstafel voor de baby, mijn bed moest nog bekleed worden met groene lakens, alle eventueel nodige medische apparatuur moest worden binnengebracht en natuurlijk moesten ook de gynaecoloog en de kinderarts komen. Maar ja, die waren bezig in de andere kamer. Die bleven op en neer rennen tussen de ene en de andere kamer.
Alle communicatie stopte
Eenmaal op dat bed, was ik er wel klaar voor. Maar mocht ik ook gaan persen? Er werd totaal niet gecommuniceerd door de twee medische dingesen die rond mijn bed liepen. Uiteindelijk begreep ik dat ik nog geen volledige ontsluiting had, dus ik heb alles braaf een tijdje weg zitten puffen. “Arne, vraag wanneer ik mag persenâ€. En het Chinese antwoord was dat dat allang mocht. G@*% had dat dan ff gezegd, dus eindelijk kon ik aan de slag. Er werd constant aan me gefriemeld daar beneden en er werden apparaten heel hard op mijn buik gedrukt, maar er werd geen woord gezegd. Wat doen ze toch steeds, ze doen me pijn, hoe ver ben ik al, doe ik het goed???? Wat zijn onze Hollandse verloskundigen dan een verademing, daarmee beval je samen. Na een paar keer vriendelijk vragen of ze wilden stoppen met dat gefrummel heb ik uiteindelijk geroepen: Get you hands off. Dat was duidelijk! En ik voelde het hoofdje staan…… gelukkig had ik dat al twee keer eerder meegemaakt. “bij de volgende wee komt het kind†zei ik tegen Arne.
Waar is de gynaecoloog
De gynaecoloog was er nog niet, of ik dus nog even een perswee kon opvangen. Nou, nee hoor. Dus floep, een uur en 7 minuten nadat ik uit de douche kwam, was Fenna geboren, om zeven over tien in de ochtend. Gelijk werd de navelstreng doorgeknipt en werd Fenna bij me weggehaald, ze zag wel een beetje blauw en gaf geen kik, maar volgens mij was alles wel in orde. Na wat onderzoeken mocht Arne als mosterd na de maaltijd nog een stompje navelstreng afknippen en toen kreeg ik onze dochter voor het eerst te zien.
Het verblijf in het ziekenhuis
De service in het ziekenhuis was ronduit geweldig. 3-gangen ontbijt, lunch en diner en ook nog een speciaal candlelight diner in het ziekenhuis samen met je partner. 5 dagen mocht ik blijven, maar ondanks het aanbod van gratis pedicures en manicures, wilde ik op de derde dag toch graag naar huis, Arne was jarig en ik vond het wel welletjes. Voordat ik het ziekenhuis verliet moest ik nog even een document tekenen. Daarin stond dat ik 6 weken niet onder de douche mocht en 6 weken geen sex mag hebben. Toen ik grapte dat je dat document beter door Arne kon laten ondertekenen, kon er eigenlijk niemand om lachen…..
Bevallen in China
Angst, vertwijfeling, verbazing en onzekerheid. Ik heb het allemaal gevoeld tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. Heel anders dan bij de eerste twee zwangerschappen. Bente en Joost zijn in Nederland geboren en de geboorte van deze derde spruit zou plaatsvinden in China, na een paar maanden zwangerschap in Noorwegen en de laatste zwangerschapsloodjes in China.
Bah, wat vies
De eerste maanden in China waren angstig en onzeker. Bij alles wat ik kreeg voorgeschoteld dacht ik, kan ik dit eten? Is het niet volgespoten met gif of hormonen of, dat water is dat wel water uit een fles? En ik ontwikkelde een lichte handenwas-tic. Gelukkig werd het snel beter. Je raakt aan bepaalde dingen gewend. Bovendien woonden we inmiddels in een prachtig huis. Vanaf dat moment hadden we een Ayi, letterlijk tante, die het huishouden doet en gedeeltelijk de zorg voor de kinderen overneemt.
De artsen zaaien paniek
Een hele tijd ging het goed. Vol vertrouwen leefde ik naar de bevalling toe. Maar rond week 28 begon de verbazing en de vertwijfeling toe te slaan. De baby lag in een stuit…. Nu doen ze daar in Nederland niet zo moeilijk over met week 28, zeker niet bij een derde, maar, hier in China moest ik gelijk de week daarop terugkomen voor controle. En wat bleek, de baby was niet gedraaid. Tijd dus voor een serie Chinese grondoefeningen. Drie kussens onder de billen en “lekker†een kwartiertje liggen. Vanaf dat moment werd het steeds gekker. De uitgerekende datum (10 maart) werd plotseling verplaatst naar 3 maart. Echo’s werden beloofd door de ene en niet uitgevoerd door de andere gynaecoloog en iedere controle kwamen ze wel weer met een ander medisch snufje op de proppen. En uiteraard volgde daarop een gepeperde rekening.
Nog meer bangmakerij
In week 37 was het wederom raak. De gynaecoloog die ik toen had besloot in al haar wijsheid dat het beter was om de baby maar op te gaan wekken. Week 37 zou goed zijn, en eventueel week 38, later toch zeker niet. Toen ik heel on-Chinees vroeg waarom de baby opgewekt moest worden, zei de mevrouw doodleuk dat ze nu eenmaal 30 jaar ervaring had en dat het beter was. Totaal verslagen, in de war en boos verliet ik het ziekenhuis. Waarom had ik niet doorgevraagd, ik was boos, op mezelf en op die Chinese gynaecoloog. Na een gesprek met een vriendelijke, Nederlandse gynaecoloog bleek dat opwekken echt niet nodig was, sterker nog, het zou meer complicaties kunnen geven.
Medisch experiment
Week 39 was het weer tijd voor een zinloos medisch experiment. Ik mocht 30 minuten aan een apparaat liggen dat de hartslag en de beweging van de baby meet. Mijn buurvrouw op de compound, die ook op 10 maart was uitgerekend en ook op die dag in het ziekenhuis was, was stomverbaasd, zij hoefde dat niet. De test verliep niet helemaal vlekkeloos, want de baby bewoog niet, maar na wat zoete thee en toast was alles in orde. Uiteraard volgde er wel weer een extra gepeperde rekening.
Wat lees ik daar
In week 37 kreeg ik een kladblaadje mee, een in vieren geknipt gerecycled papiertje met op de achterkant details uit het medisch dossier van iemand, die met naam en toenaam stond genoemd. Op dat papiertje stond wanneer ik mocht bellen als de bevalling zich aankondigde. Dus toen ik op 15 maart om kwart over 6 wakker werd en mijn “slijmprop†was verloren, heb ik geheel tegen de regels in gebeld. Tijdens het bellen voelde ik de eerste wee, een kleintje. We mochten toch komen. Dus een paar minuten later stonden we aangekleed en wel in de logeerkamer, waar mijn moeder nog even wakker moest worden. “wij gaan naar het ziekenhuisâ€.
In het ziekenhuis
In de auto had ik nog wat lichte weeen. De zuster, of vroedvrouw, ze stellen zich namelijk niet even voor, die moest vaststellen hoe ver ik was, constateerde dat de baby nog niet was ingedaald en dat ik nog maar 2 cm had. Om 8 uur lag ik, na het invullen van complete boekwerken om aansprakelijkheid van het ziekenhuis te voorkomen, met een pijnlijk infuus in mijn hand weer aan dat gehate babybewegingsmeetapparaat. Nou, de weeenactiviteit die er nog over was, stopte echt volledig. Of ik zeker wist dat ik geen ruggeprik wilde. En vol ontzag keken ze me aan toen ik vertelde dat ik twee kinderen thuis had gekregen zonder ruggeprik of verdoving.
Heen en weer rennen
Ik werd getrakteerd op een ontbijtje, Arne kreeg niets, maar mocht meeprikken met mijn drie-gangen ontbijt. Geen wee meer te bekennen en nog steeds niet ingedaald en nog steeds twee centimeter. De douche biedt dan uitkomst, dus even voor negenen in mijn prive-kamer lekker onder de douche gestapt. Pfff even ontspannen….. en daar kwamen de weeen weer. Razendsnel ging alles vanaf dat moment. Ik denk dat ik 20 minuten weeen had, toen ik zei dat ik nu toch wel wilde gaan persen. En de verbazing was groot en paniek bij de zuster/vroedvrouw sloeg toe toen bleek dat ik er inderdaad wel bijna klaar voor was. Alles moest nog in orde worden gemaakt, de onderzoekstafel voor de baby, mijn bed moest nog bekleed worden met groene lakens, alle eventueel nodige medische apparatuur moest worden binnengebracht en natuurlijk moesten ook de gynaecoloog en de kinderarts komen. Maar ja, die waren bezig in de andere kamer. Die bleven op en neer rennen tussen de ene en de andere kamer.
Alle communicatie stopte
Eenmaal op dat bed, was ik er wel klaar voor. Maar mocht ik ook gaan persen? Er werd totaal niet gecommuniceerd door de twee medische dingesen die rond mijn bed liepen. Uiteindelijk begreep ik dat ik nog geen volledige ontsluiting had, dus ik heb alles braaf een tijdje weg zitten puffen. “Arne, vraag wanneer ik mag persenâ€. En het Chinese antwoord was dat dat allang mocht. G@*% had dat dan ff gezegd, dus eindelijk kon ik aan de slag. Er werd constant aan me gefriemeld daar beneden en er werden apparaten heel hard op mijn buik gedrukt, maar er werd geen woord gezegd. Wat doen ze toch steeds, ze doen me pijn, hoe ver ben ik al, doe ik het goed???? Wat zijn onze Hollandse verloskundigen dan een verademing, daarmee beval je samen. Na een paar keer vriendelijk vragen of ze wilden stoppen met dat gefrummel heb ik uiteindelijk geroepen: Get you hands off. Dat was duidelijk! En ik voelde het hoofdje staan…… gelukkig had ik dat al twee keer eerder meegemaakt. “bij de volgende wee komt het kind†zei ik tegen Arne.
Waar is de gynaecoloog
De gynaecoloog was er nog niet, of ik dus nog even een perswee kon opvangen. Nou, nee hoor. Dus floep, een uur en 7 minuten nadat ik uit de douche kwam, was Fenna geboren, om zeven over tien in de ochtend. Gelijk werd de navelstreng doorgeknipt en werd Fenna bij me weggehaald, ze zag wel een beetje blauw en gaf geen kik, maar volgens mij was alles wel in orde. Na wat onderzoeken mocht Arne als mosterd na de maaltijd nog een stompje navelstreng afknippen en toen kreeg ik onze dochter voor het eerst te zien.
Het verblijf in het ziekenhuis
De service in het ziekenhuis was ronduit geweldig. 3-gangen ontbijt, lunch en diner en ook nog een speciaal candlelight diner in het ziekenhuis samen met je partner. 5 dagen mocht ik blijven, maar ondanks het aanbod van gratis pedicures en manicures, wilde ik op de derde dag toch graag naar huis, Arne was jarig en ik vond het wel welletjes. Voordat ik het ziekenhuis verliet moest ik nog even een document tekenen. Daarin stond dat ik 6 weken niet onder de douche mocht en 6 weken geen sex mag hebben. Toen ik grapte dat je dat document beter door Arne kon laten ondertekenen, kon er eigenlijk niemand om lachen…..