Hallo allemaal,
Graag zou ik jullie mijn verhaal willen vertellen, om te laten weten dat het vaak niet volgens het boekje gaat.
Ik zal me even voorstellen ik ben Pascalle 24 jaar en woon samen, en werk als verpleegkundige, dit was voor ons de tweede zwangerschap die mis ging.
24 maart dit jaar werd ik gecurreteerd, nadat bij mij bij een echo een windei ( wat een verschrikkelijk woord) was geconstateerd. Normaal zou deze met een hevige bloeding verdwijnen maar bij mij, nee hoor, het bleef steeds zitten. Dus een curretage.
29 april werd ik weer ongesteld. 27 mei voor controle weer naar de gyneacoloog, om te kijken of de curretage goed was verlopen. Een inwendige echo liet zien dat de baarmoeder helemaal leeg was. Dus toch niet..... blijkt achteraf. Ik werd maar niet ongesteld, ik zeg nog tegen mijn partner, het zal wel van die curretage komen dat de ongesteldheid nog niet helemaal normaal verloopt.
4 mei toch maar een test gedaan, heel vaag was daar een plusje op te zien, ik was niet overtuigd, een week later nog maar eens een test gedaan, en ja hoor een dikke vette plus ik was weer zwanger!!!!!!!!! Onvoorstelbaar dan moet er toch ook iets op die inwendige te zien zijn geweest? Zou de gyn expres niets gezegt hebben?
13 juli de eerste afspraak bij de verloskundige, en ja hoor daar op de echo zagen we een klein luchtbelletje kloppen dat was het hartje, volgens de berekeningen was ik 10 weken zwanger. Hoera!!!!!! Voorzichtig vertelden we het al een aantal mensen in onze omgeving.
28 juli gingen we met een stel vrienden op vakantie naar Mallorca, natuurlijk was ik heel voorzichtig met eten, geen rood vlees, en zeker geen alcohol, na 8 dagen kwamen we terug, en 10 augustus weer naar de verloskundige voor controle, alles was goed en het kindje groeide als kool, ik was ondertussen 14 weken zwanger, en konden opgelucht ademhalen, we hadden de kritieke 12 weken gehad. 16 augustug gingen we wederom een weekje op vakantie naar Duitsland, ook in deze vakantie extra voorzichtig. Eenmaal terug gekomen moest ik wel erg vaak naar het toilet. Ik begon te denken dat het kindje me al op de blaas aan het drukken was, totdat ik ook pijn kreeg bij het plassen, dus zondag 22 augustus maar wat urine naar de huisarts gebracht.Een blaasontsteking mw. komt vaak voor in de zwangerschap, niets om u druk over te maken, kreeg een kuurtje mee. S'maadags maar gewoon aan het werk gegaan, ik had een late dienst, totdat ik s'avonds ontzettende pijn bij de nieren kreeg, ik kon niet meer staan of lopen van de pijn, dus even naar de aangrensende dokterspost gegaan. De huisarts daar dacht dat het in mijn rug was geschoten tijdens het werk maar sloot een nierbekkenontsteking ook niet uit.Geeft u de antibiotica even de tijd om te gaan werken mw.
Terug op de afdeling heb ik een collega gebeld of die mijn verdere dienst over kon nemen. Geen probleem ik kom er aan. Dus ik heb me ziek gemeld voor de rest van de week, ik werd steeds zieker en zieker. Donderdag 26 augustus opnieuw naar de huisarts, en verteld dat ik me steeds zieker ging voelen en me ongerust maakte om de baby, dit was nergens voor nodig, een blaasontsteking kon geen kwaad voor de kleine, waarschijnlijk reageerde ik niet goed op de antibiotica, opnieuw werd mijn urine onderzocht. De onsteking was bijna verdwenen, maar kreeg toch nog maar een ander kuurtje mee, Als de pijn niet binnen 48uur was verdwenen moest ik contact opnemen met de huisarts. Zondagmiddag krijg ik opnieuw een ontzettende pijn bij mijn nier, dus opnieuw naar de huisartsenpost met een potje urine. Daarin werd bloed gevonden, Bent u ongesteld mw. was de vraag van de arts, nee *** ik ben 17 weken zwanger. Tja ik zie ook een flinke ontsteking in de urine, ik neem even contact op met de uroloog. Ik vraag nog of dit alles geen kwaad kan voor de kleine, maar nee dit kon geen kwaad.
