Lieve meiden, ik heb nu heel even tijd om mijn bevallingsverhaal te schrijven.
Woensdag 7 November controle gyn, daar gestript (begon al te werken) Had daar al 2 cm ontsluiting en het inleiden werd vervroegt naar vrijdag 9 November. Die vrijdag gebeld naar de verloskamers en we konden komen (eerst niet, toen weer wel)
Om ong 07:45 uur waren we daar en alles werd voorbereid en in en aan gebracht. Het weeeninfuus werd aangelegd (ging daarvan bijna van m'n stokje) toen werd er een sensor inwendig aangebracht op Dean zijn hoofd en Jack werd door de ctg in de gaten gehouden. Ook kreeg ik een katheter en toen ze gingen kijken had ik 3 cm ontsluiting dus de vliezen van Dean konden gebroken worden. Elk half uur werden de opwekkers verhoogd.
Rond het middag uur had ik 4 cm ontsluiting en werd er gelijk een ruggenprik gezet, wat een verademing, de weeen werden namelijk steeds sterker. Ik voelde geen centje pijn meer en Ed en ik hebben nog lekker tv gekeken en zitten smsen etc....met mensen en grappen zitten maken. Rond ong 16:45 uur kwam de gyn weer ff kijken en ik had volledige ontsluiting dus we gingen maar gauw beginnen met persen. Ik voelde alleen de persweeen niet door de ruggenprik (merkte het alleen aan de harde buiken) Om 17:45 uur begonnen met persen en na 3 kwartier vond de gyn het te lang duren en hebben ze Dean gehaald met de vacuümpomp (1 rukje was voldoende) Het enige pijnmoment wat ik had was toen Dean zijn hoofd erdoorheen moest, toen stond ik letterlijk in de fik. Toen Dean was geboren gin hij gelijk naar Ed en ik werd overmand door emotie maar dacht tegelijk: "ow, shit....ik moet nog een keer". De vliezen van Jack werden gebroken (ik had trouwens bij beide echt belachelijk veel vruchtwater) Jack ging heel gemakkelijk en hij werd 14 minuutjes later geboren. Kort daarna de placenta.....fantastisch om te zien van een tweeling, placenta was nog volledig intact. Ben een beetje ingescheurd maar heb er geen last van gehad (de hechtingen)
Heb tijdens het persen nog grappen zitten maken net de gyn.....dat ik moest opschieten want we zouden om 20:30 uur wel in de kroeg zitten met een biertje. ;-)
Al met al een bevalling uit het boekje!!
Daarna ging het dus mis met beide.....Dean werd na de bevalling bij mij neergelegd en kreeg zijn eerste flesje en stopte er toen mee, ik schrok me kapot en hij werd gelijk naar een ander kamertje gebracht en leeg gezogen en aan de saturatiemachine gelegd. Hij herstelde zich gelukkig goed. Zondag ochtend hield Jack er ineens mee op......hij werd net door de verpleegkundige verschoond dus zij rende over de gang met het naar neo. Daar werd hij ook leeggezogen en aan de saturatiemachine gelegd en er werd gelijk een longfoto gemaakt. Zo zielig!! Bleek dat Jack wel had gedronken maar het nooit had doorgeslikt, hij was dus letterlijk aan het stikken in zijn voeding.
Jack heeft dus van zondag tot donderdag op neo gelegen en Dean kwam daar op dinsdag bij omdat bij beide opeens de bilirubine waardes niet goed waren. Wat een emoties allemaal.....Gelukkig zeer deskundig personeel en zowel voor kind als ouders erg lief en mee denkend. Ze zijn de eerste dagen ook helemaal lek geprikt aan hun voetjes.....maar gaven geen kick!!
Het is een heel verhaal maar ik heb het nog beknopt verteld. ;-)
Al met al doen onze knullen het nu heel goed en zijn wij zo trots en het is echt waar: de liefde voor je kinderen is met geen pen te beschrijven.
Liefs Lynn.
Woensdag 7 November controle gyn, daar gestript (begon al te werken) Had daar al 2 cm ontsluiting en het inleiden werd vervroegt naar vrijdag 9 November. Die vrijdag gebeld naar de verloskamers en we konden komen (eerst niet, toen weer wel)
Om ong 07:45 uur waren we daar en alles werd voorbereid en in en aan gebracht. Het weeeninfuus werd aangelegd (ging daarvan bijna van m'n stokje) toen werd er een sensor inwendig aangebracht op Dean zijn hoofd en Jack werd door de ctg in de gaten gehouden. Ook kreeg ik een katheter en toen ze gingen kijken had ik 3 cm ontsluiting dus de vliezen van Dean konden gebroken worden. Elk half uur werden de opwekkers verhoogd.
Rond het middag uur had ik 4 cm ontsluiting en werd er gelijk een ruggenprik gezet, wat een verademing, de weeen werden namelijk steeds sterker. Ik voelde geen centje pijn meer en Ed en ik hebben nog lekker tv gekeken en zitten smsen etc....met mensen en grappen zitten maken. Rond ong 16:45 uur kwam de gyn weer ff kijken en ik had volledige ontsluiting dus we gingen maar gauw beginnen met persen. Ik voelde alleen de persweeen niet door de ruggenprik (merkte het alleen aan de harde buiken) Om 17:45 uur begonnen met persen en na 3 kwartier vond de gyn het te lang duren en hebben ze Dean gehaald met de vacuümpomp (1 rukje was voldoende) Het enige pijnmoment wat ik had was toen Dean zijn hoofd erdoorheen moest, toen stond ik letterlijk in de fik. Toen Dean was geboren gin hij gelijk naar Ed en ik werd overmand door emotie maar dacht tegelijk: "ow, shit....ik moet nog een keer". De vliezen van Jack werden gebroken (ik had trouwens bij beide echt belachelijk veel vruchtwater) Jack ging heel gemakkelijk en hij werd 14 minuutjes later geboren. Kort daarna de placenta.....fantastisch om te zien van een tweeling, placenta was nog volledig intact. Ben een beetje ingescheurd maar heb er geen last van gehad (de hechtingen)
Heb tijdens het persen nog grappen zitten maken net de gyn.....dat ik moest opschieten want we zouden om 20:30 uur wel in de kroeg zitten met een biertje. ;-)
Al met al een bevalling uit het boekje!!
Daarna ging het dus mis met beide.....Dean werd na de bevalling bij mij neergelegd en kreeg zijn eerste flesje en stopte er toen mee, ik schrok me kapot en hij werd gelijk naar een ander kamertje gebracht en leeg gezogen en aan de saturatiemachine gelegd. Hij herstelde zich gelukkig goed. Zondag ochtend hield Jack er ineens mee op......hij werd net door de verpleegkundige verschoond dus zij rende over de gang met het naar neo. Daar werd hij ook leeggezogen en aan de saturatiemachine gelegd en er werd gelijk een longfoto gemaakt. Zo zielig!! Bleek dat Jack wel had gedronken maar het nooit had doorgeslikt, hij was dus letterlijk aan het stikken in zijn voeding.
Jack heeft dus van zondag tot donderdag op neo gelegen en Dean kwam daar op dinsdag bij omdat bij beide opeens de bilirubine waardes niet goed waren. Wat een emoties allemaal.....Gelukkig zeer deskundig personeel en zowel voor kind als ouders erg lief en mee denkend. Ze zijn de eerste dagen ook helemaal lek geprikt aan hun voetjes.....maar gaven geen kick!!
Het is een heel verhaal maar ik heb het nog beknopt verteld. ;-)
Al met al doen onze knullen het nu heel goed en zijn wij zo trots en het is echt waar: de liefde voor je kinderen is met geen pen te beschrijven.
Liefs Lynn.
prachtig. met recht dat je daar trots op bent.