Na bij ons zoontje 8 dagen te vroeg bevallen te zijn, begon het uitkijken naar de bevalling bij mij zo'n drie weken voordat het daadwerkelijk zou gebeuren.
Velen van jullie hebben meegelezen/meegeleefd met de lange laatste loodjes tot aan de bevalling.
26 september was ik uitgerekend van onze wonderschone dame, en op die dag ben ik dan ook gestript.
Dit echter zonder resultaat, vervolgens volgenden er twee "lange" weken met nog drie strippogingen en de nodige pogingen van eigen zijde om de bevalling op gang te brengen.
Echter alles zonder resultaat.
Onderwijl ook nog extra check met CTG gehad om te kijken of de dame in kwestie het nog wel goed genoeg naar haar zin had in mijn buik.
En niets bleek minder waar, ze had het voortreffelijk.
Uiteindelijk een afspraak voor inleiden op 10 oktober gemaakt, met precies 42 weken op de teller.
Zondag avond nog een soort van grappig het bed ingestapt met haha zul je zien gaat het vannacht nog beginnen.
Ook nu bleek niets minder waar te zijn.
Rond 0:30 werd ik wakker van krampen in mijn onderbuik (beetje beginnede menstruatiepijn) had ik al geregeld gehad in de weken daarvoor dus alarmeerde me niet meteen.
Dacht er nog een beetje lacherig over en heb even een blik geworpen op mijn man in Coma en gedacht ik draai me ook nog even om.
Echter de slaap kon me niet mee vatten, ik ging op de wekker toch maar eens bijhouden hoe vaak en hoe lang de krampen aanhielden.
Hier bleek voor het eerst in al die weken toch een soort patroon in te zitten.
Rond drie uur begon het toch wel wat pijnlijk te worden en moest ik ze toch echt een beetje wegzuchten.
Manlief wakker gemaakt die niks anders kon dan lachen (ik kon dit ook nog dus was wel even een leuk moment).
Besloten ons zoontje maar uit bed te halen en naar de gastouder te brengen, want ja de bevalling was toch echt begonnen.
Rond 4 uur de vk gebeld, met de vraag en nu?
Moest om 8 uur in het ziekenhuis zijn om ingeleidt te worden, maar het was dus toch spontaan begonnen.
Afgesproken dat ik haar terug zou bellen als het allemaal wat serieuzer begon te worden, kon nu namelijk nog een wee wegzuchten met de vk aan de lijn.
Rond 5:30 men man maar gevraag weer de vk te bellen, inmiddels had ik rugweeen die een groot beroep deden op mijn bijzonder slechte onderrug (herniaoperatie 2006, nog een hernia en veel slijtage).
Wou graag weten of ik het ergens voor deed en anders moesten we toch echt naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding.
VK kwam om 6 uur en constateerde weinig tot geen verandering, liep al twee weken met verweekte baarmoedermond en 2 cm ontsluiting en daar was niks bij gekomen.
Dit was nog echt bemoedigend en zij gaf aan dat we rond 7 uur wel richting ziekenhuis konden vertrekken.
Zo gezegd zo gedaan.
In het ziekenhuis aangekomen eerst maar eens aan het CTG, ontsluiting was nog onveranderd.
Rond 8:30 werd besloten mijn vliezen te breken en te kijken of dat de zaak zou bespoedingen.
Op dat moment werden de rugweeen echt ondragelijk dus mocht kiezen tussen ruggenprik of pomp met pijnstiller.
(heb altijd geroepen voor de ruggenprik te gaan, maar begon nu te twijfelen.)
Heb uiteindelijk gekozen voor de pomp en ben daar bijzonder blij mee.
De pijnstilling heeft ervoor gezorgd dat ik de weeen zelf onder controle kon houden en het ondanks de helse pijn het toch een soort van dragelijk was.
Rond 10 uur bleek dat er nog steeds weinig schot in de zaak zat, had inmiddels 3 cm.
Men heeft besloten een infuus met weeopwekkers te geven om de bevalling te bespoedigen.
Heb dit allemaal niet eens zo meegekregen, de pomp werkte dusdanig dat ik een beetje versuft op bed lag.
Zo'n drie kwartier later kreeg ik persdrang, het enige dat ik kon denken was KUT ik heb nog maar 3 cm ontsluiting en u al persweeen dat is een hopeloze kwestie.
Manlief gevraagd op de bel te drukken en vervolgens kwam de VK om te checken, het bizarre was dat ze constateerde dat ik 10 cm ontsluiting had en alles gereed gemaakt moest worden.
Ik was ineens weer bij de les en heb uitgebracht "krijg ik nu al een kind????"
Ik mocht rustig meepersen terwijl men de spullen klaarzette.
Dit viel een beetje tegen, vond het pittig pijn doen en hoe ik tot die tijd de weeen zo onder controle had was ik die nu volledig kwijt.
Zette me af in het bed en dat bevorderd de uitdrijving niet echt.
Nadat de VK me even stevig heeft toegesproken, heb ik om 11:05 bij een perswee mijn benen beetgepakt en om 11:07 werd onze dochter Britt met een vloedgolf aan vruchtwater gelanceerd op de aarde.
Ik was echt overdonderd, ze werd op mijn borst gelegd en ze begon voorzichtig te huilen.
Vervolgens stopte ze hier ook mee en liep ze snel blauw aan.
Binnen no-time verliet Britt de verloskamer met papa in haar kielzog richting de kinderarts.
Ze heeft twee shotjes zuurstof gehad en was meteen weer bij kennis en deed het vervolgens goed.
Wel nog even bloedonderzoek waaruit bleek dat haar suikergehalte aan de lage kant was.
Dit kon komen door haar hoge gewicht (4155) of de stress van de lancering/bevalling/slechte start.
Ze heeft tot 17:00 op de kinderafdeling gelegen voor observatie, werd er door de verpleging naar toe gereden en heb lekker bij haar kunnen kijken en zelfs gevoedt.
Om 17:00 stond ze lekker naast mijn bed en hebben we samen nog een nachtje in de ziekenhuis doorgebracht.
Bevallen: een pijnlijke kwestie die ook bijzonder snel kan gaan (de eerste 30 uur, de tweede 8 uur).
Velen van jullie hebben meegelezen/meegeleefd met de lange laatste loodjes tot aan de bevalling.
26 september was ik uitgerekend van onze wonderschone dame, en op die dag ben ik dan ook gestript.
Dit echter zonder resultaat, vervolgens volgenden er twee "lange" weken met nog drie strippogingen en de nodige pogingen van eigen zijde om de bevalling op gang te brengen.
Echter alles zonder resultaat.
Onderwijl ook nog extra check met CTG gehad om te kijken of de dame in kwestie het nog wel goed genoeg naar haar zin had in mijn buik.
En niets bleek minder waar, ze had het voortreffelijk.
Uiteindelijk een afspraak voor inleiden op 10 oktober gemaakt, met precies 42 weken op de teller.
Zondag avond nog een soort van grappig het bed ingestapt met haha zul je zien gaat het vannacht nog beginnen.
Ook nu bleek niets minder waar te zijn.
Rond 0:30 werd ik wakker van krampen in mijn onderbuik (beetje beginnede menstruatiepijn) had ik al geregeld gehad in de weken daarvoor dus alarmeerde me niet meteen.
Dacht er nog een beetje lacherig over en heb even een blik geworpen op mijn man in Coma en gedacht ik draai me ook nog even om.
Echter de slaap kon me niet mee vatten, ik ging op de wekker toch maar eens bijhouden hoe vaak en hoe lang de krampen aanhielden.
Hier bleek voor het eerst in al die weken toch een soort patroon in te zitten.
Rond drie uur begon het toch wel wat pijnlijk te worden en moest ik ze toch echt een beetje wegzuchten.
Manlief wakker gemaakt die niks anders kon dan lachen (ik kon dit ook nog dus was wel even een leuk moment).
Besloten ons zoontje maar uit bed te halen en naar de gastouder te brengen, want ja de bevalling was toch echt begonnen.
Rond 4 uur de vk gebeld, met de vraag en nu?
Moest om 8 uur in het ziekenhuis zijn om ingeleidt te worden, maar het was dus toch spontaan begonnen.
Afgesproken dat ik haar terug zou bellen als het allemaal wat serieuzer begon te worden, kon nu namelijk nog een wee wegzuchten met de vk aan de lijn.
Rond 5:30 men man maar gevraag weer de vk te bellen, inmiddels had ik rugweeen die een groot beroep deden op mijn bijzonder slechte onderrug (herniaoperatie 2006, nog een hernia en veel slijtage).
Wou graag weten of ik het ergens voor deed en anders moesten we toch echt naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding.
VK kwam om 6 uur en constateerde weinig tot geen verandering, liep al twee weken met verweekte baarmoedermond en 2 cm ontsluiting en daar was niks bij gekomen.
Dit was nog echt bemoedigend en zij gaf aan dat we rond 7 uur wel richting ziekenhuis konden vertrekken.
Zo gezegd zo gedaan.
In het ziekenhuis aangekomen eerst maar eens aan het CTG, ontsluiting was nog onveranderd.
Rond 8:30 werd besloten mijn vliezen te breken en te kijken of dat de zaak zou bespoedingen.
Op dat moment werden de rugweeen echt ondragelijk dus mocht kiezen tussen ruggenprik of pomp met pijnstiller.
(heb altijd geroepen voor de ruggenprik te gaan, maar begon nu te twijfelen.)
Heb uiteindelijk gekozen voor de pomp en ben daar bijzonder blij mee.
De pijnstilling heeft ervoor gezorgd dat ik de weeen zelf onder controle kon houden en het ondanks de helse pijn het toch een soort van dragelijk was.
Rond 10 uur bleek dat er nog steeds weinig schot in de zaak zat, had inmiddels 3 cm.
Men heeft besloten een infuus met weeopwekkers te geven om de bevalling te bespoedigen.
Heb dit allemaal niet eens zo meegekregen, de pomp werkte dusdanig dat ik een beetje versuft op bed lag.
Zo'n drie kwartier later kreeg ik persdrang, het enige dat ik kon denken was KUT ik heb nog maar 3 cm ontsluiting en u al persweeen dat is een hopeloze kwestie.
Manlief gevraagd op de bel te drukken en vervolgens kwam de VK om te checken, het bizarre was dat ze constateerde dat ik 10 cm ontsluiting had en alles gereed gemaakt moest worden.
Ik was ineens weer bij de les en heb uitgebracht "krijg ik nu al een kind????"
Ik mocht rustig meepersen terwijl men de spullen klaarzette.
Dit viel een beetje tegen, vond het pittig pijn doen en hoe ik tot die tijd de weeen zo onder controle had was ik die nu volledig kwijt.
Zette me af in het bed en dat bevorderd de uitdrijving niet echt.
Nadat de VK me even stevig heeft toegesproken, heb ik om 11:05 bij een perswee mijn benen beetgepakt en om 11:07 werd onze dochter Britt met een vloedgolf aan vruchtwater gelanceerd op de aarde.
Ik was echt overdonderd, ze werd op mijn borst gelegd en ze begon voorzichtig te huilen.
Vervolgens stopte ze hier ook mee en liep ze snel blauw aan.
Binnen no-time verliet Britt de verloskamer met papa in haar kielzog richting de kinderarts.
Ze heeft twee shotjes zuurstof gehad en was meteen weer bij kennis en deed het vervolgens goed.
Wel nog even bloedonderzoek waaruit bleek dat haar suikergehalte aan de lage kant was.
Dit kon komen door haar hoge gewicht (4155) of de stress van de lancering/bevalling/slechte start.
Ze heeft tot 17:00 op de kinderafdeling gelegen voor observatie, werd er door de verpleging naar toe gereden en heb lekker bij haar kunnen kijken en zelfs gevoedt.
Om 17:00 stond ze lekker naast mijn bed en hebben we samen nog een nachtje in de ziekenhuis doorgebracht.
Bevallen: een pijnlijke kwestie die ook bijzonder snel kan gaan (de eerste 30 uur, de tweede 8 uur).