De uroloog wou direct de volgende dag een echo van mijn urinewegen. Dus maandag 30 augustus een echo van de urinewegen, geen bijzonderheden te zien mw. misschien drukt de kleine af en toe met de voeten tegen uw nieren wat zo'n pijnlijk gevoel geeft. Al met al werd ik natuurlijk behoorlijk ongerust en vroeg me af of alles wel goed was met de baby, maar heb pas volgende week een afspraak met de verloskudige. Toch maar gebeld en gevraagd of ik een weekje eerder mocht komen, dit was geen probleem. Daar zat ik dinsdagmorgen, met de dopler was geen hartritme te horen. Het hart schoot me al naar de keel, waarschijnlijk zit het kindje wat naar achteren zei de verloskundige ik maak wel even een echo. En ja hoor daar spartelden 2 kleine beentjes en klopte een hartje, tranen rolden over mijn wangen, eenmaal weer aangekleed vertelde ik de verloskundige dat ik zo bang ben dan er iets niet goed is met de baby, de hele zwangerschap ben ik al misselijk en kom bijna niets aan in gewicht. Ik moest me volgens de verloskundige niet zoveel zorgen maken, dat is niet goed voor de baby, maar adviseerde me toch om een afspraak te maken voor een 20weekse echo in het ziekenhuis. Dan zul je zien dat alles goed is met de kleine.
14 september, was het dan zover om 11.50uur moesten we bij de echogravist zijn. En hoe gaat het? vroeg een zeer vriendelijke man. Waarop mijn reactie was, tja dat zullen we op de echo gaan zien he. Eenmaal met het apparaat op de buik zegt hij meteen... dit is niet goed. Ik dacht zie je nou wel een afwijking van het een of ander. Het blijft een poosje stil en dan volgen de woorden.... het spijt me maar jullie kindje is overleden. Pats boem, toen stond de wereld even stil. een paar minuten lang kijk ik naar het beeldscherm waarom ons kindje is te zien waarvan het hartje niet meer klopt.
En dan barst ik in tranen uit.
De echogravist verteld even later dat het kindje waarschijnlijk al 1.1/2 week dood moet zijn gezien de afmetingen. En dat in dit stadium van de zwangerschap het kindje door middel van een bevalling op de wereld moet komen. Weer een klap, wat onmenselijk, hoe kunnen ze nou van je vragen om te bevallen van een overleden kindje.
Woensdag 15 september een afspraak bij de gyneacoloog, weer een echo, voor de zekerheid, tja mw. dat word een inleiding, sneu allemaal, en al typend achter de computer vraagt hij of we nog vragen hebben. Nee op dat moment niet, ja een vraag, hoe kan dit nou gebeuren? Tja mw dat weten we niet we kunnen natuurlijk sectie op het kindje uitvoeren maar 9 van de 10 keer komt daar niets uit. En toch sta ik erop dat er sectie word verricht, zeg ik.
Donderdag 16 september word ik oogenomen op de afdeling gyneacologie van het ziekenhuis, een 1 persoonskamer,met eigen douche en toilet, zodat ik niet steeds de gang op moet en geconfronteerd word met hoogzwangere dames, of net geboren kinderen.
Die dag word er begonnen met Cytotec, of te wel misoprostol, een middel tegen maagzweer, waarvan is gebleken dat het ook een wee opwekkende werking heeft. Er word een tabletje vaginaal ingebracht, en dit mag zonodig na 12 uur herhaald worden. Al wat er gebeurd maar geen weeen, zelfs geen buikkrampje.
Vrijdag worden er opnieuw tabletjes ingebracht, en wederom gebeurd er niets.
Zaterdag besluit de gyn over te gaan op een infuus Nalador, een agressief wee opwekkend middel, nu zal het kindje binnen 48uur geboren worden.
Maar al wat er gebeurd, geen weeen, volgens de gyn moeten we geduld hebben, het kindje kan ook zo ineens geboren worden.
Maandag 20 september, staan er 3 gyneacologen rond mijn bed, tja bij 98% van de gevallen word het kindje met zo'n dosis geboren, maar 20 weken blijft een moeilijke periode om in te leiden, er word besloten om nog 1 dag door te gaan met het infuus. Ook hierop komt het kindje niet en ik vraag of een keizersnee geen optie is. Nee dus in dit stadium van de zwangerschap is de baarmoeder nog te klein en is deze alleen nog maar van spieren, er is geen bindweefsel om in te snijden, en anders zal dit nadelige gevolgen hebben voor een volgende zwangerschap.
Dindsdag en woensdag worden er geen medicijnen toegediend omdat de kans op een longoedeem bestaat dus alles moet eerst uit mijn lichaam verdwijnen.
Donderdag 23 september word er opnieuw gestart met de Cytotec tabletjes, deze keer worden er 4 vaginaal ingebracht, en elke 3 uur moet ik er 1 innemen tot maximaal 3 stuks, wederom gebeurd er niets.
Vrijdag 24 september word er besloten om een catheter in de baarmoedermond in te brengen om te zorgen dat de baarmoedermond verder open gaat staan en dat zo de weeen op gang komen.
Ook vrijdag gebeurd er niets. Zaterdag 25 september krijg ik naast de catheter weer een Nalador infuus, en ja hoor s'middags rond 16.00uur krijg ik weeen, tegen 19.00uur worden de weeen zo hevig dat ik pethidine krijg gespoten, maar de weeen zijn zo hevig dat ze hier dwars door heen gaan, er word besloten om de catheter de verwijderen, waarop de pijn verdwijnt, natuurlijk blijven de weeen voelbaar maar dat is niets vergeleken met wat ik al had gehad. En toen om 21.30uur voelde ik iets knappen onder in de buik. Mijn vliezen waren eindelijk gebroken, wat een zaligheid. de gyn komt langs en voelt dat ik 3 cm ontsluiting heb, het kan nog wel even duren voor het kindje te wereld komt. Maar om 21.45uur voel ik dat er iets aan komt, en ja hoor daar was ze eindelijk een meisje.
Ongeveer 16 cm groot, heel week, en alles heel klein, maar alles zat er op en er aan, 10 vingertjes, 10 teentjes, ze had haar oogjes open, en het was net of ze lachte. We noemen haar Naomi.
In alle rust mogen we van haar afscheid nemen. Maar een half uur later lig ik in de O.k., de placenta kwam niet dus ik moest gecurreteerd worden. anderhalf uur later ben ik weer terug op de afdeling, en mag Naomi nogmaals zien, ze ligt nu in een bakje met sterk water, zodat ze mooier blijft voor de sectie.
Eindelijk mag ik zondag 26 september naar huis, en dan begint de verwerking, vrienden, familie buren komen lang of bellen, en iedere keer weer barst ik in tranen uit, maar dat kan me niets schelen, we hadden een dochter, die om welke reden dan ook niet sterk genoeg was om door te groeien, en door te leven.
Maar na zoveel dagen wachten kunnen we eidelijk verder met het verwerken, verdrietig zijn, en kijken naar de toekomst. Over 6 weken moet in voor controle naar de gyn, en hoop dan dat we antwoord zullen krijgen op de vraag waarom?, ik ga er niet vanuit dat er een oorzaak word gevonden. Maar ik vind het vreemd dat het alleemaal moet zijn gebeurd rondom de blaasontsteking.
Is een blaasontsteking wel zo onschuldig tijdens de zwangerschap? En zo kun je maar zien dat niet elke zwangerschap en bevalling volgens het boekje verloopt.
Graag zou ik jullie mijn verhaal willen vertellen, om te laten weten dat het vaak niet volgens het boekje gaat.
Ik zal me even voorstellen ik ben Pascalle 24 jaar en woon samen, en werk als verpleegkundige, dit was voor ons de tweede zwangerschap die mis ging.
24 maart dit jaar werd ik gecurreteerd, nadat bij mij bij een echo een windei ( wat een verschrikkelijk woord) was geconstateerd. Normaal zou deze met een hevige bloeding verdwijnen maar bij mij, nee hoor, het bleef steeds zitten. Dus een curretage.
29 april werd ik weer ongesteld. 27 mei voor controle weer naar de gyneacoloog, om te kijken of de curretage goed was verlopen. Een inwendige echo liet zien dat de baarmoeder helemaal leeg was. Dus toch niet..... blijkt achteraf. Ik werd maar niet ongesteld, ik zeg nog tegen mijn partner, het zal wel van die curretage komen dat de ongesteldheid nog niet helemaal normaal verloopt.
4 mei toch maar een test gedaan, heel vaag was daar een plusje op te zien, ik was niet overtuigd, een week later nog maar eens een test gedaan, en ja hoor een dikke vette plus ik was weer zwanger!!!!!!!!! Onvoorstelbaar dan moet er toch ook iets op die inwendige te zien zijn geweest? Zou de gyn expres niets gezegt hebben?
13 juli de eerste afspraak bij de verloskundige, en ja hoor daar op de echo zagen we een klein luchtbelletje kloppen dat was het hartje, volgens de berekeningen was ik 10 weken zwanger. Hoera!!!!!! Voorzichtig vertelden we het al een aantal mensen in onze omgeving.
28 juli gingen we met een stel vrienden op vakantie naar Mallorca, natuurlijk was ik heel voorzichtig met eten, geen rood vlees, en zeker geen alcohol, na 8 dagen kwamen we terug, en 10 augustus weer naar de verloskundige voor controle, alles was goed en het kindje groeide als kool, ik was ondertussen 14 weken zwanger, en konden opgelucht ademhalen, we hadden de kritieke 12 weken gehad. 16 augustug gingen we wederom een weekje op vakantie naar Duitsland, ook in deze vakantie extra voorzichtig. Eenmaal terug gekomen moest ik wel erg vaak naar het toilet. Ik begon te denken dat het kindje me al op de blaas aan het drukken was, totdat ik ook pijn kreeg bij het plassen, dus zondag 22 augustus maar wat urine naar de huisarts gebracht.Een blaasontsteking mw. komt vaak voor in de zwangerschap, niets om u druk over te maken, kreeg een kuurtje mee. S'maadags maar gewoon aan het werk gegaan, ik had een late dienst, totdat ik s'avonds ontzettende pijn bij de nieren kreeg, ik kon niet meer staan of lopen van de pijn, dus even naar de aangrensende dokterspost gegaan. De huisarts daar dacht dat het in mijn rug was geschoten tijdens het werk maar sloot een nierbekkenontsteking ook niet uit.Geeft u de antibiotica even de tijd om te gaan werken mw.
Terug op de afdeling heb ik een collega gebeld of die mijn verdere dienst over kon nemen. Geen probleem ik kom er aan. Dus ik heb me ziek gemeld voor de rest van de week, ik werd steeds zieker en zieker. Donderdag 26 augustus opnieuw naar de huisarts, en verteld dat ik me steeds zieker ging voelen en me ongerust maakte om de baby, dit was nergens voor nodig, een blaasontsteking kon geen kwaad voor de kleine, waarschijnlijk reageerde ik niet goed op de antibiotica, opnieuw werd mijn urine onderzocht. De onsteking was bijna verdwenen, maar kreeg toch nog maar een ander kuurtje mee, Als de pijn niet binnen 48uur was verdwenen moest ik contact opnemen met de huisarts. Zondagmiddag krijg ik opnieuw een ontzettende pijn bij mijn nier, dus opnieuw naar de huisartsenpost met een potje urine. Daarin werd bloed gevonden, Bent u ongesteld mw. was de vraag van de arts, nee *** ik ben 17 weken zwanger. Tja ik zie ook een flinke ontsteking in de urine, ik neem even contact op met de uroloog. Ik vraag nog of dit alles geen kwaad kan voor de kleine, maar nee dit kon geen kwaad.
De uroloog wou direct de volgende dag een echo van mijn urinewegen. Dus maandag 30 augustus een echo van de urinewegen, geen bijzonderheden te zien mw. misschien drukt de kleine af en toe met de voeten tegen uw nieren wat zo'n pijnlijk gevoel geeft. Al met al werd ik natuurlijk behoorlijk ongerust en vroeg me af of alles wel goed was met de baby, maar heb pas volgende week een afspraak met de verloskudige. Toch maar gebeld en gevraagd of ik een weekje eerder mocht komen, dit was geen probleem. Daar zat ik dinsdagmorgen, met de dopler was geen hartritme te horen. Het hart schoot me al naar de keel, waarschijnlijk zit het kindje wat naar achteren zei de verloskundige ik maak wel even een echo. En ja hoor daar spartelden 2 kleine beentjes en klopte een hartje, tranen rolden over mijn wangen, eenmaal weer aangekleed vertelde ik de verloskundige dat ik zo bang ben dan er iets niet goed is met de baby, de hele zwangerschap ben ik al misselijk en kom bijna niets aan in gewicht. Ik moest me volgens de verloskundige niet zoveel zorgen maken, dat is niet goed voor de baby, maar adviseerde me toch om een afspraak te maken voor een 20weekse echo in het ziekenhuis. Dan zul je zien dat alles goed is met de kleine.
14 september, was het dan zover om 11.50uur moesten we bij de echogravist zijn. En hoe gaat het? vroeg een zeer vriendelijke man. Waarop mijn reactie was, tja dat zullen we op de echo gaan zien he. Eenmaal met het apparaat op de buik zegt hij meteen... dit is niet goed. Ik dacht zie je nou wel een afwijking van het een of ander. Het blijft een poosje stil en dan volgen de woorden.... het spijt me maar jullie kindje is overleden. Pats boem, toen stond de wereld even stil. een paar minuten lang kijk ik naar het beeldscherm waarom ons kindje is te zien waarvan het hartje niet meer klopt.
En dan barst ik in tranen uit.
De echogravist verteld even later dat het kindje waarschijnlijk al 1.1/2 week dood moet zijn gezien de afmetingen. En dat in dit stadium van de zwangerschap het kindje door middel van een bevalling op de wereld moet komen. Weer een klap, wat onmenselijk, hoe kunnen ze nou van je vragen om te bevallen van een overleden kindje.
Woensdag 15 september een afspraak bij de gyneacoloog, weer een echo, voor de zekerheid, tja mw. dat word een inleiding, sneu allemaal, en al typend achter de computer vraagt hij of we nog vragen hebben. Nee op dat moment niet, ja een vraag, hoe kan dit nou gebeuren? Tja mw dat weten we niet we kunnen natuurlijk sectie op het kindje uitvoeren maar 9 van de 10 keer komt daar niets uit. En toch sta ik erop dat er sectie word verricht, zeg ik.
Donderdag 16 september word ik oogenomen op de afdeling gyneacologie van het ziekenhuis, een 1 persoonskamer,met eigen douche en toilet, zodat ik niet steeds de gang op moet en geconfronteerd word met hoogzwangere dames, of net geboren kinderen.
Die dag word er begonnen met Cytotec, of te wel misoprostol, een middel tegen maagzweer, waarvan is gebleken dat het ook een wee opwekkende werking heeft. Er word een tabletje vaginaal ingebracht, en dit mag zonodig na 12 uur herhaald worden. Al wat er gebeurd maar geen weeen, zelfs geen buikkrampje.
Vrijdag worden er opnieuw tabletjes ingebracht, en wederom gebeurd er niets.
Zaterdag besluit de gyn over te gaan op een infuus Nalador, een agressief wee opwekkend middel, nu zal het kindje binnen 48uur geboren worden.
Maar al wat er gebeurd, geen weeen, volgens de gyn moeten we geduld hebben, het kindje kan ook zo ineens geboren worden.
Maandag 20 september, staan er 3 gyneacologen rond mijn bed, tja bij 98% van de gevallen word het kindje met zo'n dosis geboren, maar 20 weken blijft een moeilijke periode om in te leiden, er word besloten om nog 1 dag door te gaan met het infuus. Ook hierop komt het kindje niet en ik vraag of een keizersnee geen optie is. Nee dus in dit stadium van de zwangerschap is de baarmoeder nog te klein en is deze alleen nog maar van spieren, er is geen bindweefsel om in te snijden, en anders zal dit nadelige gevolgen hebben voor een volgende zwangerschap.
Dindsdag en woensdag worden er geen medicijnen toegediend omdat de kans op een longoedeem bestaat dus alles moet eerst uit mijn lichaam verdwijnen.
Donderdag 23 september word er opnieuw gestart met de Cytotec tabletjes, deze keer worden er 4 vaginaal ingebracht, en elke 3 uur moet ik er 1 innemen tot maximaal 3 stuks, wederom gebeurd er niets.
Vrijdag 24 september word er besloten om een catheter in de baarmoedermond in te brengen om te zorgen dat de baarmoedermond verder open gaat staan en dat zo de weeen op gang komen.
Ook vrijdag gebeurd er niets. Zaterdag 25 september krijg ik naast de catheter weer een Nalador infuus, en ja hoor s'middags rond 16.00uur krijg ik weeen, tegen 19.00uur worden de weeen zo hevig dat ik pethidine krijg gespoten, maar de weeen zijn zo hevig dat ze hier dwars door heen gaan, er word besloten om de catheter de verwijderen, waarop de pijn verdwijnt, natuurlijk blijven de weeen voelbaar maar dat is niets vergeleken met wat ik al had gehad. En toen om 21.30uur voelde ik iets knappen onder in de buik. Mijn vliezen waren eindelijk gebroken, wat een zaligheid. de gyn komt langs en voelt dat ik 3 cm ontsluiting heb, het kan nog wel even duren voor het kindje te wereld komt. Maar om 21.45uur voel ik dat er iets aan komt, en ja hoor daar was ze eindelijk een meisje.
Ongeveer 16 cm groot, heel week, en alles heel klein, maar alles zat er op en er aan, 10 vingertjes, 10 teentjes, ze had haar oogjes open, en het was net of ze lachte. We noemen haar Naomi.
In alle rust mogen we van haar afscheid nemen. Maar een half uur later lig ik in de O.k., de placenta kwam niet dus ik moest gecurreteerd worden. anderhalf uur later ben ik weer terug op de afdeling, en mag Naomi nogmaals zien, ze ligt nu in een bakje met sterk water, zodat ze mooier blijft voor de sectie.
Eindelijk mag ik zondag 26 september naar huis, en dan begint de verwerking, vrienden, familie buren komen lang of bellen, en iedere keer weer barst ik in tranen uit, maar dat kan me niets schelen, we hadden een dochter, die om welke reden dan ook niet sterk genoeg was om door te groeien, en door te leven.
Maar na zoveel dagen wachten kunnen we eidelijk verder met het verwerken, verdrietig zijn, en kijken naar de toekomst. Over 6 weken moet in voor controle naar de gyn, en hoop dan dat we antwoord zullen krijgen op de vraag waarom?, ik ga er niet vanuit dat er een oorzaak word gevonden. Maar ik vind het vreemd dat het alleemaal moet zijn gebeurd rondom de blaasontsteking.
Is een blaasontsteking wel zo onschuldig tijdens de zwangerschap? En zo kun je maar zien dat niet elke zwangerschap en bevalling volgens het boekje verloopt.