Hoi meiden,
OP 31-01-2010 is ons zoontje Naftali geboren.
Het was volgens de verloskundige een zware bevalling (ik heb het niet zo meegemaakt.) Vrijdagochtend zeer onregelmatige weeen en dat is de hele dag en nacht zo doorgegaan. Heb toen 3 uurtjes geslapen en toen begon het zaterdag weer te rommelen. Uiteindelijk zaterdagmiddag maar de verloskundige gebeld, mocht langskomen. Kreeg een inewendig onderzoek en een slaappil. Mochten de weeen niet doorzetten dan kon ik in elk geval een keer slapen.
Na het inwendig onderzoek kwamen de rugweeen regelmatiger en werden ook heftiger, maar goed te doen. Uiteindelijk om 23 maar de vk gebeld met weeen om de 4,5 minuut midden in een sneeuwstorm. Om 24 uur vliezen gebroken met 3 cm ontsluiting en ging de vk weer weg. Ze had wel alvast de kraamzorg gebeld ivm het hele slechte weer. Gelukkig was de kraamzorg er om 0:45 midden in een weeenstorm. De verloskundige werd meteen gebeld en kwam om 01:30 binnenlopen toen ik al 30 minuten persdrang had. Ik mocht persen van haar. Ik zei nog heel stom, hoe kan dat nou? Ik lig op mijn zij...was even vergeten dat ik me ook om kon draaien. Na een half uur persen hebben ze me verplaatst naar de badkamer om verder te persen op de wc en daarna weer terug naar bed: de baby zat klem...een flinke knip hielp ook niet. Toen ik het woord ziekenhuis en ambulance hoorde heb ik echt nog ergens superpowers vandaan kunnen halen...na anderhalf uur persen kwam Naftali er eindelijk uit: 53 cm 4020 gram...
Daarna weer paniek, placenta wilde niet loskomen en ik bleef bloed verliezen...weer het woord ziekenhuis gehoord en uit alle macht nog 1 keer geperst en toen kwam die ook gelukkig los.
Maar weet je wat het gekke is: de enige pijn van de bevalling die ik me kan herinneren was de pijn van de hechtingen. Ik vroeg aan de vk te stoppen, ik wilde haar namelijk gaan schoppen, zo`n zeer deed dat.
Het valt me nu alleen zwaar: eerste 4 dagen mocht ik door de wond en hechtingen en bloedverlies het bed niet uit. Ik was zo verzwakt en had zoveel pijn, kon mijn eigen kind nauwelijks vasthouden. Nu ben ik eindelijk sinds een dag een beetje mobiel (vraag niet hoe). Er waren al 3 hechtingen verwijderd, maar denk dat ik van de week de vk bel of er nog 1 uit mag. Er zit een enorm dikke knoop en die snijdt echt in mijn vlees. Dat begint nu zoveel zeer te doen...ik kan nu alleen hangen op 1 kant.
Hebben meer mensen hier last van gehad. Vk zei dat ze dikker hechtdraad moest gebruiken ivm diepe wond door knip. Ze zijn wel oplosbaar maar dat duurt 3 weken. Het idee dat ik zo nog 2 weken moet rondlopen daar zakt de moed van in mijn schoenen...
Nu ben ik alle schade aan het inhalen: ben de hele tijd aan het knuffelen met mijn mooie mannetje, heb hem vandaag in badje kunnen doen en zijn fles kunnen geven en verschonen. Ben daarna wel helemaal gesloopt, maar wel geweldig dat ik het eindelijk kan.
En morgen voor het eerst geen kraamzorg, we hebben besloten na de voeding van 8:30 gaan we gewoon weer terug in bed en verder slapen hahaha.
Liefs Milou
OP 31-01-2010 is ons zoontje Naftali geboren.
Het was volgens de verloskundige een zware bevalling (ik heb het niet zo meegemaakt.) Vrijdagochtend zeer onregelmatige weeen en dat is de hele dag en nacht zo doorgegaan. Heb toen 3 uurtjes geslapen en toen begon het zaterdag weer te rommelen. Uiteindelijk zaterdagmiddag maar de verloskundige gebeld, mocht langskomen. Kreeg een inewendig onderzoek en een slaappil. Mochten de weeen niet doorzetten dan kon ik in elk geval een keer slapen.
Na het inwendig onderzoek kwamen de rugweeen regelmatiger en werden ook heftiger, maar goed te doen. Uiteindelijk om 23 maar de vk gebeld met weeen om de 4,5 minuut midden in een sneeuwstorm. Om 24 uur vliezen gebroken met 3 cm ontsluiting en ging de vk weer weg. Ze had wel alvast de kraamzorg gebeld ivm het hele slechte weer. Gelukkig was de kraamzorg er om 0:45 midden in een weeenstorm. De verloskundige werd meteen gebeld en kwam om 01:30 binnenlopen toen ik al 30 minuten persdrang had. Ik mocht persen van haar. Ik zei nog heel stom, hoe kan dat nou? Ik lig op mijn zij...was even vergeten dat ik me ook om kon draaien. Na een half uur persen hebben ze me verplaatst naar de badkamer om verder te persen op de wc en daarna weer terug naar bed: de baby zat klem...een flinke knip hielp ook niet. Toen ik het woord ziekenhuis en ambulance hoorde heb ik echt nog ergens superpowers vandaan kunnen halen...na anderhalf uur persen kwam Naftali er eindelijk uit: 53 cm 4020 gram...
Daarna weer paniek, placenta wilde niet loskomen en ik bleef bloed verliezen...weer het woord ziekenhuis gehoord en uit alle macht nog 1 keer geperst en toen kwam die ook gelukkig los.
Maar weet je wat het gekke is: de enige pijn van de bevalling die ik me kan herinneren was de pijn van de hechtingen. Ik vroeg aan de vk te stoppen, ik wilde haar namelijk gaan schoppen, zo`n zeer deed dat.
Het valt me nu alleen zwaar: eerste 4 dagen mocht ik door de wond en hechtingen en bloedverlies het bed niet uit. Ik was zo verzwakt en had zoveel pijn, kon mijn eigen kind nauwelijks vasthouden. Nu ben ik eindelijk sinds een dag een beetje mobiel (vraag niet hoe). Er waren al 3 hechtingen verwijderd, maar denk dat ik van de week de vk bel of er nog 1 uit mag. Er zit een enorm dikke knoop en die snijdt echt in mijn vlees. Dat begint nu zoveel zeer te doen...ik kan nu alleen hangen op 1 kant.
Hebben meer mensen hier last van gehad. Vk zei dat ze dikker hechtdraad moest gebruiken ivm diepe wond door knip. Ze zijn wel oplosbaar maar dat duurt 3 weken. Het idee dat ik zo nog 2 weken moet rondlopen daar zakt de moed van in mijn schoenen...
Nu ben ik alle schade aan het inhalen: ben de hele tijd aan het knuffelen met mijn mooie mannetje, heb hem vandaag in badje kunnen doen en zijn fles kunnen geven en verschonen. Ben daarna wel helemaal gesloopt, maar wel geweldig dat ik het eindelijk kan.
En morgen voor het eerst geen kraamzorg, we hebben besloten na de voeding van 8:30 gaan we gewoon weer terug in bed en verder slapen hahaha.
Liefs Milou