Bevallen na 15,5 week zwangerschap

S

suusfl

<p>Hi dames,<br /><br />Drie weken geleden ben ik bevallen na 15,5 week zwangerschap. Ik zou het heel fijn vinden om in contact te komen met vrouwen die dit ook meegemaakt hebben. Hieronder mijn verhaal:<br /><br />Tijdens de geslachtsecho met 14 weken kwam de echoscopist erachter dat er te weinig vruchtwater was. 'Dit is niet goed'; meer kon ze niet zeggen. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis waar op de echo zichtbaar was dat het vruchtwater helemaal weg was. Dit kon komen doordat mijn vliezen gebroken waren, of door iets anders, maar dit konden ze pas na verder onderzoek zeker weten. <br />Het baby'tje had hierdoor geen kans tot groei & ontwikkeling en als we de zwangerschap zelf niet zouden afbreken, zou de bevalling zelf op gang komen binnen een paar weken. We kozen voor het afbreken van de zwangerschap en 5 dagen later moest ik bevallen in het ziekenhuis.<br />Dit alles was lichamelijk en mentaal heel zwaar na 14 vlekkeloze weken zwangerschap. Ik voelde me goed en alle echo's en de NIPT test uitslagen waren ook goed.<br /><br />De bevalling was zwaar en pijnlijk, de weeen werden in de ochtend opgewekt en deden ontzettend veel pijn. Ik kreeg een ruggenprik (na 3 keer verkeerd prikken) en dat verlichtte de pijn enorm. Toen ik een paar uur later hoge koorts kreeg ontstond er paniek omdat ze bang waren dat dat kwam door een infectie. De gynaecoloog heeft toen (letterlijk) een handje geholpen en toen werd ons zoontje geboren. Levenloos, maar een perfect mensje met alles erop en eraan. <br /><br />'s Avonds laat mochten we naar huis, waar ik na een paar dagen weer uit bed was en redelijk mobiel was. <br />Nu het lichamelijke deel voorbij is, met uitzondering van het ontzwangeren (hormonen....), is er ruimte ontstaan voor het mentale gedeelte. En dat vind ik moeilijk.<br />De wereld draait door, alsof er niks gebeurd is, en dat valt me zwaar. Voor mij staat de wereld stil en dat houd ik het liefste ook nog even zo. Want op die manier is hij voor mijn gevoel nog bij mij en hoef ik nog geen afscheid te nemen. De dagelijkse dingen oppakken voelt nog niet goed, ik wil dat nog niet. Een soort schuldgevoel roept dat ook op, richting hem, hij mag er niet meer zijn en wij gaan gewoon door?! Dat kan ik nog niet.<br />Mijn vriend heeft ook verdriet, op een andere manier weliswaar, maar het verdriet is er wel. We merken wel dat we allebei op een ander level zitten en dat die afstand groter wordt. Maar we praten hier veel en goed over, en dat is zo fijn.</p><p>Hoe doe je zoiets; rouwen? Hoe lang duurt het en zijn mijn gedachtes en gevoelens normaal? </p><p>Hoe ga ik om met de mensen om mij heen? Mensen die soms wat onhandige opmerkingen maken of er helemaal niet (meer) naar vragen.</p><p>Wie herkent dit?</p><p>S.</p>
 
Lieve S.

Ik herken zo veel in je verhaal.
Vorig jaar hebben we na een vlekkeloze zwangerschap (na een slechte 20 weken echo) met 23 weken afscheid van onze dochter moeten nemen.
De staat 'van zijn' die je beschrijft herken ik helemaal. Ook de verschillen in rouw tussen mij en mijn vriend. Wat ik toen had moeten doen en wat ik anderen ook echt wil adviseren, is hulp zoeken. Iemand die wat verder van je af staat, naar je luistert, vragen stelt en je op weg helpt. Het is zoveel om te verwerken en al die gevoelens die te pas en te onpas komen en waar je maar mee moet zien te dealen.. ze komen op de meest onverwachte momenten en dat is gewoon zwaar. Niet alleen vlak na het verlies, maar zeker ook ver daarna als iedereen weer is doorgegaan met zijn leven en jij nog steeds rondloopt met al het verdriet.
Helaas heb ik een half jaar later opnieuw een dochter verloren. Deze keer na 17 weken, na een slechte nipt. Toen ben ik op advies van mijn verloskundige wel gaan praten met iemand. Niet met een psycholoog, maar met een verloskundige die gespecialiseerd is op het gebied van verlies en traumatische bevallingen. Ik ben daar toen een week na mijn tweede bevalling naar toe gegaan en mijn vriend is ook een paar keer mee gegaan. Hij moest er in het begin niet zo veel van hebben maar uiteindelijk vond hij het heel fijn en leer je elkaar beter te begrijpen. Hij is 3x mee gegaan en dit heeft onze relatie erg goed gedaan. Want dat vind ik ook nog wel even een ding.. je zit midden in je rouw en omdat je anders rouwt, moet je ineens "ook nog" keihard werken om elkaar daar niet in kwijt te raken. Daar had ik even geen rekening mee gehouden.
Inmiddels ben ik opnieuw zwanger en ben ik vorige week weer naar mijn rouwtherapeut zoals ik haar naar noem toe geweest, zij gaat me door deze zwangerschap heen coachen, want de angst om opnieuw te verliezen is immens groot.
Ik weet niet waar je woont, maar mijn adresje is in Eindhoven. Ik kan het je wel geven als je daar behoefte aan hebt?
Heel veel sterkte. Het gaat nog loodzwaar worden, maar uiteindelijk leer je er mee leven. En jouw zoontje zal altijd blijven bestaan. Ik had in het begin heel erg de behoefte om de wereld te laten weten dat mijn meiden er toe doen en ik net zo goed moeder ben als moeders met zichtbare kinderen, maar inmiddels weet ik dat ze hun bestaansrecht hebben en ik heb niet meer de drang om anderen hiervan te overtuigen. Ik praat open over ze maar het is mijn verlies en ik kan niet van de wereld verwachten dat hier rekening mee gehouden wordt, al blijft een stuk erkenning van mijn omgeving met bijvoorbeeld moederdag of hun jaardag heel fijn.
Hopelijk heb je hier iets aan.. nogmaals heel veel sterkte ?
Liefs, ook een S.
 
Bedankt voor je reactie S!
Wat een verdrietig verhaal. En ook veel herkenbare gedachtes en gevoelens. Merk dat ik het toch fijn vind om het met anderen hierover te hebben die hetzelfde hebben doorgemaakt, om toch een soort bevestiging te krijgen dat sommige gedachtes en gevoelens 'terecht zijn' of 'kloppen'. 
Fijne tips geef je, waar ik zeker over na zal denken. Ik zit er zeker aan te denken om met iemand te gaan praten. Helaas ligt Eindhoven iets te ver weg voor me, maar wel heel lief dat je het aanbiedt! 
Ik hoop dat het je lukt om enigszins met een gerust gevoel deze zwangerschap doorkomt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dat een uitdaging is.
Heel veel sterkte en heel veel geluk en nogmaals bedankt voor je lieve open berichtje.
x S
 
Alle gevoelens en gedachten die je hebt, zijn compleet normaal. Trots, boosheid, jaloersheid, verdriet.. het hoort erbij. Voel je er niet schuldig om, je hebt het al zwaar genoeg.
Tav wat je eerder schreef over hoe om te gaan met je omgeving.. probeer aan te geven waar je behoefte aan hebt. Mensen vinden het moeilijk, weten niet wat te zeggen. Zeggen niks of de verkeerde dingen, maar hoe ik het zie is dat meestal onmacht. Door aan te geven wat jij nodig hebt op dat moment help je jezelf en je omgeving. Ik merkte dat mijn ouders erg lomp konden reageren soms, maar dat had ermee te maken dat ze het moeilijk vonden om mijn verdriet te zien en zich machteloos voelden. Dat heeft een fikse ruzie opgeleverd. Is later wel uitgepraat, maar door open te communiceren begrepen we elkaar beter ipv in te vullen of verwachtingen te hebben waar de ander geen weet van heeft en dan teleurgesteld raken, etc.
Ik ben verder 1 goede vriendin verloren in het hele proces, maar dat vind ik achteraf niet erg. Geen kaartje, geen telefoontje. Niets hoorde ik. Pas 2 weken na de eerste bevalling stuurde ze een appje, daarna nooit meer iets van gehoord terwijl we daarvoor meerdere keren per week contact hadden. Denk dat ze het te moeilijk vond ofzo. Ik zat zo diep in mijn rouw dat ik op dat moment ook niet daarmee bezig kon zijn, nu achteraf heb ik me erbij neergelegd dat het zo is gelopen. Als je niet op elkaar kan rekenen qua steun in moeilijke tijden, dan laat maar. Anderzijds heb ik uit onverwachte hoeken juist wel veel steun gekregen en daar zijn ook weer mooie contacten uit voortgekomen.

 
Hoi S.

Ik heb afgelopen maart bevallen van onze dochter met 18 weken. We hadden hiervoor al een keer een vroege miskraam met 6 weken (maart 2019) gehad en daarna in het medisch traject beland door mijn endometriose.

Ons geluk kon niet op toen we zwanger waren van onze eerste ivf/icsi poging. Ik voelde me over het algemeen goed tijdens de zwangerschap op flinke moeheid en af en toe wat misselijkheid na. We waren er al snel uit dat we de nipt wilde laten doen, meer om gewoon zeker te zijn dat alles goed zou zijn. Helaas stond onze wereld toch ineens op zn kop toen ik het telefoontje kreeg met de nipt uitslag. Ik wist al dat het slecht nieuws was omdat je alleen gebeld wordt wanneer het slecht nieuws is. Onze kindje bleek een verdenking tr hebben op het edwardssyndroom te hebben en niet levensvatbaar te zijn. Om het te bevestigen nog een vruchtwaterpunctie moeten laten doen, waarmee de diagnose vastgesteld werd. Toen de keuze gemaakt (voor zover je het een keuze kan noemen) om de zwangerschap te beëindigen.

Het is nu bijna 3 maanden geleden dat ik ben bevallen. Ik ben wel iemand die doorzet en soms misschien ook iets te hard voor mezelf ben. Ik heb nog steeds mn momenten dat ik het moeilijk heb, maar het gaat elke dag beter. Ik denk elke dag wel een moment aan onze dochter, maar hoef niet elke dag meer te huilen. De eerste dagen kon ik bijna niet anders. Maar ik moest ook door van mezelf. Ik deed er niemand goed aan om mezelf op tr sluiten. Dus ik ging weer een eerste keer naar buiten samen met mn man (mn beste maatje en grootste steun) en onze hond een rondje wandelen. Vervolgens weer een vriendin zien en erover praten. Ik heb er heel veel over gepraat. Dat heeft mij heel erg geholpen. Ik heb mn bubbel stapje voor stapje weer groter gemaakt. De eerste keer weer even koffie drinken met mn baas was echt rrn hele spannende drempel want ik moest echt weer weg ergens naartoe. Maar elke hobbel die je overkomt is weer een overwinning en weer een stukje dichterbij jezelf.

Ik heb zelf heel veel moeite gehad in het niet herkennen van mezelf. Zoveel huilen, zo snel om dingen huilen, mn gewicht en mn kleren dir niet passen, mn conditie die zo slecht was erna, etc. Ik heb bepaalde dingen echt moeten leren accepteren. Mn conditie ben ik weer flink aan het opbouwen en zit alweer een stuk beter in mn vel. Ik probeer zoveel mogelijk vast de houden en energie te halen uit de positieve dingen.

Onze dochter zullen we altijd bij ons dragen toevallig hebben we over een paar weken een afspraak staan voor een tattoo ter herinnering. Dit zal mijn eerste tattoo worden en kan me geen betere voorstellen.

En rouwen doet iedereen anders dat hoort erbij. Het ene moment zal beter gaan als het andere. Wij kunnen nu weer vooruit kijken. En hebben besloten om weer een kans te wagen voor een nieuwe zwangerschap. Ik wacht nu op een ovulatie en hopen dat onze cryo terug geplaatst kan worden. Zo niet zullen we overstappen op een nieuwe stimulatie omdat dit onse enige cryo is. Super spannend allemaal weer en ook een beetje eng. Ik weet nu al dat een zorgeloze zwangerschap er voor ons niet echt meer inzit, maar ga er proberen zoveel mogelijk van te genieten.

Heel veel succes met jou rouwverwerking geef jezelf te tijd. Hoe moeilijk dat soms ook is.

Liefs ook een S.
 
Ik herken dit ook.Ik ben na 18 week bevallen (op 1 april), uit het niets, geen weeen, geen voortekenen Alleen laagliggende placenta (wat af en toe een bloeding veroorzaakte) en achteraf zat er een ontsteking in de placenta (oorzaak was de bloedingen).We hebben veel gehuild, Bibi een plekje gegeven in dr woonkamer en met familie en vrienden afscheid genomen.
Ik loop bij de psycholoog en heb een boekje die ik kan invullen (boekje is van miskraambegeleiding). Daarnaast zoek ik de kaartjes en dergelijke vaak op, branden we een kaarsje en praten we er over als we dat willen.
Soms is het lastig, omdat mijn vriend en ik anders rouwen. Soms leidt dit tot frustratie, maar het is logisch,
Rouwen is een eigen proces, en de een doet dat anders als de ander

Ook zijn we een week op vakantie geweest.
Mijn partner en ik nemen nog een tattoo (in het najaar) en Bibi haar zus krijgt een kettinkje.
.
Ik ben nog niet weer aan het werk, omdat het psychisch ook nog niet altijd even goed gaat. 1 juli heb ik een gesprek met de bedrijfsarts zodat ik dan mijn reintergratie rustig kan bespreken
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan