Lange verhaal maar ik wil even wat van me afschrijven.
Wat waren we blij dat ik eindelijk na 6 miskramen zwanger was. Alles liep goed, ik voelde me op wat lichte kwaaltjes na super goed. De kleine bleef zitten en groeide goed. Na de 13 weken echo kon ik adem halen want ik was nog nooit zover gekomen. Met 16 weken begon ik de kleine zachtjes te voelen en kreeg langzaam aan een buikje, foto gemaakt en gestuurd naar mijn zussen en vriend. 16 juli was alles nog goed. Optijd naar bed gegaan, maar ik sliep wat onrustig. Dit leek echter mijn kwaaltje te zijn dus niks aan de hand. Ik werd enkele uren later wakker met de veronderstelling dat ik te laat was voor de wc. Want eenmaal op de wc moest ik extreem veel plassen. Uur erna hetzelfde, ik maakte mijn vriend wakker en hij stelde me gerust dus hup weer slapen. De derde keer moest ik hollen naar de wc. Die ik net aan haalde.
Uit paniek toch maar de vk gebeld en zij was er met 20 minuten. Ik bleek geen ontsluiting te hebben maar begon wel bloed te verliezen. Na contact met het ziekenhuis te hebben daar naar toe.
Op de afdeling werd duidelijk op de echo dat al mijn vruchtwater weg was. Er kwam een gynaecoloog bij om te vertellen wat we konden verwachten. Vroeggeboorte of als ik vruchtwater aan zou maken hoe hij er dan uit zou komen. Met alle gevolgen van dien. En hier moesten wij alvast overna gaan denken. Dit was echter niet nodig. Want 24 uur later begon de bevalling. Ik ben bevallen van een zoon. De lieve vk had onze zoon na het afspoelen in een bakje met water gelegd, zo konden we hem even zien. Dit was te heftig en heeft zij hem meegenomen.
De nacht zelf nog moest mijn placenta verwijderd worden door middel van een operatie. Ik werd wakker met een katheter wat best schrikken was, want ik plaste ineens bloed. En het was zoveel geworden dat ik geel begon te zien, mijn vingertoppen, neus en mond werden gevoelloos. Er werd veel bloed afgenomen, bloed toegediend en ik kreeg antibiotica.
In de zelfde nacht werd ik opgehaald door de vk voor de ic. Ze riep tegen collegas dat ik achteruit ging en riep mijn vriend mee naar de ic. Daar konden we gedag zeggen van elkaar. Niet wetende wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig werd ik de volgende ochtend wakker. Maar nog altijd in de stress wat er aan de hand was. Wederom veel bloed geprikt en hier bleek dat mijn nieren waren uitgevallen. Bloed werd afgebroken. Maar nog niet duidelijk waarom.
Na 1 week in het ziekenhuis mocht ik even naar huis toe om de kleine weg te brengen naar het crematorium. Een dag later hebben we zijn as alweer opgehaald.
Helaas dezelfde dag nog hield ik heel veel vocht vast en moest ik weer terug naar het ziekenhuis. Hier werd duidelijk dat ik 15 kg vocht vast hield. Dit werd teruggedraaid met plaspillen. Een week verder mocht ik dan eindelijk echt naar huis omdat mijn nierfunctie snel verbeterde.
Na een bezoek in VUmc bleek dat er een bacterie op de placenta was gevonden en na het verwijderen van de placenta is er een bacterie ontsnapt in mijn bloedbaan. Hierdoor ben ik zo ziek geworden en lag het niet aan mijn nieren.
Nu 3 maanden later, wat wordt onze kleine vriend gemist.
Wat waren we blij dat ik eindelijk na 6 miskramen zwanger was. Alles liep goed, ik voelde me op wat lichte kwaaltjes na super goed. De kleine bleef zitten en groeide goed. Na de 13 weken echo kon ik adem halen want ik was nog nooit zover gekomen. Met 16 weken begon ik de kleine zachtjes te voelen en kreeg langzaam aan een buikje, foto gemaakt en gestuurd naar mijn zussen en vriend. 16 juli was alles nog goed. Optijd naar bed gegaan, maar ik sliep wat onrustig. Dit leek echter mijn kwaaltje te zijn dus niks aan de hand. Ik werd enkele uren later wakker met de veronderstelling dat ik te laat was voor de wc. Want eenmaal op de wc moest ik extreem veel plassen. Uur erna hetzelfde, ik maakte mijn vriend wakker en hij stelde me gerust dus hup weer slapen. De derde keer moest ik hollen naar de wc. Die ik net aan haalde.
Uit paniek toch maar de vk gebeld en zij was er met 20 minuten. Ik bleek geen ontsluiting te hebben maar begon wel bloed te verliezen. Na contact met het ziekenhuis te hebben daar naar toe.
Op de afdeling werd duidelijk op de echo dat al mijn vruchtwater weg was. Er kwam een gynaecoloog bij om te vertellen wat we konden verwachten. Vroeggeboorte of als ik vruchtwater aan zou maken hoe hij er dan uit zou komen. Met alle gevolgen van dien. En hier moesten wij alvast overna gaan denken. Dit was echter niet nodig. Want 24 uur later begon de bevalling. Ik ben bevallen van een zoon. De lieve vk had onze zoon na het afspoelen in een bakje met water gelegd, zo konden we hem even zien. Dit was te heftig en heeft zij hem meegenomen.
De nacht zelf nog moest mijn placenta verwijderd worden door middel van een operatie. Ik werd wakker met een katheter wat best schrikken was, want ik plaste ineens bloed. En het was zoveel geworden dat ik geel begon te zien, mijn vingertoppen, neus en mond werden gevoelloos. Er werd veel bloed afgenomen, bloed toegediend en ik kreeg antibiotica.
In de zelfde nacht werd ik opgehaald door de vk voor de ic. Ze riep tegen collegas dat ik achteruit ging en riep mijn vriend mee naar de ic. Daar konden we gedag zeggen van elkaar. Niet wetende wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig werd ik de volgende ochtend wakker. Maar nog altijd in de stress wat er aan de hand was. Wederom veel bloed geprikt en hier bleek dat mijn nieren waren uitgevallen. Bloed werd afgebroken. Maar nog niet duidelijk waarom.
Na 1 week in het ziekenhuis mocht ik even naar huis toe om de kleine weg te brengen naar het crematorium. Een dag later hebben we zijn as alweer opgehaald.
Helaas dezelfde dag nog hield ik heel veel vocht vast en moest ik weer terug naar het ziekenhuis. Hier werd duidelijk dat ik 15 kg vocht vast hield. Dit werd teruggedraaid met plaspillen. Een week verder mocht ik dan eindelijk echt naar huis omdat mijn nierfunctie snel verbeterde.
Na een bezoek in VUmc bleek dat er een bacterie op de placenta was gevonden en na het verwijderen van de placenta is er een bacterie ontsnapt in mijn bloedbaan. Hierdoor ben ik zo ziek geworden en lag het niet aan mijn nieren.
Nu 3 maanden later, wat wordt onze kleine vriend gemist.
Laatst bewerkt: