Bevallen van een overleden kindje na 19 weken zwangerschap...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt hier....wellicht dat wat reacties van lotgenoten  steun kan  bieden...

Na een onbezorgde vakantie ging ik afgelopen dinsdag 9 september voor een reguliere controle naar de VK. Ik zou op 11 september 19 weken zwanger zijn... De VK kon geen hartslag vinden en adviseerde mij direct naar het ziekenhuis te gaan. Geschrokken, maar niet ongerust, we hadden tenslotte een  prima 12 weken echo gehad en met 15 weken bij de VK duidelijk het hartje gehoord,  ging ik met mijn man naar het ziekenhuis... Maar op de echo werd het voor mij ongelofelijke duidelijk, het was heel stil en ik zag meteen dat er geen hartslag meer was in het kindje.... Een droom viel in duigen, verlof, de uitgerekende datum 5 feb 2009, een derde kindje aan tafel, dat alles was, in ieder geval voorlopig, in 1 seconde voorbij... Metingen lieten zien dat het kindje maar de grootte had van een foetus van 14 weken, maar toch heb ik met 15 weken het hartje nog duidelijk gehoord en op vakantie het kindje voor het eerst gevoeld, dat weet ik zeker na twee gezonde kinderen gekregen te hebben... Dus waarschijnlijk is het kindje een groeiachterstand gaan opbouwen vanaf de 13 de week en uiteindelijk rond 16-17 weken overleden...

Op woensdag 10 september 2009 om 23.47 uur ben ik in het ziekenhuis bevallen van een heel klein, compleet  kindje met alles erop en  eraan,  van 13 cm groot en 40 gram zwaar... We hebben het bekeken, geaaid en een kusje gegeven om het vervolgens mee te geven aan de verloskundige. We laten het kindje onderzoeken, misschien komt er niets uit, misschien wel, maar in ieder geval wordt het geslacht vastgelegd, dat was uiterlijk nog niet te zien...

Op donderdag zijn we weer thuis gekomen en nu pas dringt het geheel een beetje tot me door, het is allemaal zo snel gegaan, een week geleden was ik nog in blijde verwachting van een derde kindje en nu is er niks meer... Lichamelijk gaat het gelukkig prima, emotioneel met pieken en dalen... We zien het wel en laten alle emoties maar over ons heen komen... Hopenlijk brengt de toekomst weer zon en wellicht alsnog een gezond derde kindje voor ons...

franka
 
Hoi Franka,

Je gaat een moeilijke tijd tegemoet, ik zit er nu ook in, voor de tweede keer, het gaat met pieken en dalen, die na verloop van tijd minder worden maar wel moeilijk blijven. In het begin moet je er nog veel om huilen maar na een tijdje zijn je tranen op, en moet je je leven weer oppakken, ik las dat je al kinderen had, dat scheelt denk wel want daarvoor moet je je bed uitkomen, ik heb helaas verder nog geen kinderen, dus ik moet gewoon weer aan het werk, ik heb nu nog zwangerschaps verlof omdat mijn zoon met 24 weken 4 dagen te vroeg geboren is en 2 uurtjes heeft geleefd.   Ik werk nu maar halve dagen, want ik moet bij komen van 2 zwangerschappen, lichamelijk gaat het prima, alleen merk je dat de moeiheid echt van psychische klap is. Onze kinderwens gaat weer verder. Alles staat hier in huis al klaar (onze eerste is doodgeboren ook met 6 maanden) en er was een collega aangenomen fulltime omdat ik maar 2 dagen zou gaan werken.

Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en dat je straks weer zwanger mag worden van een heel gezond kindje.

Gr.
 
hai Franka,
helaas welkom op dit stukje van het forum.
In mn 2e zwangerschap  ben ook bevallen bij een zwangerschap van 19wk. Bij mij verloor ik spontaan het vruchtwater en was al snel duidelijk dat we ons kindje zouden verliezen.
3 maart is ons zoontje Jens* geboren.
Ons eerste zoontje hield ons op de been, we genoten dubbel van hem en voor hem moet je door, opstaan, eruit enzo. dit was moeilijk, maar ook goed.

Tis fijn dat je al een kind (kinderen in jou geval begrijp ik) te hebben, maar het maakt het soms ook moeilijker, je weet wat je mist...
Ook is het fijn te weten dat je 2gezonde kinderen op de wereld kan zetten, omdat je zo gaat twijfelen aan je lichaam

Wij zijn nu weer klaar voor een volgende zwangerschap en kindje, dit heeft toch wel ff geduurd hoor. Ik was dr eerder klaar voor dan mn vriend.

Pff.. bij jou is het allemaal nog zo vers, weet zo hoe je je voelt, maar geloof me je gaat je echt beter voelen. Tuurlijk heb ik nog wel eens een dip en nu ik weer zwanger wil worden, vind ik zwangere vrouwen weer erg moelijk, maar het word allemaal minder, maar vergeten doe je je kindje nooit.

Hebben jullie ook een voetafdrukje oid en foto's?
En ben je goed begeleid in het ziekenhuis?

Ga niet te vroeg weer aan t werk, neem de tijd, dit heeft me erg goed gedaan. Op mn werk waren ze gelukkig ook er makkelijk en ben ik half mei pas weer volledig gaan werken.

Heel veel sterkte en als je nog eens wilt kletsen, kan dat altijd hier hoor!

groetjes Saskia. (mama van Jelte en Jens*)
 
Hoi Saskia,

Tja, wat zal ik er van zeggen, lichamelijk gaat het eigenlijk best wel goed, hoewel ik meteen wordt teruggefloten door mijn lichaam als ik te hard van stapel loop, met name als mijn twee boefjes van 3,5 en bijna 2 thuis zijn... Emotioneel gaat het met ups en downs, ik kan over de hele gebeurtenis heel goed praten, ook met mijn man, maar sommige reacties van anderen, lieve, meelevende, brengen wel   meteen tranen naar boven en dan komt het gemis weer keihard aan...

Ik blijf in ieder geval nog een week thuis om zowel lichamelijk en emotioneel wat meer te herstellen en dan ga ik weer proberen mijn werk op te pakken, misschien eerst halve dagen ofzo... Ik moet wel zeggen dat ik geniet van de dagen thuis, nu met dit lekkere weer en de rust als de kinderen naar het kinderdagverblijf zijn... Lekker even de tijd voor mezelf, een boek lezen, een boodschapje doen, dat doet ook goed...

Het zal zijn tijd nog wel duren, maar we komen er wel doorheen, daar twijfel ik niet over en hopenlijk ben ik over een tijdje alsnog zwanger van een derde kindje, maar laten we daar maar niet op vooruit lopen...

groetjes franka
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan