Hi iedereen,
Het is nu bijna 2 jaar geleden dat ik bevallen ben van mijn jongste zoontje in Jeruzalem op Jom Kippoer (grote verzoendag). Ik ben nu 36 weken zwanger van de derde en verwacht ons derde kindje dus wederom vlak bij Jom Kippoer.
Ik ben heel benieuwd of iemand anders net zo'n krankzinnig bevallingsverhaal heeft als ik.....
De geboorte van mijn zoontje.... de heiligste dag van het jaar.
Jeruzalem 01-10-2006 Jom Kippoer...
Het is de avond van Jom Kippoer (grote verzoendag), de heiligste dag van het jaar voor het Joodse volk. Het is een vasten dag dus mag er 25 uur niet gegeten en gedronken worden , mijn man heeft het nog iets moeilijker omdat het zijn gewoonte is om ook niet te spreken.
Voor hij naar de synagoge vertrekt grapt hij nog even: "Niet stiekem bevallen als ik weg ben hoor".
Ik lach erom en omdat ik bijzonder moe ben en me niet zo lekker voel zet ik mijn zoontje in de box met wat koekjes en melk en ga zelf op bed liggen. Al gauw vallen we beide in slaap. Ongeveer 2 uur later wordt ik weer wakker, ik voel me nog steeds niet lekker en ga even naar het toilet. Mijn zoontje ligt in de box te slapen en ik besluit toch maar weer op bed te gaan liggen.
Om 19:25 komt mijn man terug uit de synagoge ik sta in de deuropening van de slaapkamer en zeg tegen hem: "T zou wel eens vanavond kunnen worden, ik voel me zo raar" Met gebaren vraagt hij of hij zijn zwijgen moet breken, ik zeg hem dat dat nog niet nodig is. Ik loop richting badkamer en zonder enige aankondiging breken mijn vliezen. Ik vraag mijn man onmiddellijk handdoeken te halen. Met de handdoeken ga ik weer op bed liggen terwijl de rest van het water langzaam gesijpeld. mijn man is ondertussen terug gerend naar de synagoge waar mijn gynaecoloog (ook een vriend van ons) nog is. Samen komen ze in razend tempo naar huis. De haast is noodzakelijk omdat we een razend snelle bevalling verwachten. Het vreemde is dat ik nog steeds geen weeën voel. Toch wil de gynaecoloog dat we onmiddellijk naar het ziekenhuis gaan.
Mijn man belt het taxi bedrijf waar we een deal me hebben dat we ze kunnen bellen op Jom Kippur, ze hebben alleen Arabische chauffeurs, daar het voor Joden verboden is op Jom Kippur te rijden. De taxi is er vrij snel ondanks dat er maar twee rijden in heel Jerusalem. Maar de taxichauffeur is kennelijk erg hebberig want hij wil nu meer dan 1000sh (+-250euro) hebben voor een ritje wat normaal ongeveer 35sh kost. Met die medeling kwam mijn man weer binnengestormd, ik ben doodkalm en zeg m dat ie mag zeggen de de chauffeur t in zn ..... steekt. Inmiddels zijn de weeën op gang en komen ze keurig om de 2 a 3 minuten.
We besluiten de ambulance te bellen die komt pas rond 20:40 en weigert in eerste instantie om mijn man en ons zoontje mee te nemen. Maar omdat ik weiger mee te gaan zonder mijn zoontje en man mogen ze uiteindelijk toch mee.
Na een zeer oncomfortabele rit in een soort jeepachtige ambulance zonder shockbrekers op een veel te smalle brancard over opgebroken wegen, komen we eindelijk aan in een leeg ziekenhuis.
Rond 21:00 uur lopen de kraamafdeling op, er is niemand te bekennen ongeveer 20 minuten later komt er iemand kijken. Ik zeg dat ik moet bevallen en onmiddellijk wordt mijn man weggestuurd. Geen baby's op de kraamfadeling ! Ik bedenkt een hele flauwe opmerking maar laat hem achterwege. Ik loop de gang op waar mijn man met een boos gezicht zit, ik stel voor om toch maar de doela (birthcoach) te bellen, zodat ze om beurten op ons zoontje kunnen passen. Ik moet aan de monitor en daar lig ik dan in mn uppie 40 minuten lang. Eindelijk komt er een arts die met grof geweld vast stelt dat ik 5 cm ontsluiting heb. "Ga maar ff een uurtje lopen" is de mededeling. Ik kijk hem vol ongeloof aan maar hij is serieus. Gelukkis is de doula er en mijn man en ik lopen een stukje door de gang, de weeën komen om de minuut en zijn bijna niet op te vangen. Aan het einde van de gang worden ze onhoudbaar en zeg ik dat we nu echt terug moeten lopen naar de kraamafdeling.
Eenmaal binnen snauwt een van de verloskundigen dat er over 45 minuten een kraamkamer vrij komt. Ik vraag of ze een grapje maakt maar ze is serieus. De weeën komen nu als een storm achterelkaar en ik sta in de gang te wachten op een bed. Het word onhoudbaar en ik voel dat ik nu echt ga bevallen het is nu 22:10 ik loop zelf terug naar de tafel waar ze monitor staat. Ik besluit daarop te gaan liggen. Om 22:15 word het onmogelijk en voel ik de baby zakken.
Ik schreeuw t hele ziekenhuis bijelkaar van pijn en woede mijn man hoort mij kennelijk op de gang en duwt de deur een stukje open, langs het gordijn zie ik twee beteuterde koppies. Een van mijn man die graag bij de bevalling wil zijn, en een van mijn zoontje die verbaasd is dat zijn mamma harden kan gillen dan hijzelf.
Het is verboden voor mannen om op de gang te komen waar ik nu lig, dus is het aan mijn doula om mij te steunen. Ik baal als een stekker.
Om 22:25 komt er een verloskundige die snauwt dat ik niet op deze tafel mag bevallen en maar gewoon moet wachten. Ze onderzoekt me en komt tot de brillante conclusie 9,5 cm ontsluiting. Ik moet van de tafel af lopen nog altijd met een weeënstorm naar de bevallingskamer die nu toch ineens klaar blijkt te zijn.
Heel even blijft de doula erbij en dan rent ze snel naar de gang om met mijn man te wisselen. Die stormt de kamer in om na twee keer persen zijn zoontje geboren te zien worden. Om 22:30 wordt mijn zoontje op mn buik gelegd, nou ja, op de doeken die mn buik bedekken. Maar hij ademt niet, de verloskundige is al wat anders gaan doen. Dus mijn man ik en ik roepen haar weer terug. Onmiddellijk wordt hij naar de intensive care gereden en mogen noch mijn man noch ik mee. De placenta is nog steeds niet geboren, dus begint de verloskundige vrolijk aan de navelstreng te trekken.
Ik schop haar letterlijk weg. Na flink wat persen komt de placenta er dan toch uit.
Mijn man gaat naar huis met ons oudste zoontje omdat die nu toch wel erg moe is en ik blijf achter met de doula. In de tussentijd heb ik een infuus in mn arm met "keukenzout", maar zowel de doula als ik vinden het raar dat "keukenzout" zware naweeën veroorzaakt. Nadat we de zak hebben omgedraaid komen we tot de conclusie dat er op de andere kant pitocine staat.
Een uur later is het infuus leeg en lig ik nog steeds met alleen de doula op de kamer in de rommel van de bevalling. We besluiten samen om de rommel op te ruimen en ik ga me wat verfrissen in de badkamer. (het infuus heb ik er zelf uitgetrokken) Eindelijk als zowel ik en het bed schoon zijn komt de verloskundige, ze checkt even snel, gelukkig niet ingescheurd. Ze brengt me naar een kamer, douwt wat lakens in mn handen met de mededeling dat ik mn bed op moet maken en weg is ze weer. De doula gaat naar huis en ik besluit de intensive care te gaan zoeken....
Om 05:45 halen ze mn zoontje van de beademing en gaat hij gelukkig zelf ademen. Na twee dagen mogen we naar huis, gelukkig heeft hij er weinig aan overgehouden. Alleen een gebroken sleutelbeentje van de speedbevalling.
We zijn nu bijna 2 jaar verder en het gaat goed met ons beiden. Ik zal mijn bijzondere en onaangename ervaring in een toch wel duidelijk Midden Oosters land nooit vergeten.
Greetz
Daniella