<p>Lieve allemaal</p><p>27 december ben ik bevallen van ons engeltje, zoontje en broertje Mikail☆ zijn hartje was gestopt met kloppen in mijn buik. Een bevallen wat vooral mentaal zwaar was, een mini mensje uitgeperst wat helemaal af was maar zo klein.. Ik vroeg mij af of er meer mamas zijn die dit hebben meegemaakt en ook hoe zij zich voelden. Ik heb vaak het gevoel alsof er niks is gebeurd, ik niet zwanger ben geweest, niet ben bevallen en geen afscheid is geweest.. Een vriendin vertelde me dat ik open moet staan voor wat ik voel, maar ik weet niet hoe ik dit dan moet doen ik weet gewoon niet hoe ik me voel. Ben vooral moe, heel erg moe.. Volgende week wil ik, denk ik, weer beginnen met werken want thuis komen de muren op me af op het moment dat ik alleen ben. Geen idee hoe dit zal gaan maar ik wil het wel proberen.. </p><p>We praten er thuis wel veel over, vooral ons dochtertje, 6 jaar, heeft haar verdrietige momenten. We hebben Mikail mogen begraven op de begraafplaats dichtbij huis, een pijnlijk maar mooi afscheid met familie en vrienden om ons heen.. l</p><p>Ik heb voor mijn werk destijds cursussen gehad wtb rouwverwerking bij kinderen, daar denk ik nog vaak aan. En gebruik zeker veel hieruit naar mijn kinderen toe. Zij geven mij ook echt wel de kracht om door te gaan.. maar hoe ik me verder voel.. geen idee ☆</p>